GAME CHANGER

HOOFDSTUK 21

Ik knipper wat met mijn ogen om ze open te krijgen. Dat heb ik altijd als ik met make-up aan ga slapen. Doordat de mascara op mijn wimpers aan elkaar vast blijven plakken, is het openen altijd wat meer moeite. Ik schrik op als ik eindelijk mijn zicht terug heb. Dit is niet mijn kamer. Wat doe ik hier? Waar ben ik? Nogmaals knipper ik met mijn ogen en ga rechtop zitten. Mijn nog slaperige ogen vallen op het houten bureau aan de andere kant van de kamer. Alles van vannacht komt weer in me naar boven. De begerende groene ogen, de perfecte lach en...enja dat andere natuurlijk ook. Ik voel me er nog redelijk ongemakkelijk bij om eraan te denken en voel de blos dan ook weer aanzetten op mijn gezicht.

Ik kijk op het nachtkastje om te zien of mijn telefoon er ligt, maar bedenk me dan dat ik die vergeten ben mee te nemen. Wel zie ik een wekker staan met daarop de tijd. Het is half zes in de ochtend. Precies een paar uur voordat school weer zal beginnen. School...iets waar Hunter zo anders tegen me is dan wanneer we alleen zijn. Over Hunter gesproken, waar zou hij zijn? Ik heb hem niet weg horen gaan vannacht. Zou hij dan toch op de bank zijn gaan slapen?

Ik laat mezelf van het bed glijden en kijk in de spiegel naast het bureau om te zien hoe erg de schade is. Gelukkig valt het mee. Alleen mijn haar zit in de war, maar dat los ik al snel op door er een elastiekje in te doen. Ik heb echter wel met mijn kleding aan geslapen wat een beetje vies is, althans, mijn T-shirt. Mijn broek ligt verwaarloosd op de grond. Ik kijk er aandachtig naar en betrap mezelf erop dat ik een kleine glimlach op mijn gezicht teken. 'Doe normaal Bella', zeg ik tegen mezelf en raap de broek op.

Als ik de broek heb aangetrokken en nogmaals in de spiegel heb gekeken, open ik de slaapkamerdeur zachtjes. Ik kan me nog herinneren dat Hunter zei dat hij hier met meerdere mensen woont en die wil ik zeker niet wakker maken. Dat zou een slechte eerste indruk zijn...Althans is dat wel nodig? Een goede eerste indruk maken? Als wat stel ik me eigenlijk voor? Gewoon een vriendin? Zijn vriendin? Nee Bella doe normaal. Hij gaat echt niet meteen je vriendje willen zijn. Maar stiekem hoop ik dat wel. Het gevoel dat hij me gisteren gaf was fijn en voelde vertrouwd. Ik voelde me voor het eerst in een lange tijd niet...niet eenzaam.

'En wie hebben we hier?' Een lage stem klinkt aan het andere eind van de gang, waardoor ik me snel omdraai. 'Ik...ik...', stamel ik. Zal dit een van zijn huisgenootjes zijn? De jongen zit vol tatoeages en heeft een lippiercing. Normaal vind ik dat niet mooi, maar hem staat het goed.

'Bella.' Is wat ik uiteindelijk zeg. Kort maar krachtig, denk ik. Daarbij was het niet veel beter geworden als ik een lange zin had gezegd.

'Bella...', herhaalt de jongen, terwijl hij naar me toeloopt. 'Mooie naam voor een mooi meisje', vervolgt hij. Ik begin te blozen en sla mijn ogen neer. 'Dankjewel.' Stamel ik, terwijl ik nerveus met mijn vingers speel.

'Ik ben Charlie', zegt hij. 'Huisgenootje van Hunter.' Door die woorden schrik ik op. Hoe weet hij dat ik hier voor Hunter ben? Zou hij weten wat we hebben gedaan? 'Ik zag je uit zijn kamer komen', laat hij me weten alsof hij aan me kan zien wat ik denk. Ik glimlach. 'O. Ja, klopt', zeg ik een tikje beschaamd.

'Waar is Evans?' Ik haal mijn schouders op. 'Geen idee. Ik dacht dat hij in de woonkamer zou zijn', geef ik toe. De jongen schudt zijn hoofd. 'Daar is hij in ieder geval niet popje.' Ik krimp bijna ineen bij het woord popje, maar besluit er niks van te zeggen om het niet nóg ongemakkelijker te maken. 'Hoe bedoel je?', vraag ik hem verbaasd. Waar zou Hunter dan moeten zijn? Hij was vannacht in ieder geval niet bij mij en veel meer plek is er in dit kleine huisje niet. 'Nou popje...' Weer dat woord. '...Daarmee bedoel ik dat hij niet in de woonkamer is.'

'O.' Weet ik uit te brengen. Ik ben teleurgesteld, maar wat had ik dan verwacht? Dat hij me in de armen zou springen en me zou zoenen zoals hij gister deed? Tuurlijk niet. Waarvoor ik al vreesde is werkelijkheid geworden. Een nieuwe dag, een nieuwe Hunter. Althans, als hij er überhaupt al zou zijn, want dat is hij niet...

'Ik denk dat ik maar ga', zeg ik, terwijl ik probeer zo min mogelijk te tonen dat ik verdrietig ben.

'Waarheen?', vraagt Charlie nieuwsgierig.

'Naar school', antwoord ik kort maar krachtig.

'Het is...' Charlie stopt zijn zin om snel op zijn horloge te kijken. '...half zes. De school gaat pas om half negen open', brengt hij me in herinnering.

Shit. Dat klopt. Wat ga ik nu bedenken?

'Ontbijt even iets en neem een douch, dan breng ik je daarna wel.' Ik kijk hem verbaasd aan over zijn aanbod. Hij leek me nou niet het type dat een meisje uit de brand zou helpen. Al die tatoeages en zijn piercing geven hem een harde en ongeïnteresseerde uitstraling. 'Ik begin ook het eerste uur popje', legt hij snel uit als hij mijn gezichtsuitdrukking ziet. 'En daarbij heb je weinig keus...tenzij je natuurlijk lopend wil', vervolgd hij.

Daar heeft hij absoluut gelijk in. Het zou wel kunnen, maar dan zou ik minstens een uur aan het lopen zijn en een autorit klinkt wel iets aantrekkelijker. Een douch en een goede maaltijd trouwens ook.

Ik knik. 'Is goed.'

--------------

HII, 

HOOFDSTUK 21 STAAT ONLINE. WAT VONDEN JULLIE ERVAN? LET ME KNOW! HADDEN JULLIE DAT VERWACHT VAN HUNTER OF NIET?