GAME CHANGER

HOOFDSTUK 58

Ik schrik en deins achteruit. Tuurlijk was ik weer de onervaren persoon die dit gedeelte was vergeten. Toen hij stop zei, bedoelde hij...naja...dat ik moest stoppen, omdat hij klaar zou komen. Ik voel me echt de grootste loser die er bestaat en merk aan alles dat ik rood aanzet. Ik durf niet naar Hunter te kijken, die nog steeds aan het bijkomen is op de bedrand. Niet dat ik het kan zien, maar dat is in ieder geval wat zijn ademhaling mij verteld. Of zou dat iets anders betekenen? Was ik wel goed of heb ik het door dat laatste verpest? 

'Bel?' 

Ik schrik op en merk nu pas dat Hunter voor me op de grond is komen hurken. Shit. Ik maak het alleen nog maar erger en ongemakkelijker voor mezelf. Zo snel als ik kan, sta ik op en veeg zo onopvallend mogelijk de laatste resten vocht van mijn gezicht af. 'Ja?', vraag ik zo nonchalant mogelijk. Ik hoop dat hij niet door heeft gehad dat ik ervan ben geschrokken. Voor eens wil ik niet overkomen als de onervaren persoon. 

Ik hoor hem achter me opstaan en zijn voetstappen dichterbij komen. 'Niet doen Bella', zegt hij, terwijl hij met zijn ruwe handen mijn heupen van achter vastpakt. Meteen trekt er een gevoel van vlinders door mijn buik en warmt de plek waar zijn handen liggen snel op. 

'Wat niet?', vraag ik hem ondanks dat ik dondersgoed weet waar hij het over heeft. Ik hoop echter dat hij er niet op door zal gaan en dat we gewoon weer verder kunnen waar we gebleven waren. Of althans, verder kunnen gaan met doen wat je na zoiets doet. Hij slaakt een diepe zucht en komt voor me staan. Zijn handen vinden de mijne en hij zet een stapje dichterbij. 'Wat is er aan de hand?' Oké. Hij gaat er toch wel op door. En als er iets is wat ik zeker weet, is het dat hij niet zal stoppen tot hij een antwoord krijgt. 

Ik slik. 'Ik wil gewoon...' Even zwijg ik. Ik vind het ongemakkelijk om hardop te zeggen, ondanks dat ik weet dat hij er prima mee om zal gaan. 'Ik wil gewoon niet dat ik het verpest', geef ik toe en sla mijn ogen weer neer op de houten vloer onder ons. Hunter laat voorzichtig mijn handen los en legt ze onder mijn kin, zodat ik word gedwongen hem aan te kijken. 'Bella, luister heel goed naar me. Je verpest helemaal niks. Nee, sterker nog, ik heb nog nooit zulke lekkere voorspel gehad', geeft hij, erg direct, toe. Ik kijk hem verbaasd aan. Zegt hij dit alleen om me beter te laten voelen of meent hij dit? 

'Ik meen het', zegt hij alsof hij door heeft dat ik het maar moeilijk kan geloven. En kan je het me kwalijk nemen? Hunter is al met zoveel meiden samen geweest. Meiden met veel meer ervaring die wisten wat ze deden en niet schrokken van een beetje sperma. 

Ik weet niet goed wat ik erop moet antwoorden, dus zwijg ik. 'Hey', begint Hunter en hij trekt me dichterbij. 'Vond jij het niet fijn? Is dat het?' Snel schud ik mijn hoofd. 'Nee nee, dat is het absoluut niet', laat ik hem weten. 'Ik vond het juist fijn', geef ik zachtjes toe. Hij trekt een scheve grijns. 'Oké, nou wat is er dan?' Ik rol met mijn ogen en kijk hem geïrriteerd aan. 'Moet ik het serieus hardop zeggen?' 

Hij kijkt verbaasd en trekt één wenkbrauw omhoog. 'Ik weet dat ik veel talenten heb Bella, maar gedachten lezen is er niet één van. Dus ja, graag.' 

Ik zet een stapje achteruit en kijk naar de grond. 'Ik schrok gewoon van...je weet wel...jouw...'

'Sperma?', maakt hij mijn zin af. Verlegen knik ik. 'Is dat alles?', vraagt hij verward. Weer knik ik. 'Jezus Bel, ik dacht dat er iets ergs was.' Hij pakt mijn hand vast en trekt me mee het grote bed op. Ik weet niet of ik blij ben dat hij dat niet iets ernstigs vindt, of dat ik er onzeker van wordt dt hij dus schijnbaar iets ergers had verwacht. 

Ik ga naast hem zitten en kijk hem verontschuldigend aan. 'Niet zo kijken', laat hij me weten, terwijl hij zich achterover laat vallen tegen een van de hoofdkussens. 'Als je zo onschuldig kijkt, kan ik me dadelijk niet meer bedwingen.' Mijn verontschuldigende blik veranderd in een verwarrende. Bedwingen? Waar heeft hij het over? Ik heb nou niet echt het gevoel alsof hij zich vaak inhoudt. 

'Alsof jij jezelf inhoudt', laat ik hem bijdehand weten, terwijl ik wat zenuwachtig aan mijn vingers friemel. Hij snuift en lacht sarcastisch. Met een soepele beweging pakt hij mijn heupen beet, trekt me naar hem toe en legt me onder hem neer. Ik schrik even en voel dat mijn ademhaling weer sneller wordt. 'Waarom laat je me altijd schrikken?!' 

Hij beweegt met zijn lippen naar mijn oor, mijn vraag negerend. 'Geloof me dat ik me meer inhoud dan jij denkt', fluistert hij hees en hij laat zich weer naast me neervallen. 

Een tikje verward en een tikje opgewonden draai ik mijn lichaam naar hem toe. 'Wat bedoel je?', vraag ik hem. Hij krult zijn mondhoeken omhoog en haalt een pluk haar uit mijn gezicht. 'Je bent zo heerlijk naïef nog.' Hij pakt me voorzichtig vast en trekt me nog dichter tegen hem aan, zodat ik met mijn hoofd op zijn borstkas kom te liggen. Ik weet dat hij geen antwoord heeft gegeven op mijn vraag en dat ik nog steeds verward ben, maar nu ik tegen hem aanlig, vergeet ik alles. Ik hoor zijn hart met de minuut steeds langzamer kloppen en zijn ademhaling steeds zwaarder worden. Met zijn armen om mij heen geklemd en zijn heerlijke geur die me een veilig gevoel geven, voel ook ik mijn ogen worden zwaar en voor ik het weet beland ik in een diepe slaap. 

------

HEY GUYS, 

WEER EEN NIEUW HOOFDSTUKJE ONLINE VOOR JULLIE!

IK BEN EVEN HEEL BENIEUWD WAT TOT NU TOE JULLIE FAVORIETE HOOFDSTUK WAS! LET ME KNOW! 

XXXX