Spaces Between Us - One Direction

103

Louis Tomlinson pov
"Hey Harry, gaat het wel goed met je?" vraag ik als Harry langs me loopt, zijn gezicht is helemaal bleek en om eerlijk te zijn ziet hij er niet goed uit.
"Wat gaat jou dat aan?" vraagt hij bot. "Ik ben nog steeds een van je vrienden, zelfs al zie je mij zo niet. Ik wil alleen maar helpen." antwoord ik. Harry draait zich naar me om. "Weet je hoe het voelt om helemaal alleen te zijn? Dat je niemand hebt waar je heen kan gaan om mee te praten, iemand die naar je luistert?" vraagt Harry. "Maar Harry, je bent niet alleen." zeg ik. "Weet je hoe het voelt?!" vraagt Harry opnieuw, mijn opmerking negerent. "Er is altijd wel iemand waar je bij terecht kan." antwoord ik. Harry schud zijn hoofd en lacht even. Zonder nog iets te zeggen loopt hij weg.
Ik zucht even. "Waarom is hij zo verwarrend?" vraag ik zacht, we zitten hier nu al een dikke week. Iedereen is afstandelijk tegen elkaar, behalve Estelle en Liam die zijn nog steeds goede vrienden. Maar dat komt waarschijnlijk doordat het beide van die sport types zijn en dus iets gemeen hebben.
Harry is de hele week echt super vervelend, zo erg was hij zelfs niet toen we in de school vast zaten. Maar nu? Hij leek wel gebroken. En ik heb geen idee waarom dat opeens zo is.
Ik haal een hand door mijn haren en loop door, ik was namelijk op weg naar de keuken. Het was al half zes wat betekende dat ik nu wel echt bezig zou moeten gaan met het eten. Want anders komt er niks op tafel te staan.
Eenmaal in de keuekn aangekomen zie ik Jenny staan. "Hey." zeg ik en loop naar haar toe. Ik zie dat ze kipfilet aan het snijden is. "Hey, ik dacht ik kook eens." zegt ze met een zachte glimlach. "Wat maak je?" vraag ik. "Iets wat ik thuis vaak at, ik weet niet precies meer hoe het heet. Het is met kip en groenten, echt heel lekker." zegt Jenny die de kip in de pan doet. Ik knik even.
"Ik ga wel alvast de tafel dekken." zeg ik en pak een aantal borden uit een van de kastjes.