Προσωπικός Γυμναστής

ΜΕΡΑ 41

Πώς μπόρεσα ποτέ να σκεφτώ ότι η Μαρία θα μπορούσε να ήταν ο Αντρέας Κ.; Σκέφτομαι, καθώς είμαι ξαπλωμένη στο γρασίδι του πάρκου δίπλα στον Αντώνη. Μου εξήγησε με κάθε ηλίθια λεπτομέρεια ότι βρισκόταν στο εξοχικό της, όπου φάγανε βατραχοπόδαρα κι ο αδερφός της δεν σταμάτησε να χοροπηδάει για δύο ώρες συνεχόμενες. Οι φωτογραφίες που μου έδειξε αποδεικνύουν όχι μόνο την αθωότητά της αλλά και το πόσο παρανοϊκή έχω γίνει.

"Σκέφτεσαι ακόμα τον Αντρέα Κ.;" με ρωτάει ο Αντώνης και μου κρατάει το χέρι. Δεν μίλησα, απλά έγνεψα και κατάλαβε. "Το ξέρεις ότι...όποιος και να είναι δεν πρόκειται να σε βλάψει, εντάξει; Γιατί θα έχεις εμένα πάντα κοντά σου" μου λέει και του χαμογελάω. Αλλά δεν μου αρκεί κάτι τέτοιο τελικά. Θέλω να νιώθω μεγαλύτερη ασφάλεια και από μόνη μου.

Έτσι λοιπόν, μετά το μάθημα χορού, στο οποίο επιτέλους έμαθα όλα τα βήματα του ταγκό, επέστρεψα στο γυμναστήριο και ξαναγράφτηκα. Πήγα κατευθείαν στον πάνω όροφο και εκτόνωσα τα νεύρα μου σ' έναν σάκο του μποξ. Μετά έκανα και το δεύτερο μάθημα αυτοάμυνας που είχα χάσει εδώ και καιρό.

Στο τέλος όλων ήμουν απλά εξουθενωμένη, αλλά ένιωσα μεγάλη σιγουριά για τον εαυτό μου. Ζυγίστηκα και ήμουν 86 κιλά! Έχασα άλλα τέσσερα κιλά απ' την τελευταία φορά και μου μένουν ακόμα 16 για να φτάσω τον στόχο, τα 70.

"Βρε βρε καλώστην" ακούω μια γνωστή σπαστικιά φωνή από πίσω μου. Γυρίζω και βλέπω την Νάνσυ με βαμμένο κόκκινο μαλλί και μαύρες φόρμες. Αγνωρίστη πραγματικά. "Εμάθα ότι σε επέστρεψες και δεν μπορούσα να το πιστέψω. Μήπως θες γυμναστή;" με ρωτάει.

"Μπα, την τελευταία φορά που σε είχα γυμνάστρια ήμουν στο τσακ να σε σκοτώσω, κι είναι κρίμα να πάω φυλακή από τώρα" της λέω και χαμογελάει. "Μίλησες καθόλου...με τον Αχιλλέα;" με ρωτάει και βλέπω στο βλέμμα της τον πόνο. Ακόμα τον σκέφτεται.

"Ναι, βρίσκονται στην Βιέννη και θα επιστρέψουν στην μασκαράδα" της λέω. "Α ναι, η μασκαράδα. Κάλεσαν όλο το γυμναστήριο σ' αυτό το...πάρτι. Έμαθα ότι ξεκίνησες χορό κι εσύ;" με ρωτάει. "Ναι, θα εκπροσωπήσω την σχολή MADE" της απαντώ.

Τότε, εμφανίζεται ο Αντώνης και υπάρχει μια στιγμή αμηχανίας. "Μεγιά το μαλλί, Νάνσυ" της λέει. "Σ' αρέσει;" λέει αυτή παίζοντας μ' αυτό ναζιάρικα κι εγώ πάω επιδεικτικά και φιλάω τον Αντώνη μπροστά της. Αυτός με κοιτάει, έκπληκτος, ενώ η Νάνσυ έχει μείνει μ' ανοιχτό το στόμα.

