She's the one. (Conor maynard)

Mommy, we've missed you.

As I came into this world,

you didn't know what you'd see..

You didn't know what I'd look like,

or who I'd come to be.

You didn't know how I'd wear my hair,

or what color my eyes would be..

But you did not really care,

for I was just me.

As I grow older,

less innocent every day..

You're still there for me,

helping me in every way.

I know sometimes, "I Hate You",

I say that I don't care..

But what would my life be like,

if you weren't always there.

No hand for me to hold onto,

no footsteps guiding me the right way..

What would my life come to

if you weren't there every single day.

You help me to live,

you help me to grow,

To teach me life lessons,

what I must know.

You have helped me through and through,

Never letting go..

I'll always be here, Mommy

I love you so

$!$!$!!$!$!$!$!$!$!$!$!$!$!$!$!$!$!$!$!$!$!$!$!$!$!$!$!$!$!$!$!$!$!$!$!$!$!$

Kim pov.~

Ik word zowat wakker geschud door iemand dat aan mijn arm begint te trekken. Ik open langzaam mijn ogen en rek me uit als ik plots een bonk hoor. Ik kijk naast mijn bed en merk dat ik zojuist Conor uit het bed heb geduwd. Hij staat kreunend op en wrijft pijnlijk over zijn achterhoofd.

'Sorry liefje, ik wist niet dat je hier was.' Ik kijk naar de andere kant van het bed waar er nog steeds iemand aan mijn arm trekt.

'Delphine!' Ik til haar op en knuffel haar.

'Meid, ik heb je zo gemist! Ik maakte me zorgen om jou!' Conor komt er bij liggen en slaat zijn arm om ons heen. Ik leg mijn hoofd tegen Conor aan en geniet van ons moment samen.

'Wat is er eigenlijk gebeurd? Waarom lig ik in het ziekenhuis?' Conor haalt zijn schouders op en begint te vertellen.

'Je kwam hier als een gek binnengestormd om naar mij te zoeken, je dacht dat ik in het ziekenhuis lag maar ik was thuis op jou aan het wachten. Ze hebben je een spuitje gegeven om te kalmeren en zo ben je hier dus beland.' Ik knik en leg me weer neer.

/ondertussen in Miami op het vliegveld/

Shana pov.~

Een week geleden is de vakantie voor Liam begonnen, hij en Othello kunnen elk moment aankomen. Ik vestig mijn zicht weer op de net geopende deuren waar een 'stormloop' door komt gelopen allemaal opzoek naar familie en vrienden. De grote groep is verdwenen, als laatste komt er een jonge man met een kindje op zijn arm door de deuren gelopen. Je ziet een stukje van tattoo onder zijn T-shirt uitkomen, wanneer de man opkijkt zie ik pas dat het Othello is samen met Liam. Ik loop naar hen toen en neem ze beide in een dikke knuffel. Man wat heb ik ze gemist!

'Ik heb jullie zo gemist! Is de vlucht goed verlopen met Liam? Heeft hij niet teveel last gehad van zijn oortjes? Heb je zijn pilletjes wel gegeven?heb j..' Ik wordt onderbroken door Othello.

'Stop! Ik heb gedaan wat je mij vertelde, hij heeft geen last gehad van zijn oortjes maar hij is nu gewoon moe.' Ik neem Liam van hem over en geef Liam een kusje.

'Kom dan kunnen we naar huis, een goed bed zullen jullie wel kunnen gebruiken na de vlucht.' Ik loop voor Othello richting mijn auto waar ik Liam in zijn stoeltje zet en vastklink terwijl Othello de koffers in de kofferbak legt. Ik stap de auto in en start hem, als Othello ingestapt is rij ik de parking af en vertrek naar mijn prachtig huis. Het is muisstil in de auto, precies of we zijn bang om tegen elkaar te praten. Ik verbreek de stilte.

'Waarom is Valerie er niet bij?' Ik zie Othello in mijn ooghoek naar zijn handen kijken en op zijn lip bijten.

'Ze heeft mij verlaten.. Ze is verliefd geworden op iemand anders..' Ik zie hem ongemerkt zijn traan wegvegen wat het mij moeilijk maakt om mij te concentreren op de weg. Ik leg mij hand op die van hem en geef er een knijpje in.

'Je vindt de juiste persoon wel.' "Kijk maar naast je" denk ik in mezelf.