She's the one. (Conor maynard)

On the road.

Searching, searching for my baby

Yes, I am

Searching, searching for my baby

Yes, I am

Searching, searching for my baby

I'm searching, searching for my love

I'm searching for the one I adore

If I find her, you know I will

I'll never, never let her go

No, no, no, no, no, no, no

I'll never, never let her go now, baby

I love you, I need you

I need you by my side

For my love, for my true love

Ill never, never never hide now, baby

No, no, no, no, no, no, no

I'll never, never, never hide, no, no

I wonder, I wonder why

You had to leave me this way

I'm sorry, darling

:3:3:3:3:3:3:3:3:3:3:3:3:3:3:3:3:3:3:3:3:3:3:3:3:3:3:3:3:3:3:3:3:3:3:3:3:3:3:

Kim pov.~

Ik loop door de straten zoekend naar mijn dochter, ik ben al 3uur aan het zoeken en nog geen enkel spoor. Ik ben hier en daar al eens gaan aanbellen en de foto laten zien maar niemand heeft Delphine gezien. Conor is met de auto wat verderop dan het centrum gaan zoeken, ik hoop maar dat we haar vinden. Eerst al die pech mer Stef en nu dit.. Kan het nooit eens goed lopen? Ik kom aan de laatste straat aan die ik nog niet gedaan heb, ik bel bij elk huis aan meer geen van hen allemaal heeft mijn dochter gezien. Ik loop het pad van het laatste huis af als ik een meisjes gil hoor, ik loop weer naar de deur en druk op de bel. De vrouw doet weer open en ik ren naar binnen.

'Ze is hier ik weet het zeker! Breng mijn dochter nu naar hier!' De vrouw kijkt me minachtend aan.

'Verlaat mijn huis, mijn dochter is boven aan het spelen met haar broertje.' God.. Hoe erg kan ik reageren? Het is haar dochter dat gilde, en ik die dacht dat het Delphine was. Er komt een jongetje aan de trap staan en roept naar de vrouw.

'Mama, Delphine heeft haar pijn gedaan.' Ik schrik op als ik de naam hoor. Ik ren naar het jongetje en volg hem de kamer in, maar zie al snel dat het mijn dochter niet is.

'Nu mag je mijn huis zeker verlaten! Je dringt eerst binnen en dan ren je hier als een gek naar boven?! Wegwezen!' Ik loop het huis uit terug op weg naar huis. Mijn huis, zonder mijn dochter. Ik neem mijn gsm boven en zie dat ik 4gemiste oproepen heb van Conor en 1van Eline. Ik besluit om Conor terug op te bellen en niet veel later klinkt zijn rustgevende stem door de gsm.

'Lieverd, waar zit je? Ik denk dat er goed nieuws is, de politie staat aan ons huis. Kom snel.'

'Laat ze alvast binnen, ik zal zo snel mogelijk komen. Ik ben er vast wel binnen een halfuur.'

'Wees voorzichtig. Ik zie je graag.' Ik druk snel af en begin te rennen naar huis, het ontwijken van mensen gaat niet altijd even goed en heb dus al veel kinderen en volwassenen omver gelopen. Maar wat wil je? Je dochter is vermist en de politie staat aan je deur, rennen dus!

*

Ik kom buitenadem aan en open de voordeur met behulp van de sleutel. Klinkt logisch niet? Ik sla de deur achter me dicht en ren de woonkamer in maar er is niemand te bekennen, het is hier zo leeg en verlaten. Ik ren naar de hal.

'Conor?! Ben je hier?!' Ik hoor wat gerommel vanbinnen komen en neem snel een van mijn hakken en ga rustig en zo stil mogelijk naar boven. Ik doe de eerste deur open, de badkamer maar hier is niemand. De volgende deuren van de eerste verdieping is er niets abnormaal te vinden. Ik loop de volgende trap op en kom op de tweede verdieping waar de logeerkamers zich bevinden, ik open de deur van de sterrenkamer en houd de hak dicht tegen me aan zodat als er iemand is ik hem of haar direct kan slaan. Ik doe het licht aan en kijk de kamer rond maar zie dat deze kamer ook helemaal leeg is. De volgende deur is van de badkamer die tot de logeerkamers behoord. Ik open de deur voorzichtig en zie dat het licht al brand. Ik loop de kamer verder in maar zie nergens iemand lopen. Ik stap achteruit de kamer weer uit waar ik tegen iemand aanloop.

'Aaah!' In een fractie van een seconde draai ik me om en geef de persoon een slag mijn hak. Als de persoon kreunend de grond raakt zie ik pas dat het Conor zelf is.

'Conor sorry, ik dacht dat je een kidnapper was.' Ik zak naast hem neer en geef een paar zachte tikjes tegen zijn wang om hem wakker te krijgen. Wat een hak allemaal wel niet kan doen.. Als hij na 5 minuten zijn ogen nog steeds niet heeft open gedaan bel ik de ambulance op en vertel hen wat er gebeurd is. Een paar minuten later komen ze ons huis binnengestormd en nemen ze Conor mee de ziekenwagen in. Ik stap mee in en ga naast hem zitten mijn zijn hand in de mijne.

'Alsjeblieft Conor wordt wakker.' Fluister ik hem toe, als hij zijn ogen nog steeds dicht houd barst ik in tranen uit.

'Dit kan je me niet aandoen Conor! Dit kan je niet doen! Ik ben mijn dichter al kwijt, niet jou ook nog eens! Wordt alsjeblieft wakker!' Gil ik door de ziekenwagen waardoor ik kwade blikken toegeworpen krijg van de twee ambulanciers.

'Rustig blijven mevrouw, hij redt het vast wel.' Op een of andere manier stellen deze woorden mij gerust, maar ik ben toch nog niet helemaal overtuigd of het wel echt zo is. Bij het ziekenhuis aangekomen brengen ze Conor naar een of ander kamertje waar hij onderzocht wordt, ik zet me neer orde stoeltjes recht over de kamer waar Conor net is binnengereden.

'Mevrouw? Bent u familie van meneer Maynard?' Ik knik en kijk de vrouw aan die net naar me toe is gelopen.

'Ik ben zijn vrouw.' De vrouw geeft me een koffie.

'Ik heb van jullie verdwenen dochter gehoord. Hoe slecht kan een mens wel niet zijn? Een onschuldig meisje zomaar meenemen..' Ik neem de koffie dankbaar aan en knik naar de vrouw, hier heb ik eigenlijk geen zin in.

'Sorry mevrouw mijn hoofd staat er niet naar. Ik maak me teveel zorgen om Conor die ik net bijna dood sloeg met mijn hak.' Ze knikt en loopt weer weg, naar de wachtkamer en ze gaat op het stoeltje zitten zodat ze me nog net kan zien. Ze is vreemd, dat is het enige wat ik over haar kan zeggen.