"Καλωσήρθες πίσω" μου λέει ο Αντώνης και μου ανταποδίδει το φιλί. "Λέω να κάνω ένα διάλειμμα, έχω μια ξαφνική ναυτία" λέει η Νάνσυ και φεύγει. "Τι σ' έπιασε; Συνήθως δεν ήθελες να φαινόμαστε μαζί" μου λέει ο Αντώνης. "Δεν είμαι ζηλιάρα συνήθως, αλλά την Νάνσυ δεν την εμπιστεύομαι. Ποτέ δεν την εμπιστεύτηκα" του λέω όσο κοιτάω τα τέλεια οπίσθια της Νάνσυ να κουνιούνται θηλυκά καθώς απομακρύνεται.

Φεύγοντας απ' το γυμναστήριο, πέφτω πάνω στον Νίκο που έμπαινε. "Μαρτίνα, τι θες εδώ;" με ρωτάει. "Ξαναγράφτηκα, ήθελα να κάνω μαθήματα αυτοάμυνας" του λέω και μου χαμογελάει. "Χαίρομαι, καλά κάνεις. Θα ερχόμουν το απόγευμα απ' το σπίτι σου, έμαθα κάτι για τον Αντρέα Κ. αλλά μην το πεις σε κανέναν, ούτε στον Αντώνη" μου λέει και τον κοιτάω με αγωνία.

Περιμένω στο σπίτι για ώρες. Η μαμά λείπει όλη μέρα κι εγώ βλέπω τηλεόραση. Κάθε τόσο κοιτάω το κινητό μου για να δω αν πέρασε η ώρα. Τι μπορεί να έμαθε ο Νίκος γι' αυτόν τον καρκίνο που παρασιτεί στην ζωή μου;

Παίρνω ένα μήνυμα απ' τον Αντρέα Κ. "Τελείωνω σε λίγο κι έρχομαι" λέει το μήνυμα και το κοιτάω με περιέργεια. Μετά από λίγο, παίρνω μήνυμα απ' τον Νίκο που λέει ακριβώς το ίδιο.

Αρχίζω και φοβάμαι, παίρνω βαθιές ανάσες. Πέρασε μισή ώρα και επικρατεί ησυχία στο σπίτι. Ο ήλιος έπεσε κι όλα αρχίζουν να είναι σκοτεινά. Με παίρνει τηλέφωνο ο Αντώνης. "Έλα αγάπη μου" του λέω. "Όχι, ε...έχω ξαπλώσει τώρα αν είναι τα λέμε πιο αργά, εντάξει; Φιλιά. Κι εγώ" του λέω και το κλείνω. Μήπως έπρεπε να του πω ότι θα 'ρθει ο Νίκος; Ή ότι ο Αντρέας μου έστειλε μήνυμα; Αλλά θα ερχόταν αμέσως και ο Νίκος μου είπε να μην πω τίποτα.

Χτυπάει το κουδούνι και με τρομάζει. "Ηρέμησε, Μαρτίνα" λέω στον εαυτό μου και προσπαθώ να μειώσω τον γρήγορο ρυθμό της καρδιάς μου με ανάσες. Πάω κι ανοίγω και ξαφνικά παίζει απ' το λάπτοπ μου το τραγούδι απ' την "Πεντάμορφη και το Τέρας" τέρμα δυνατά και τρομάζω ξανά. Δεν το είχα βάλει εγώ εδώ και μέρες!

Ανοίγω την πόρτα και ο Νίκος με κοιτάει με περιέργεια. "Αυτό κάνεις όταν είσαι μόνη σου; Ακούς Disney με τέρμα τα ηχεία και φτιάχνεσαι;" μου λέει και γελάει. "Δεν το έβαλα εγώ, Νίκο, ο Αντρέας πρέπει να μου χάκαρε το λάπτοπ, δε ξέρω πώς το κάνει!" του λέω.

"Λοιπόν, μην ανησυχείς, απόψε θα τελειώσει όλο αυτό το παραμύθι, Μαρτίνα. Βρήκα το στέκι του Αντρέα" μου λέει και μένω άφωνη. "Και θα πάμε απόψε οι δυο μας. Αλλά είναι πολύ επικίνδυνο αν το πούμε σε άλλους γιατί μπορεί ο Αντρέας να μας καταλάβει" μου λέει, ντύνομαι και φεύγουμε αμέσως.