Προσωπικός Γυμναστής

ΜΕΡΑ 32

"Γεια...", "Γεια σου, όμορφη" μου λέει ο Στέφανος και καθόμαστε στην καφετέρια. Έχει λίγα σύννεφα στον ουρανό κι έτσι κάτσαμε μέσα για καλό και για κακό. Νιώθω περίεργα που βγήκα για ραντεβού μαζί του. Δεν είναι πολύ μικρότερός μου, αλλά σκέφτομαι την Έρη που μου είπε ότι είναι διπρόσωπος.

Φοράει ένα μπλουζάκι κολλητό μαύρο με τζιν και καπέλο κόκκινο. Έχει πολύ ωραία μάτια αλλά δε θα έλεγα ότι είναι ο τύπος μου. Βασικά, δεν είναι Αντώνης. Αρχίσαμε να μιλάμε, λέγαμε για τους εαυτούς μας, για το τι σκοπεύουμε να κάνουμε, αλλά και διάφορα αστειάκια. Με κάνει να νιώθω άνετα, η αλήθεια είναι, αλλά δεν μπορώ να τον δω και πολύ ερωτικά. Δεν ξέρω, ίσως να τον συγκρίνω συνεχώς με τον Αντώνη.

Αφού ήπιαμε το καφεδάκι μας για κανένα δίωρο, περπατήσαμε στο προάστιο και μιλούσαμε, ενώ έβαλε μουσική στο κινητό του. Τα κοπλιμέντα του ήταν πολύ εμψυχωτικά αλλά με έκαναν να νιώθω και λίγο άβολα. Αλλά μ' άρεσε που μου τα έλεγε. Πού και πού σταματούσε για να με κοιτάξει και να μου χαμογελάσει. Δεν είναι και τόσο κακός όσο μου είπε η Έρη, βέβαια σ' αυτήν την ηλικία όλα τα αγόρια θέλουν ένα πράγμα. Και η αλήθεια είναι ότι κι εγώ ήθελα κάτι τέτοιο σ' αυτήν την φάση. Δεν θα έκανα σχέση όμως μαζί του με τίποτα.

Δεν αναφέραμε σχεδόν καθόλου την Έρη και το τι συμβαίνει μεταξύ τους. "Μου αρέσεις" μου λέει ξαφνικά στην γέφυρα πάνω από τον σταθμό του τρένου. Εγώ κομπλάρω. Με πλησιάζει απειλητικά. Αν ήταν ο Σταμάτης θα με πέταγε από κάτω σίγουρα, γιατί τέτοιο έρωτα έχει για μένα. Γιατί τώρα τον σκέφτηκα αυτόν;

"Γη καλεί Μαρτίνα! Πού χάθηκες;" με ρωτάει και ένα τρένο περνάει γρήγορα από κάτω μας και χάνεται η φωνή του. "Κάτι σκεφτόμουν" του λέω. "Ελπίζω όχι τον πρώην σου" μου λέει και μου χαμογελάει στραβά. Κουνάω το κεφάλι μου και έρχεται και απλώνει τα χέρια του στην μέση μου. "Θα μου απαντήσεις; Εγώ σ' αρέσω;" ρωτάει και τον κοιτάω στα μάτια. "Και η Έρη;" ρωτάω τον Στέφανο και αυτός κουνάει το κεφάλι, "Δεν έχει καμία σημασία για μένα η Έρη, Μαρτίνα, εγώ θέλω εσένα..." μου λέει και παθαίνω σοκ όταν με φιλάει.

ΟΚ, αν δεν ήξερα τον εαυτό μου θα έλεγα ότι είμαι τσούλα. Κάθε μέρα με φιλάει και κάποιος διαφορετικός, κι εγώ δεν θέλω κανέναν! Ωραία φιλάει όμως, μασάει και την τσίχλα βατόμουρου που μυρίζει τέλεια.

Και σαν να το ήξερε, με παίρνει τηλέφωνο η Έρη. Του λέω να μην μιλήσει καθόλου και το σηκώνω. "Έλα Έρη, τι κάνεις;" την ρωτάω. "Καλά, έχω βγει σε ραντεβού. Να σε ρωτήσω, αν φάμε πίτσα λες να μην είναι σωστό για πρώτο ραντεβού;" με ρωτάει και σκέφτομαι. "Ε...δεν ξέρω, Έρη, κάνε ό,τι νομίζεις, σιγά. Με ποιον έχεις βγει;" την ρωτάω. "Μ' έναν κούκλο, λίγο hipsterάκι αλλά καλό κομμάτι. Αλλά πεθαίνω της πείνας γαμώτο. Εσύ τι κάνεις; Ακούω τρένα" μου λέει και η καρδιά μου σταματάει. Προσπαθώ να βρω δικαιολογία.