Προσωπικός Γυμναστής

⚔️ΜΕΡΑ 13 ⚔️

"Σταμάτη" του λέω αφού κατέβασα το πρώτο ποτήρι με λευκό κρασί. Με κοιτάει με ανυπομονησία, έχει όλη την προσοχή μου. Πιθανόν να ξέρει τι πρόκειται να πω. "Τι ακριβώς θέλεις από μένα;" τον ρωτάω και γελάει, σαν να είπα κάτι αστείο. "Σου είπα και στην μασκαράδα, Μαρτίνα, εσένα" μου λέει και κουνάω το κεφάλι μου, προσπαθώντας να καταλάβω.

"Τι εννοείς όμως εμένα; Μου 'χες πει ότι ήσουν ερωτευμένος μαζί μου. Ότι αρχικά ήθελες να πάρεις εκδίκηση που σε ρίξαμε από την ταράτσα και μετά..." του λέω και με διακόπτει, λίγο θυμωμένος, αλλά με ψυχραιμία.

"Δεν με ρίξατε από την ταράτσα. Ο Αντώνης με έσπρωξε. Συνειδητοποίησα ότι εσύ δεν έκανες κάτι στην πραγματικότητα" μου λέει και ξεφυσάω από την παράνοια που ζω.

"Και τότε γιατί με βασανίζεις ακόμα, ρε Σταμάτη; Ποιος ο λόγος να τους ανακατέψεις όλους για να μείνω μόνη; Ποιος ο λόγος να φτάσεις μέχρι τη Νέα Υόρκη να χαλάσεις την ομορφότερη μέρα του αδερφού μου;" τον ρωτάω.

"Δεν τα έκανα για να μείνεις μόνη, Μαρτίνα. Τα έκανα για να γίνεις ευάλωτη, ευαίσθητη, γλυκιά όπως ήσουν πριν αδυνατίσεις. Έβλεπα ανελλιπώς την εξέλιξή σου και ενώ ένιωθα περήφανος για το πόσο μακριά έφτασες, άρχισες να γίνεσαι μια σκύλα. Πόσες καρδιές έσπασες αυτό το καλοκαίρι; Πόσα φιλιά έδωσες σε ανθρώπους που δεν αγάπησες;" με ρωτάει και με το δάκτυλό του αγγίζει την καρφίτσα του φορέματός μου που μου είχε δώσει η Ρωξάνη.

"Είμαι κι εγώ άνθρωπος, Σταμάτη, και σίγουρα κάνω λάθη. Αλλά τα δικά μου λάθη δεν κόστισαν ζωές" του λέω. "Τι είναι πιο τραγικό; Μια σπασμένη καρδιά ή μια ψεύτικη ζωή;" με ρωτάει και τον κοιτάω, αηδιασμένη.

Αναφέρεται προφανώς στον πατέρα μου! Επειδή δεν ήμουν παιδί του, δεν ζούσε δηλαδή μια αληθινή ζωή;

"Δεν είχες κανένα δικαίωμα να επέμβεις στη ζωή κανενός" του λέω και βλέπω τους φουσκωτούς λίγο ταραγμένους και αναστατωμένους με την συζήτησή μας. Ο Σταμάτης δεν μιλάει, προσπαθεί να συγκρατηθεί. Καταλαβαίνω ότι δεν ήρθα εδώ για να συζητήσω με ένα υγιές άτομο και δε νομίζω να καταλάβει ποτέ.

Σκεπτόμενη το πώς μεγάλωσε, σε μια φρικτή οικογένεια, όλα τα σωστά του φαίνονται λάθος, όλα τα φωτεινά σκοτεινά. Το μυαλό του προφανώς έχει πάρει την σκοτεινή κατεύθυνση, την αλλοιωμένη και μόνο με ψυχοθεραπεία θα μπορούσε ίσως κάποτε να θεραπευτεί.

Οπότε σταματάω τα επιθετικά λόγια και τις κατηγορίες, γιατί ξέρω ότι ανά πάσα στιγμή μπορεί να του γυρίσει και να με σκοτώσει. "Λέω να τα αφήσουμε αυτά για τώρα και...να γνωριστούμε καλύτερα;" του λέω με μια γοητευτική -νομίζω- φωνή, αλλάζω και πόδι όπως κάθομαι σταυρωτά για να τον ηρεμήσω.