She's the one. (Conor maynard)

Love Hurts.

Love hurts

You know love hurts

Not everybody knows

Which way a river flows

Not everybody sees

The sun up in the sky

Maybe you and I

Should not try to plan our lives

If only what we could see

What we hold in our hands

Love hurts

'Cause you can't let go

Love hurts

'Cause you need it so

Love hurts

Yes it hurts but it's good for fools

*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*

Kim pov.~

Na een tijdje met Conor geknuffeld te hebben tilt hij mij op en brengt me naar onze kamer. Onze koffers weer inpakken en het huisje proper achterlaten. Als de koffers zijn ingeladen zetten we ze beneden aan de trap neer en beginnen de boven verdieping te stofzuigen met de stofzuiger die in de berging staat.

'Zo dat is klaar, zijn de kastjes en schuifjes beneden ook leeg? Zie dat je niets vergeet Conor. Ik weet hoe je ondertussen bent.' Zeg ik met een wel gemeende lach en neem zijn hand vast.

'Bedankt schat.' Zeg ik tegen hem als hij zijn arm om mijn middel slaat en me tegen zich aantrekt.

'Je moet me niet bedanken, ik heb er niets aan kunnen doen.. Je hebt er nog steeds last van, ik heb je gewoon niet kunnen helpen.' Zegt hij als hij naar beneden kijkt en mij langzaam los laat. Ik leg mijn hand op zijn wang en kijk hem aan.

'Je hebt me geholpen door er voor mij te zijn, door je angsten te vertellen en door mij lief te hebben.' Vertel ik hem als ik de tranen zie opkomen in zijn ogen. Hij geeft me een klein glimlachje en veegt zijn tranen weg.

'Kom we zijn klaar, de taxi kan er elk moment zijn.' Ik neem zij hand en in de andere mijn koffer en zet ze net buiten voor de deur. Conor zet zijn koffer buiten en slaat zijn armen langs achter om me heen en plaats een kus op mijn ontblote schouder.

'Bedankt. Bedankt dat je na al die ruzies en gedoe nog steeds voor mij kiest. Bedankt voor al de kansen.' Ik krijg een glimlach op mijn lippen en leg mijn handen op die van hem.

'Bedankt dat jij altijd naar mij terug kwam zelfs wanneer ik het niet wilde.'

Shana pov.~

'Tante Shana! Wanneer komen mama en papa terug?' Ik draai me naar Delphine om en kijk haar glimlachend aan, ze is helemaal opengebloeid en ze wilt niets anders dan zwemmen met othello en Liam. Het is echt een schatje!

'Mama en papa komen binnen 4daagjes terug, dan komen ze jou hier halen. Goed he?' Ze knikt hevig en loopt lachend weg. Meisjes ook he. Ik hoor de voordeur dichtslaan en hoor een rits van een jas opengaan.

'Ben weer thuis schat.' Hoor ik maarten door het huis roepen, ik kom de hal in en geef hem een knuffel en plaats een kusje op zijn lippen. Ik moet toegven, hoe leuk het wel niet geweest is met Othello en de kindjes ik heb hem echt gemist.

'Super, hoe was het?' Hij krijgt een enorme glimlach op zijn gezicht en zijn ogen beginnen te glinsteren.

'Goed, goed, ik heb nog nooit zo een toffe zakenreis gehad.' Ik kijk hem blij aan en loop weer naar de keuken waar ik een slaatje aan het maken was voor deze middag. Een slaatje van kip en ananas. Verukkelijk!

'Ik moet je straks even spreken Shana, onder vier ogen.' Roept hij voor hij naar boven gaat om zijn koffer uit te laden en alles wat vuil is in de wasmand stoppen en zijn koffer weer op te bergen. Als de salade klaar is zet ik hem in de koelkast en loop naar boven waar Maarten is.

'Maarten, je wou praten?' hij knikt en gaat op het bed zitten, ik zet me naast hem en kijk afwachten naar hem. Hij kijkt me aan alsof ik hem net super boos gemaakt heb.

'Shana, op mijn zakenreis heb ik een meisje leren kennen. Er is daar vanalles gebeurd en ik heb gevoelens voor haar.' Hij stopt zijn zin en komt even op adem.

