She's the one. (Conor maynard)

Hospital

I'm so glad

I finally

Found you

Twisted and sick

Hell bent in this

Would be heaven

Healing music

I'm so glad

I finally found you

:;:;:;:;:;:;:;:;:;:;:;:;:;:;:;:;:;:;:;:;:;:;:;:;:;:;:;:;:;

Kim pov.~

Hier zit ik dus, nog steeds op de grond te wachten tot ze me komen verlossen van de stress en onzekerheid, eerst mijn dochter, nu Conor wie is de volgende? Iemand? Ik voel me zo bekeken, oke ja ik ben dan wel de vrouw/vriendin van Conor maar wij zijn ook maar gewone mensen dat af en toe problemen hebben en hun dochter kwijt raken. Die vrouw van daarnet is al even weg, ze maakt me echt bang. Ik kom recht te staan als er een dokter de kamer verlaat maar gewoon doorloopt. Ik schuif weer neer en voel tranen opkomen.

'Kan er nu nooit eens iets goed gebeuren?' Mompel ik in mezelf.

'Tuurlijk wel, ik ben hier.' Bij het horen van de stem krijg ik rillingen over mijn rug en durf bijna niet omhoog te kijken. Ik dacht dat ik er eindelijk van verlost was en nu duikt het weer op. Hij zakt op de grond en komt naast me zitten.

'Hey..' Verbreekt hij de stilte, ik schuif een beetje van hem vandaan maar hij volgt me en slaat zijn arm om me heen. Ik wil rechtstaan maar hij houd me tegen.

'Ik heb geen slechte bedoelingen, geloof me ik ben hier om je te steunen. Het moet niet makkelijk zijn om eerst je kind te verliezen en dan je vriend in het het ziekenhuis bezoeken.' Ik kijk hem aan en zie die diep blauwe ogen weer, die ogen die me verliefd maakten. Het enige wat ze me nu doen is bang maken. Ik haal zijn arm weg en schuif weer verder op, deze keer volgt hij niet maar staat op en loopt de gang uit.

'Pff.. Waarom duikt hij telkens weer op?' Denk ik in mezelf. Ik kijk gespannen voor me uit gefocust op de deuren van de onderzoekskamer. Come on sweetheart. Be strong.

*

Na een uur hier te zitten en nog steeds geen nieuws te hebben gekregen besluit ik om recht te staan en ga een tas koffie halen. Als ik de hoek net omga hoor ik iemand heel luid roepen, eigenlijk een soort van gillen van een klein meisje. Ik volg het geluid en kom terecht bij een gesloten deur waar 'alleen voor bevoegden' opstaat. Ik duw de deurklink naar beneden en de deur gaat piepen open. Ik zoek het lichtknopje en klik erop zodat de kamer verlicht wordt, ik zet een stap naar binnen en zie tussen twee rekken een klein meisje zitten met een man die haar onder een deken houdt. Ik ga dichter bij.

'Laat haar los!' Roep ik zo hard dat ze het twee verdiepen hoger gehoord hebben. Ik ren naar hem toe en duw hem van haar af. Hij houdt haar stevig vast zodat ik haar niet kan meenemen.

'Ik laat haar niet los, ze is nu van mij!' Ik zak voor hun neer en barst in tranen uit.

'Alsjeblieft! Stef doe mij dit niet aan! Ze is mijn dochter, ze betekent alles voor mij!' Breng ik er nogal moeilijk uit door de vork in mijn keel.

'Je liet me zitten voor die kerel, ik zou alles voor je gedaan hebben!' Ik geef hem een slag in zijn gezicht en van de slag trek hij zijn armen naar zijn wang en kan ik Delphine optillen. Ik ren terug naar de gang waar ik zat en loop snel de onderzoekskamer in. De mannen duwen me weer naar buiten.

'Laat me binnen! Ik heb net mijn dochter gevonden, hij komt eraan!' Ze sluiten de deuren voor mijn neus en daar sta ik dan, midden in de gang met mijn dochter die ik net terug heb en de ontvoerder voor mijn neus.

'Geef haar nu hier!' Brengt Stef er dreigend uit.

'Vergeet het, ze heeft jou nooit iets misdaan. Nooit!' Ik probeer langs hem weg te rennen maar hij neemt me vast aan mijn haar waardoor ik het van de pijn uitgil en naar hem toestap. Als ik weer voor hem sta geef ik hem een kniesoor in zijn kruis en loop het gebouw uit opzoek naar een plek waar we kunnen schuilen. Als ik niets gevonden heb besluit ik om naar het bos te rennen hier niet ver vandaan. Ik zet ons achter een dikke boom en zak neer en probeer Delphine te troosten.

'Het komt goed liefje. Ik beloof het je.' Ik geef haar een kusje op haar hoofd en druk haar stevig tegen me aan. Ik rol ons zowat op als ik voetstappen hoor, ik verschuil me samen met Delphine in het dekentje en leg ons neer op de grond. Iemand haalt het dekentje van ons af en trekt ons recht.

'Ik dacht dat jullie dood waren! Thank god I found you.' De vrouw helpt ons recht en brengt ons naar het ziekenhuis.

'Nee, nee, niet naar binnen gaan. Niet doen.' Ik stribbel tegen maar de vrouw is sterker dan ik nu ben. Na een strijd tegen mezelf gehoorzaam ik en ga samen met de vrouw naar binnen, ik kijk om me heen of ik Stef niet zie. Als ik hem nergens zie ren ik naar de kamer waar ze Conor binnen hadden gebracht en sla de deur open waar er niemand meer te zien is. Ik loop weer naar de balie waar ik naar Conor vraag. De vrouw kijkt me raar aan en gaat verder met wat ze bezig is.

'Hallo?! Ik vroeg net of je kon opzoeken waar mijn man ligt?! Help me dan ook verdomme!' Roep ik tegen de vrouw die geschrokken opkijkt van mijn uitbarsting. Zo snel als ze kan typt ze van alles in haar computer maar kan niets vinden van Conor.

'Bent u zeker dat hij hier in het ziekenhuis ligt?' Ik sla met mijn hand op de toonbank.

'Ja, ik heb hier zo lang zitten wachten voor de deur maar nu is hij weg!' De vrouw komt naar me toe en en roept een zuster op.

'Rustig mevrouw, ik denk dat u dringend slaap nodig hebt.' Ik druk Delphine tegen me aan en probeer met al mijn kracht uit de greep van de vrouw te komen.

'Ik heb geen slaap nodig! Ik moet mijn man hebben! Nu!' Er komt een zuster aangelopen met een spuit in haar hand, ze steekt hem in mijn arm en spuit het doorschijnend spul in. Niet veel later wordt ik suf en zetten ze mij in een rolstoel die me naar een kamer brengt. Niet veel laat wordt alles zwart voor mijn ogen.