Yutkundu.
Yutkundum.
Kalbimi eriten bakışların esaretinde biraz daha kalırsam kalp sağlığımın yanında akıl sağlığımdan da olacaktım. Tabi hala bir aklım kaldıysa...
"Doydum..." Dedim geriye doğru çekilirken. Masadan kalkmak için söylediğim bahane yine yanlış yerlere gitmişti.
" Bana bakarken mi?" Şaşkın gibi baksa da gülümsedi. Güzel gözüküyordu. O kadar güzeldi ki... Gülmek bir insana ancak bu kadar yakışabilirdi. Alay ediyor olsa da..." Oysa ben sana bakmaya doyamıyorken..."
Gözlerine bakarken sözleri eklenince iyice aptala dönüyordum. Yüzüm bugün hiç olmadığı kadar kızarıklığını yaşıyordu. Başımı öne eğdim." Aptal aşık gibiyim..."Dedim. Nerede ne söyleyeceğini bilmeyen bir aptal. Aşk kelimesinin eklenmesi ise Yağız'ın sayesindeydi. O bu kadar güzel sevmese ben aşk nedir bilemezdim.
" Aptal aşık mı?"
Yağız'ın söylediğim sözü gülümseyerek tekrarlayınca şaşkınlıkla başımı kaldırdım. Yine nasıl bir anlamda söylemiştim acaba diye. Ama başımı kaldırdığım an bakmamak için kaçırdığım gözler gözlerimi esir aldı. Dalga geçmek için değildi bu sefer.
" Niye böyle yapıyorsun?" Sitemle bakıyordum.
" Ne yapıyorum?" Yüz okuma uzmanlığım yoktu ama bu gülüşü biliyordum. Sözü soru değil bildiğim bir şeyi duymak istiyorum anlamı taşıyordu. Derin nefes alırken biraz daha geri çekildim.
" Hem bu heyecanı kaldıramazsın diyorsun..." Fazlalık gelen ellerimi nereye koyacağımı bilmiyordum ama bakışlarım ait olduğu yeri çok iyi biliyordu. Ayrılmak da istemiyordu." Hem de..." Dedim. Sözlerimin devamı Yağız'ın bakışlarına takıldı. Kalbim ise giderek yayılan gülümsemenin peşine... Her defasında daha büyük heyecanla Yağız'ın büyüsüne kapılıyordum.
" Hem de..." Derken Kaşları kalktı. Yüzünü masadan destek aldığı eline yasladı. Takıldığım gülümsemenin tam üstüne dokundu...
" Devamı yok..."Dedim. Gerçekten yoktu.Yüz gülümserken zihnin bir çok düşünceye ev sahipliği yapardı ama kalp başkaydı. Kalp gülünce her şey silinmiş gibi oluyordu.İnsan ne düşüneceğini, ne yapacağını ne söyleyeceğini bilemiyordu. Ben de tıpkı öyleydim. Kalbim gülümsüyordu. İçim de tarif edilemeyen bir duygu vardı ve giderek büyüyordu. Tarifi yoktu ama sebebi açıktı. Yağız gülümsüyordu kalbim gülümsüyordu." Öyle bakmaya devam edersen de hiç olmayacak..."
" Nasıl bakıyorum"
Nasıl bakmıyordu ki...
Bir şairin şiirin dizelerine bakışı gibiydi...Bir müzisyenin notalara olan tutkusu gibiydi... Bir gecenin yıldıza olan aşkı gibi... Bir güneşin sabahı bekleyişi gibi... Toprağın yağmuru özlemesi gibi... Bir annenin bebeğe olan merhameti gibi... Bir babanın ailesini koruması gibi... Bir kardeşin yalnızlığını yok etmesi gibi... Bir aşkın dünyayı yakması gibi...
Tüm bunlar kalbimin sözleriydi. Dile gelmeyen...
Söyleyemezdim de zaten. Yağız böyle güzel bakarken kelimeler birbirine dolaşıyor saçma şeyler söylüyordum. Ben aşkı içim de yaşıyordum. Kalbimde büyüyordu. Bir kabuğun için de. İnci gibi. Yüzeye çıksa göz kamaştırır. Derinler de kalsa yüzeye çıkmak için sabırsızlanır. Öyle bir aşktı benim ki.
Kördüğüm gibi...Araf gibi...
Beni anlatan en güzel kelime. Her duyguda olduğu gibi...
" Arya."
ŞİMDİ OKUDUĞUN
TEHLİKE
General Fiction"Sen bana nefretle bakarken ben seninle ailenden sana kalan en değerli mirasmış gibi sahiplendiğin çayı içmeye can atmaya başladım. Evden nefret eden ben evin mutfağında çıkmıyordum artık. Bıraksam kendimi mutfakta uyuyacaktım, seni daha fazla göreb...