'Ik wil hierbij zeggen dat ons stopt, het gaat niet meer tussen ons.' Gaat hij verder, ik krijg een brok in mijn keel en probeer het weg te slikken wat me niet zo goed lukt. Ik voel de tranen in mijn ogen branden, ik haal de ring van mijn vinger en gooi die in zijn gezicht en ren de kamer uit. Ik loop de tuin in, open het poortje en verdwijn uit het zicht.

'Hoe stom kon ik ook zijn om terug naar hem te gaan..' mompel ik in mezelf en berg mijn gezicht in mijn handen op. Ik voel twee benen langs mij komen en voel twee armen rond mijn middel.

'Love hurts, zo gaat het nu eenmaal.' fluistert de stem in mijn oor en streelt door mijn haren. Ik barst in tranen uit en berg mijn gezicht in zijn borstkas op. Ik word in een knuffel getrokken door nog 4 andere armen. Ik kijk op en zie Liam en Delphine me ook knuffel.

'Niet huilen, tante Shana. Dat vind ik niet mooi.' Delphine veegt met haar kleine handjes mijn tranen weg en trek een gek gezichtje waardoor er een lach op mijn gezicht ontstaat. Ik plaats een kusje op haar voorhoofdje en neem haar en Liam in mijn armen.

'Ik hou van jullie, van jullie alle drie.' Ik kijk Othello aan en plaats mijn lippen op die van hem. Ik laat hem meteen los als ik een kuch hoor.

'het huis en alles wat erin staat behoort tot jou, ik zoek me wel iets anders. Je komt er wel overheen.' En met dat loopt Maarten weg met een koffer waar waarschijnlijk alles in zit en zijn werktas waar alles van het werk in zit. Ik kijk Liam aan als ik zie dat hij Delphine in zijn armpjes heeft. Het is zo lief om ze zo te zien. Precies een koppeltje, zo lief!

'Kom, we gaan naar binnen het is etenstijd.' Delphine en Liam rennen naar ons huis en stormen binnen terwijl Othello en ik rustig terug wandelen.

'Hij is een klootzak, net zoals ik een tijdje geleden ook was. Hij ziet niet wat ik mis en doet je net hetzelfde aan als ik deed.' Hij legt zijn arm om mijn middel en trekt me tegen zich aan.

'Ik zie je graag.' Zeg ik tegen hem als hij een kus plaats in mijn nek.

'En ik van jou, vergeet dat niet.' Aangekomen in de keuken is de tafel al klaar gezet, alleen de messen en vorken en de salade natuurlijk. Ik zet de salade op tafel en het bestek.

'Smakelijk schatjes.' Zo snel als ze kunnen beginnen Delphine en Liam te eten, een wedstrijdje om ter snelst eten loopt nooit goed af. Hopelijk deze keer wel.

Conor pov.~

Het vliegtuig is ondertussen opgestegen en Kim is in mijn armen in slaapgevallen. Ze slaapt niet echt diep, maar ze wordt ook niet echt wakker van het minste. Ze heeft een frons op haar gezicht staan, dat betekent dat er weer iets naars in haar hoofd speelt. Ik hoop dat de uitsag bij de dokter niets ernstig is, ik wil haar niet kapot zien gaan aan een belachelijk irritant stemmetje en een levenlang in therapie zitten.

'Meneer?' Ik kijk op en zie een vrouw en een klein meisje staan.

'Ja? Is er iets?' vraag ik zo vriendelijk mogelijk.

'u bent Conor Maynard niet?' Ik knik trots en kij hen met een glimlach aan.

'Zou mijn dochter een handtekening mogen?' Ik knik en laat Kim voorzichtig los om de handtekening te zetten op een foto van het meisje en mij.

'Hebben we elkaar al eerder gezien?' vraag ik verbaasd aan het meisje. Ze knikt en kijkt een beetje beteuterd weg.

'Ja, weet je het niet meer? Mijn dochter lag in het ziekenhuis en je was haar komen bezoeken.' Ik kijk het meisje bestuderend aan en herriner het me terug, ze had leukemie.

'Ja, nu herriner ik het me weer. Ben je helemaal herstelt?' vraag ik haar en krijg een lieve glimlach terug en een knikje.

'Dat is geweldig!' De vrouw en het meisje lopen weer naar hun plek en ik neem Kim weer in mijn armen. Haar gezicht is weer opgeklaard en er is geen frons meer te bekennen. Ik plaats een kus op haar neus en streel over haar arm.