Προσωπικός Γυμναστής

ΜΕΡΑ 79

«Δεν αντέχω άλλο, Αντώνη!» σκούζω μετά από μια εντατική crossfit προπόνηση, που είναι ένα συνδυαστικό πρόγραμμα διάφορων ασκήσεων σε μικρό χρονικό διάστημα. Έτρεξα, έκανα άλματα, push-ups, κοιλιακούς, άρση, squats και κάτι τινάγματα με μια μπάλα. Έχω φτάσει στα όρια μου αλλά ο Αντώνης φωνάζει να συνεχίσω.

«Δεν με ενδιαφέρει, Μαρτίνα, συνέχισε τώρα!!!» ουρλιάζει κι εγώ συνεχίζω. Κάνω άλματα και άλλα περίεργα. Τα μάτια μου τσούζουν απ' τον ιδρώτα, σχεδόν ικετεύω τον Αντώνη να σταματήσει αλλά δεν έχει έλεος κανένα. Πόσο μα πόσο με μισεί πια;

Όταν πλέον τελειώνει η εξουθενωτική προπόνηση, πέφτω στο πάτωμα και ξαπλώνω. Θέλω να καρφιτσωθώ εκεί και να μείνω για πάντα. «Άντε, Μαρτίνα, έχασες αρκετές θερμίδες σήμερα, μπορείς να φας και λίγο παραπάνω στο barbeque του θείου σου» μου λέει και τον κοιτάω. «Πού ξέρεις εσύ γι' αυτό;» τον ρωτάω. «Με κάλεσε η θεία σου η Μαίρη χθες το βράδυ» μου λέει. «Α, και θα φέρεις και την...κοπέλα σου;» τον ρωτάω και κοιτάει αλλού. «Δεν είναι κοπέλα μου η Κίρκη, απλά βγαίνουμε. Και ναι, μάλλον θα έρθει» μου λέει και ανασηκώνομαι μέσα στα νεύρα, προσπαθώντας να κρατήσω την ψυχραιμία μου να μην του δώσω μπουνιά.

«Ξέρεις ότι η Κίρκη δούλευε στον θείο Κώστα; Δεν τα πήγαν πολύ καλά. Επίσης, ξέρεις τι δουλειά κάνει τώρα αυτή;» τον ρωτάω και με αγνοεί. «Ξέρω, όλοι την μισείτε αλλά αν την γνωρίσετε καλύτερα θα δείτε πόσο προσπαθεί να γίνει καλύτερος άνθρωπος. Γι' αυτό δεν ακουώ τίποτα, Μαρτίνα. Και δε θέλω ν' ανακατεύεσαι στα προσωπικά μου, σε παρακαλώ πολύ» μου λέει και σοκάρομαι. Εγώ φταίω τώρα δηλαδή; Τον στρέφει εναντίον μου η κάργια; «Δεν ξέρεις τι έχει κάνει;» τον ρωτάω. «Την εμπιστεύομαι απόλυτα, Μαρτίνα. Κομμένη η συζήτηση! Τα λέμε το απόγευμα» μου λέει και φεύγει τσαντισμένος. Εγώ μένω εκεί να επεξεργαστώ τι έγινε και να σκεφτώ τι μπορώ να κάνω. Αν του δείξω τα χαρτιά που μου έδωσε η μαμά, θα πειστεί ότι δεν είναι καλός άνθρωπος; Ή είναι τόσο τυφλός απ' τον...έρωτα;

Βγαίνοντας απ' τα αποδυτήρια, πηγαίνω κι ανεβαίνω στη ζυγαριά. Την τελευταία φορά ήμουν 107 κιλά. Μετακινώ σιγά σιγά τον δείκτη να μου δείξει το βάρος. Το μετακινώ ξανά, και τότε βλέπω ένα χέρι να το μετακινεί για μένα. «101 κιλά» ακούω, είναι η Νάνσυ. «Μπράβο» μου λέει και την κοιτάω, προσπαθώντας να καταλάβω γιατί το παίζει καλή.

«Ευχαριστώ» της λέω κοφτά και κατεβαίνω απ' τη ζυγαριά. «Ανυπομονώ για το σημερινό πάρτι του θείου σου» μου λέει και γουρλώνω τα μάτια μου. «Εσύ από πού κι ως πού έρχεσαι;» την ρωτάω, σχεδόν προσβεβλημένη. «Η μαμά σου κάλεσε τον Αχιλλέα σαν ευχαριστώ που 'έσωσε' τον αδερφό σου και εγώ θα είμαι το +1 του. Θα είναι πραγματικά πάρτι ηρώων» λέει και χασκογελάει σαν ηλίθια.