She's the one. (Conor maynard)

Not everything in our life is beautiful.

Kim pov.~

Als ik terug denk aan gisteren voel ik mijn buik weer kriebelen, Conor zou maar graag willen dat ik weer zwanger ben. Weet je hoe het is als vrouw om je man teleur te moeten stellen? Na de bevalling van Delphine hebben ze me verteld dat ik nog maar weinig kans heb om zwanger te geraken. Ik hoop natuurlijk op een tweede kindje, ik heb altijd gehoopt van een gezin met 3kindjes en dan hoor je zoiets.. Dat doet wel wat met je hart, zo iets wil je als vrouw zeker niet horen. Conor heeft het er toen wel moeilijk met gehad toen we dat hoorde, maar we blijven gewoon poberen of het nu lukt of niet. Met hopen doe je niets verkeerd. Conor zijn broer Jack vertelde me nog voor we op vakatie vertrokken hoe erg zijn broer een tweede kindje wilde, en dan een zoon. Hij zou met zijn zoon overal heen rijden, elke sport uittesten terwijl met Delphine je zoiets niet kan doen. Ze wil alleen maar dansen en zwemmen, Conor was eerlijk gezegt niet zo blij toen Delphine naar de dansles ging. Je zal er niets met kunnen berijken, dansers zijn er veel te veel deze tijd. Als ze zo iets zeggen over je dochter heb je echt een moment dat je die persoon met zijn hoofd tegen de muur wilt slaan.

'Mama, alsjeblieft? Mag ik op dansles?' had ze mij gevraagd, ze smeekte erom en als moeder kan je dat niet weigeren. Ik knikte en ze rende naar me toe en sprong in mijn armen, ik heb nooit zo een band gehad met mijn eigen moeder. Mijn eigen moeder was eerlijk gezegt altijd druk bezig met mijn échte broer, een dochter? Dat wilde ze niet, ik was een ongeluk hadden ze mij verteld. Dat te horen krijgen is niet het fijnste.. Mijn vader was op dat moment de persoon dat mij in zijn armen nam en zei dat ik een dochter was om trots op te zijn. Maar een paar jaar later, stond het huwelijk van mijn ouders op springen en daar ging mijn goed leven, ik MOEST bij mijn moeder gaan wonen, mijn vader had me in de steek gelaten. Net zoals elke zondag, de dag dat ik hem eindelijk ging zien kwam hij niet opdagen. Hij was mij vergeten, hij was net zoals mama. Ze waren identiek dezelfde persoon, alleen hadden ze een ander geslacht.

'Het spijt me dochter, ik heb je al die jaren zo laten afzien. Je moet gewoon begrijpen dat je broer een goede opvoeding nodig heeft.' Een goede opvoeding?! Begin dan al maar met een GOEDE moeder te zijn! Dacht ik in mezef, ik voelde de tranen branden in mijn ogen en rende het huis uit naar Conor zijn familie. Zijn moeder opende de deur, ze sloot me in haar armen en wist goed genoeg wat er net gebeurd was. Ze kende mijn thuissituatie, ze kende mijn moeder al JAAAAREN lang, het waren twee beste vriendinnen en ze wist wat er in mijn moeders hoofd rond ging. Mijn zoon, mijn zoon is mijn zorg, die dochter van me? Die doet er niet toe.

'Come in, ze houdt van je maar durft het niet te vertellen.' Ik keek haar aan en barstte weer in tranen uit, je eigen moeder die het zelfs niet tegen je durft te zeggen? Je vader dat je in de steek laat, wat heb je dan nog over? Precies niets, als je geen familie hebt, heb je niets. Conor kwam beneden aan gestormd en vloog mij om de hals, gaf me een stevige knuffel en een kusje op mijn voorhoofd. Hij is altijd groter geweest dan ik was, altijd. Ze wilden mij met alles helpen, maar je moest weten dat deze familie is ook niet altIijd het fijnste om bij aan te komen. Ze hebben zelf ook al veel problemen gehad, Conor zijn kleine zusje is gestorven tijdens een fietstochtje wegens een hartaanval. Het was zo een schatje, ze was altijd goed gezind ik heb haar geen één keer geweten dat ze niet aan het lachen was, zelfs in haar slaap was ze aan het lachen.

'Ik ben er voor je.' Waren zijn woorden, hij ging op zijn bed liggen en ik legde me naast hem neer. Ik sloot mijn ogen en luisterde naar zijn hartslag, ik concentreerde me op zijn ademhaling en kwam tot rust. Hij wist altijd perfect hoe hij me rustig moest krijgen, of toch niet. Hij heeft in het begin altijd moeite gehad om me rustig te krijgen, vanwege mijn woedeaanvallen kon hij mij NOOIT rustig krijgen. Hij had het zijn moeder verteld hoe ik altijd over mijn toeren alles in de buurt kapot gooide, ze had een afspraak gemaakt bij de dokter en daar kreeg ik zware kalmeringspillen voorgeschreven. Die pillen werken nu echt té goed, ik heb eigenlijk nooit meer zo een aanval en daar ben ik blij om. Af en toe neem ik er maar een half, zodat ik me af en toe echt eens kan uitleven en doen wat IK wil en dat is liefst zo ver mogelijk rennen en rennen tot ik niet meer kan. Geen pil nemen is GEEN optie, dan is er niets met mij aan te vangen.