Spaces Between Us - One Direction

119

Skye McClain pov
Zodra ik zie dat Zayn de kamer ingelopen komt en mijn kant op komt gelopen draai ik me om om weg te lopen, maar helaas houdt hij me tegen.
"Nee Skye, wacht. Nu loop je niet weer weg. We moeten echt praten." zegt Zayn. Ik zucht en draai me om.
"Er valt niks te bepraten." zeg ik en sla mijn armen over elkaar.
"Er valt van van alles te bepraten." zegt Zayn, hij kijkt me in mijn ogen aan, maar ik went snel mijn blik af.
"Alsjeblieft Skye. Ik moet weten wat er is gebeurd, waarom je weg bent gegaan, wat er door je heen gaat. Alsjeblieft vertel het mij." het komt mij smekend over.
"Waarom ben je weg gegaan?" vraagt Zayn opnieuw als er een stilte is gevallen.
Ik kijk op, recht in zijn ogen en er komt opeens een sterke drang naar boven om mezelf in zijn armen te gooien en uit te huilen, maar nee. Ik moet me sterk houden.
"Goed." zucht ik uiteindelijk. "Ik zal vertellen waarom ik weg ben gegaan."
Ik loop naar de bank en ga zitten. Zayn neemt naast mij plaats.
"Vlak voordat ik weg ben gegaan werd ik gebeld door mijn moeder. Ze vertelde me dat mijn vader vanaf zijn werk met spoed naar het ziekenhuis is gebracht. Ze wilde me niet vertellen wat er was, nou ja, ze wist het niet, maar ik kon aan haar stem horen dat het wel erg moest zijn. Die weken daarna was ik afwezig. Iets wat je wel gemerkt heb denk ik." vertel ik en kijk Zayn even aan die knikt en wacht tot ik verder ga.
"Elke avond belde ik met mijn moeder om te vragen hoe het was met mijn vader. Ik ben terug gegaan naar huis om te kunnen zorgen voor mijn familie. Mijn vader was ernstig ziek en kreeg geen geld want hij werd ontslagen op zijn werk aangezien hij niet meer kan werken. Mijn moeder heeft nooit gewerkt dus die verdient geen geld. Ik moest wel, ik ben terug gegaan en zocht een redelijk betalende baan, zo kon ik geld verdienen voor mijn familie. Ik wou terug komen totdat mijn vader weer beter zou worden, maar op een dag werd ons vertelt dat hij niet beter zou worden. Hij zou uiterlijk nog maar een jaar te leven hebben. En het ergste is is dat mijn zusje ook nog steeds ziek is, niet zo erg als mijn vader, maar ze is nu al zowat twee jaar ziek." ik kijk naar de grond en voel tranen op komen.
Zayn slaat zijn armen om me heen en trekt me in een knuffel. "Het spijt me voor je." mompelt Zayn die over mijn haren streelt.
Ik schud lichtjes mijn hoofd. "Nee, ik moet sorry zeggen. Ik had je niet weg moeten stoten op het moment dat ik je eigenlijk het meeste nodig had." zeg ik en kijk Zayn aan.
"Ik houd van je." zeg ik en druk mijn lippen op die van Zayn. Iets wat ik al tijden eerder had willen doen.