GAME CHANGER

HOOFDSTUK 41

'We zijn er.' De auto mindert vaart en blijft stilstaan voor mijn huis. Het lege en eenzame huis. Zelfs het zonlicht en de vrolijke kleuren van de bloemen kunnen dat niet veranderen. Ik zucht diep en open mijn portier. 'Dankjewel voor het thuisbrengen.' Ik blijf nog even zitten om te wachten op een antwoord, maar die komt er niet. Hij knikt alleen en kijkt me niet eens aan. Ik slaak een zucht en rol met mijn ogen. 'Zijn we weer terug bij af?' Tot mijn geruststelling trekt dit wel zijn aandacht. 'Wat wil je van me Bella?'

'Weet ik niet', geef ik toe. Hij zucht en sluit zijn ogen voor een moment. Als hij ze weer opent, zie ik een vermoeide blik. 'Laat het me maar weten als je erachter bent.' Zonder verder aandacht aan me te besteden, start hij de auto. Meent hij dit serieus? Ik heb misschien niet helemaal goed gereageerd deze ochtend, maar dit verdien ik niet. Niet na alles wat hij bij mij heeft geflikt!

'Je kan het mij niet kwalijk nemen dat ik moeite heb om je weer te vertrouwen na alles wat je mij hebt geflikt!', gil ik plots uit. Verbaasd als ik ben over mijn eigen reactie, sla ik snel mijn handen voor mijn mond en stap uit de auto. Deze jongen haalt echt het bloed onder mijn nagels vandaan! En alweer geef ik hem zijn zin door erop te reageren...

Zonder een woord te zeggen, zet hij de motor uit, stapt naar buiten en loopt naar me toe. Ik voel ondertussen alweer mijn ogen prikken, maar weet het weg te slikken. Voor zover dat lukt althans. Zijn aanwezigheid achter me is goed te voelen, maar ik draai me niet om. Ik gun het hem niet om me weer verdrietig te zien. Ik zet een paar stappen vooruit, op weg naar mijn huis, als hij ineens mijn arm vastgrijpt. 

'Het spijt me.' Mijn ogen worden groter. Biedt hij nou zijn excuses aan? Is dit een droom? Ik draai me om en staar in de prachtige groene ogen. Anders dan normaal, zie ik dit keer echt spijt. 'Je...je zegt sorry?', breng ik verbaasd uit. Hij begint te lachen en haalt zijn schouders op. 'Wen er maar niet aan groentje.' Ook ik glimlach nu. Zijn hand raakt mijn wang, waardoor ik meteen die fijne vlinders in mijn buik voel. Het lijkt soms wel een betovering. Hoe boos ik ook op hem ben, bij de minste of geringste aanraking, ben ik weer om. Het is frustrerend dat hij zo'n werking op mij heeft, alhoewel ik het idee begin te krijgen dat ik ook die werking op hem heb. Misschien is het niet betovering, misschien is het eerder een vloek.  Voordat ik hem leerde kennen, was mijn leven zo anders. Het enige waar ik mee bezig was, was het wennen aan mijn diepe verdriet en het werken aan mijn school. En nu ik hem heb leren kennen, vervaagd dat verdriet. Hij maakt me gekker, verdrietiger, maar bovenal gelukkiger. Mijn school is niet meer mijn prioriteit nummer één en ik doe dingen die ik nooit had verwacht dat ik zou doen.

Zijn hand strijkt zachtjes over mijn gezicht die, tot mijn verbazing, vochtig is. Ik had niet eens door dat de tranen als een waterval over mijn wangen aan het stromen waren. 'Niet huilen', fluistert hij. 'Alsjeblieft.' Zijn lieve woorden maken het alleen nog maar moeilijker hem van me af te duwen. En misschien wil ik dat ook niet. Ik weet dat hij niet goed voor me is. Dat we beide niet goed voor elkaar zijn. Maar toch wil ik hem niet kwijtraken. Hoe dichterbij hij in mijn leven komt, hoe meer ik hetzelfde gelukkige gevoel ervaar als eerst. En hoe meer ik dat gelukkige gevoel ervaar, hoe meer ik terugdenk aan alle leuke momenten. Hij doet me aan haar denken. Aan al haar goede kanten. Ik kan het niet meer verbergen. Niet voor hém. 

'Ik moet je iets vertellen Hunter', fluister ik zachtjes. Hij wrijft de resterende tranen van mijn wangen en knikt. 'Ik...toen...' Ik probeer uit mijn woorden te komen, maar door het snikken gaat dat nogal lastig. 'Zullen we even naar binnen gaan?', stelt hij voor, maar Ik schud mijn hoofd. Ik wil niet langer meer wachten. 

-------

HEY GUYS, 

NOG EEN EXTRA HOOFDSTUKJE! DIT KEER MET EEN CLIFFHANGER! ZIJN JULLIE BENIEUWD WAT BELLA AAN HUNTER GAAT VERTELLEN? 

XXXX