TEHLİKE

49.BÖLÜM-ÖMRÜM

" Seni her halinle seviyorum."

Senin her sözünle mutluluğa uçuyorum. Tabi bunu dışımdan dile getirmedim. Kalbim de bir yerler de Yağız aşkı olan kısma koydum sözleri. İçer de biriktirdiğim aşkım dışarı yansıyan aşkımdan kat kat fazlaydı. Bu kelimeleri dile getiren adama aşık olmamak mümkün değildi zaten. Ama bu kadar sevilmek garip hissettiriyordu.

Ailem de beni severdi. Hem de her halimle. Ama onlar benim ailemdi. Eskiden zaten sevilen biriydim. Neşeli hayat dolu bir insandım. Gerçi neşe dolu olmasam da onlar benim ailemdi. Öfkelensem de, ağlasam da, kızsam da biz bir aile idik. Birbirimizi sevmemek imkansızdı.

Düşünceler arasında ailemin bana söylediği sevgi sözcükleri eski tozlu rafların unutulmuşluğundan çıkıp kulağımdan geçiş yaptı. Annemden duyduğum göz bebeğim, babamın söylediği kelebeğim, Arda'nın söylediği dünyanın en güzel ablası ...

Eski den hayat için anlamım buydu. Ailem hayatımdan gittiğinden beri anlamları da gittiği için bir önemim yoktu. Sevgi kelimesi de onlarla birlikte toprağa gömdüm. Her ziyaretimde biraz daha kaybolmuş sonrasında ise tamamen unutmuştum. Ben onları sevdim. Özledim. Ama karşılığı sadece hayallerde olduğu için unutmuştum. Sevgi adına ne varsa sildim attım.

Kalemim kırıktı sevgiyi yazan, Tükenmez denilen kalem ise acımasız tükenmezliğine takılı kalmıştı. Sevgiyi yazacağım sayfalarım hırpalanmıştı. Birleştirilemeyecek kadar da enkaza gömülü parçalara ayrılmıştı. Hepsini fırlattım. Ne kalemim kaldı elimde ne de hayatım...

Ama. Şimdi...

Yağız hayatıma yeni bir sayfa açıyordu. Kendisinin karanlık olduğunu söylese de kalbime açtığı sayfa bembeyazdı. Her duyguyu özenle yazıyordu. Unuttuğum ne varsa hissettiriyordu. Hayat sayfasına yazdığı öyle güzel duygulardı ki yaşamayı bırak hissetmeye bile korkuyordum. Ama o beni her halimle sevdiğini söylüyordu. Sevilmeye layık olmadığımı hissettiğim değersiz hayatta. Dengesiz oluşuma bile tahammül eden bir adamdı.

Sınır tutmadan doyasıya izlediğim Yağız'a bakmayı bıraktım. Zaten Yağız aşkında doymak diye bir şey yoktu. Yağız sonsuzluktu... Sonum belirlenmiş hayatımda yaşadığım en güzel sonsuzluk...

Kerem'e bakmaya başladım. Huzursuzca yerinden kıpırdanmayı bırakıp tekrar daldı uykusuna. Aslın da hayatıma sevgiyi ilk getiren kişi Kerem'in masumluğuydu. Tıpkı benim gibi hak etmediği bir hayatı yaşıyordu. Belki ben hak etmiştim ama Kerem kesinlikle hak etmiyordu. En çok sevilmesi gereken kişi iken kenara itilmişliğin acısını için de yaşıyordu. Geçmişte yaptıklarıyla Kerem'i paramparça eden kadın bugün ortaya dağıttığı parçaların üzerine basarak anneliğinden geriye sadece acı bırakmıştı Kerem'e. Kerem bundan sonra iyice içine kapanık bir çocuk olacağını tahmin etmek zor değildi.

Kemal Arıkan yanında yeni bir öfke dalgası Asuman için belirdi. Asuman'a kesinlikle bu yaptıklarının bedelini ödeteceğim gibi Kerem'e de bugün yaşadığı acı dolu doğum gününü unutturmalıydım. Her ne kadar Kemal Arıkan'a karşı kazanılmış bir zaferim olsa da psikopat tarafımı bastırmak için ben de unutmalıydım. İntikamdan zevk alan tarafımın ortaya çıkmaması gerekiyordu. Ama bunun için ilk önce kendimi toparlamalıydım.

Kemal Arıkan'a zarar vermeden önce yine kendime zarar vermeyi başarmıştım. Öfkem ortadan kaybolunca hisler açılıyordu ya öyle hassastım. Ayaklarımın ne durumda olduğunu bilmesem de acısını çok iyi hissediyordum ve canım yanmaya başladı.

Yağız'ı rahatsız etmek istemiyordum ama biraz daha ayağımın acısını bastırırsam kendimi kasmaktan zaten uyanacaktı. Muhtemelen uyandığında da onu rahatsız etmek istemediğim için acı çektiğimi görünce sitemle kızacaktı. Yağız'ın başının altına yastık koyarak geriye çekildim. Tek kol ile hareket etmek zor olsa da Yağız'ı uyandırmadan başarmıştım. Bacaklarımın uyuşukluğu arasında yataktan sarkıttım. Ayaklarım zeminle yavaşça buluştu ama hızla ayrıldı. Yanan canımdan dolayı atacağım çığlığı bastırdım. Herkes korkusundan çığlık atardı ama ben duyulacak korkusundan çığlığımı bastırdım. Bu güne kadar her şeyi içim de sessizce yaşadığım için bugün de yine içime gömdüm.