GAME CHANGER

HOOFDSTUK 3

De dag duurt lang...langer dan ik had gedacht en stiekem had gehoopt. Ik blijf maar denken aan het conflict wat zich tussen mij en de extreem aantrekkelijke jongen heeft afgespeeld. Zoveel dat ik er aan het einde van de dag schoon genoeg van heb. Ik heb nog nooit aandacht gekregen op al mijn oude scholen, dus het feit dat iedereen mij al de hele dag aanstaart vanwege mijn outfit, voelt niet prettig. Het constante gefluit van ouderejaars en het gefluister van groepjes meiden zorgen ervoor dat ik aan het einde van de dag helemaal op ben. Mijn poging om zo min mogelijk op te vallen is nu toch al mislukt, wat betekend dat ik daar de rest van het jaar voor zal moeten boeten. Als ik vanmorgen niet over mijn jurkje heen zou hebben gemorst, zou mijn dag, en daarmee mijn hele jaar, met honderd procent zekerheid beter zijn dan het nu is...

Voordat mijn laatste uur begint, besluit ik om nog snel langs mijn kluisje te gaan. Als ik dat nu alvast doe, kan ik na mijn les de welbekende drukte ontwijken die zich, zoals ik die mij van mijn oudere scholen kan herinneren, zal vormen. Het laatste waar ik nu op zit te wachten is nog meer gestaar en gefluister. Ik heb mijn lesje wel geleerd.

Als ik eindelijk aankom bij de rij kluisjes naast de ingang van de school, kijk ik op hetzelfde roosterpapiertje die de gehumeurde receptioniste vanmorgen aan mij heeft overhandigd. Als ik het me goed kan herinneren, staat mijn kluisnummer en de codecombinatie aan de achterkant. Na hem een aantal keer van onder naar boven heb bekeken, zie ik eindelijk de kleine cijfertjes onderaan het papier. 'Kluisje 109', mompel ik in mezelf, zoekend naar de overeenkomende getallen op de lange rij kluisjes voor me. Gelukkig hebben ze bovenaan de kluisjes een indicatie van de nummers op elke rij gegeven, zodat ik niet op elk individueel kluisje hoef te kijken.

'Hey het is Bella, toch?' Ik schrik, draai me om en zie een mooi, correctie, prachtig meisje met rode volle krullen en een lichaam waar je u tegen zegt. Ze draagt een strakke spijkerbroek en een kort truitje, waardoor haar navelpiercing goed zichtbaar is. Iets waar ik normaal gesproken geen fan van ben, maar haar staat het alsof het voor haar is gemaakt. Ze heeft een stoere uitdrukking, maar haar gezicht heeft iets liefs. Misschien komt het door haar hazel-kleurige ogen of misschien wel door haar perfecte tandpastalach die tevoorschijn komt als ze naar me begint te lachen.

Ik knik. 'Dat klopt.'

Ze zet een stapje in mijn richting en legt haar hand op mijn schouder. 'Mijn naam is Victoria. Ik wilde even zeggen dat ik het echt tof vond dat je je niet zo op je kop liet zitten door Hunter...' Een kort gegniffel komt uit haar mond, waardoor ook ik een lach niet meer kan onderdrukken. Het is één van de grappigste geluiden die ik ooit heb gehoord. '...je bent de eerste die ik dat ooit heb zien doen', maakt ze haar zin af, terwijl ze haar hand weer rustig naast haar perfecte figuur laat slingeren. Ik probeer zelfverzekerd mijn schouders op te halen, maar om eerlijk te zijn ziet het er allesbehalve zelfverzekerd uit. Nog nooit heeft zo'n knap meisje iets tegen mij gezegd. Op mijn oude scholen negeerde de IT-girls mij vaak. Niet dat ik dat erg vond; ik was er zelfs wel blij om. Zij zijn namelijk altijd de meiden waar je geen ruzie mee wilt hebben, dat heb ik vaak genoeg bevestigd zien worden. Echter lijkt dit meisje niet de typische IT-girl te zijn die je altijd in de high-school films ziet. Ze is nog steeds even prachtig als die meiden, begrijp me niet verkeerd, ze lijkt alleen wat stoerder...en meer...benaderbaar.

'Ik meen het', zegt ze om haar vorige woorden kracht bij te zetten. 'Niemand is ooit tegen hem ingegaan, wat betekend dat ik jou nu al mag!'

Ik trek mijn gezicht in een vragende blik en kijk haar verrast aan. Het is één ding dat ze tegen mij praat, maar nu zegt ze ook nog dat ze mij mag. Mij. Bella Smith. De grijze muis van alle vorige scholen waar ik op heb gezeten. 'Heb je misschien zin om vanmiddag ergens wat koffie te drinken?', vraagt ze me met diezelfde perfecte glimlach op haar gezicht. Ik schud snel mijn hoofd om terug te keren uit al mijn gedachten. Ze is een van de weinige die aardig tegen mij doet en ik heb nog amper een woord teruggezegd.