Προσωπικός Γυμναστής

ΜΕΡΑ 22

Ντιν! Ακούω έναν ήχο. Τα μάτια μου είναι κλειστά και νιώθω ότι με καταπίνει η γη. Μισοανοίγω τα μάτια μου και βλέπω την πόρτα του ασανσέρ να ανοίγει, μια οικογένεια με τρία παιδιά και τον γκρουμ να κρατάει 5 βαλίτσες μας κοιτάνε με έκπληξη. Τα μάτια μου γουρλώνουν.

"Γεια σας..." ψιθυρίζω, ντροπιασμένη κι αμέσως σκουντάω τον Ηλία που κοιμάται του καλού καιρού δίπλα μου. "Ηλία!" φωνάζω και ξυπνάει απότομα με μια κραυγή "Όχι άλλα παιδιά!" κι όλοι τρομάζουν. Τον βοηθάω να σηκωθεί μαζί μου και στεκόμαστε στην γωνία και μπαίνει η οικογένεια. "Πηγαίνετε αν είναι και έρχομαι αμέσως μετά" τους λέει ο γκρουμ καθώς δεν χωράμε όλοι και οι βαλίτσες μαζί.

Πατάμε τα κουμπιά των ορόφων μας και περιμένουμε μέσα σε μια άβολη ησυχία. Το μικρότερο παιδάκι τους μας κοιτάει έντονα και του χαμογελάω. Μου χαμογελάει κι αυτό και μετά κρύβεται στα πόδια της μαμάς του. Εγώ κοιτάω τον Ηλία, χαρούμενη, αλλά αυτός με κοιτάει, αμήχανος. Φτάνουν στον όροφό τους και με χαιρετάει το παιδάκι τους ενώ βγάζει την γλώσσα στον Ηλία. Εγώ γελάω λίγο αλλά ο Ηλίας τρίβει το κεφάλι του, αδιάφορος.

Κλείνουν οι πόρτες και συνεχίζουμε για τον τελευταίο όροφο. "Τι έγινε χθες το βράδυ;" ρωτάω τον Ηλία και μου λέει με την βραχνή αγουροξυπνημένη του φωνή "Ήπιαμε πολύ, αυτό έγινε". "Δεν θυμάμαι πού πήγαμε; Σε ρεμπετάδικο; Γιατί μου 'χει κολλήσει στο κεφάλι το τραγούδι που λέει "Στο κελί 33";" του λέω και χαμογελάει. "Ναι, πήγαμε σ' ένα στην Καμάρα" μου λέει και γνέφω, μουρμουρίζοντας τους στίχους.

Φτάνουμε στον όροφο και χτυπάει το κινητό μου, είναι η μαμά αλλά μπαίνουμε στο δωμάτιο και την βλέπουμε, ανήσυχη, με το κινητό στο χέρι και δίπλα της ο Κώστας. "Ήρθατε επιτέλους! Καλά, πού κοιμηθήκατε; Δεν ήρθατε στο ξενοδοχείο;" μας ρωτάει και κοιτιόμαστε με τον Ηλία. "Τεχνικά, ήρθαμε. Στο δωμάτιο απλά δεν ήρθαμε" της λέω και μας κοιτάνε, μπερδεμένοι. "Λοιπόν, ετοιμαστείτε γιατί έχουμε ραντεβού με την μεσίτρια, την Τζένη, έχουμε να δούμε πολλά σπίτια. Πρέπει να πάμε στην Τούμπα" παραληρεί η μαμά προσπαθώντας να βρει wifi στο κινητό για να βρει στον χάρτη πού είναι. "Μην ανησυχείς" λέει ο Κώστας, "Ξέρω πολύ καλά την πόλη, θα πάμε μαζί". Εγώ αρπάζω το τζιν και ένα μπλουζάκι λευκό, και βγάζω τα χθεσινά ρούχα στο μπάνιο. Ο Ηλίας έμεινε με το καρό πουκάμισο και το τζιν του.

Με το που βγαίνω, μπουκάρουν σαν σίφουνες τα ξαδερφάκια μου και ο Φώτης τρέχει κατευθείαν στα πόδια του Ηλία και του τραβάει το τζιν. "Έι εσύ, θα με κάνεις σβούρες;" του λέει με την τσιριχτή φωνούλα του και εμείς κοιτάμε τη σκηνή με μια αμηχανία. "Έλα, Φώτη μου, άστον τον Ηλία, θα σε κάνω εγώ σβούρες" λέει ο Κώστας. Ο Ηλίας του χαμογελάει του Φώτη, τελείως άβολα "Ναι, Φώτη, πήγαινε στον μπαμπά σου" του λέει κι ο Φώτης του βγάζει την γλώσσα. "2 στα 2" μου λέει και σηκώνω τους ώμους μου.