GAME CHANGER

EPILOOG

'Heb je je spullen gepakt Bella?' Ik knik en pak mijn rugzak van mijn bed. Het voelt raar om weer in een normaal patroon te komen na alles wat er is gebeurd. Alles is nu anders. Anders dan met hem, maar ook anders dan vóór hem. Ik ben niet meer zo zelfverzekerd als met hem, maar zeker niet zo onzeker als voorheen. 

'Helemaal ready', antwoord ik zo vrolijk mogelijk. Mijn vader glimlacht en slaat een arm over mijn schouders. Aan zijn gezichtsuitdrukking kan ik zien dat hij niks geloofd van wat ik zojuist heb gezegd. Zijn mondhoeken trekt hij zwakjes omhoog, terwijl hij zijn hoofd wat schuin en onzeker houdt. Niet dat het niet terecht is, want dat is het absoluut. Ik ben helemaal nog niet ready...Ik zit nog steeds in dezelfde diepe put die ze "liefdesverdriet" noemen. Alhoewel ik soms om het woord liefde moet lachen. De vraag of dit liefde was, blijft maar door mijn hoofd spoken. Geen wederzijdse in ieder geval. Dat is iets wat zeker is. Zelfs na de duizenden gemiste oproepen en berichten met excuses en een zwakke uitleg die ik van hem heb ontvangen, kan ik hem niet meer geloven. Alles wat hij voorheen zei was een spelletje, dus waarom zou het nu wel ineens echt zijn? Niet dus, precies. 

'Het komt goed prinses, echt waar', zegt mijn vader mij proberend op mijn gemak stellend. En ondanks die lieve woorden, voel ik me nog altijd even leeg als een week geleden. Ik heb niemand meer gesproken of gezien. Of nou ja op de berichtjes na dan. Ondanks dat ik er natuurlijk niet op heb gereageerd en ze allemaal meteen heb verwijderd. Zelfs die van mijn "vrienden". Ik had de tijd nodig om me op andere dingen te focussen. Dingen zoals het goedmaken met mijn vader. Dat is namelijk iets wat me flink wat uitleg en een hoop geschreeuw en gehuil heeft gekost. Gelukkig is het goedgekomen, maar wel met een afspraak ervoor in ruil. Ik moet naar een andere school. Een school in een dorp verderop. Niet dat ik het er niet mee eens was, want teruggaan naar mijn oude school zou een nachtmerrie zijn. Elke dag met hun geconfronteerd worden, elke seconden aangestaard worden met een medelevende blik van mensen die er allang vanaf wisten...Ik moet er niet aan denken. Het is beter zo. Daarbij is de andere school niet heel veel verder dan mijn oude en kan ik over een paar weken toch met de auto, aangezien ik dan achttien ben.

Een diepe zucht verlaat mijn mond als mijn vader zijn armen van me afhaalt. Het is nu echt tijd om eraan toe te geven en me weer onder de mensen te begeven. Iets wat ik voor de afgelopen week verschrikkelijk heb gevonden, maar er nu, gek genoeg, iets is waar ik verschrikkelijk aan toe ben. Ondanks dat ik absoluut niet van plan ben me open te stellen voor nieuwe vriendschappen, kan ik de afleiding van schoolwerk goed gebruiken. Op mijn nieuwe school hebben ze ook extra buitenschoolse activiteiten waar ik me voor heb ingeschreven. Ik probeer zo veel mogelijk in te plannen, zodat ik mezelf de rust niet gun eraan terug te denken. Ik heb me ingeschreven voor Hockey en fotografie. Twee dingen die ik eigenlijk nog nooit heb geprobeerd, maar me wel heel leuk lijken om een keer te proberen. Ach ja, we gaan het wel zien. Misschien wordt het helemaal niks, maar dan heb ik in ieder geval de afleiding gehad.

Ik hoop dat dit lege gevoel ooit zal verdwijnen en weer opgevuld kan worden met iets wat ik ooit dacht dat liefde was. Ik hoop dat ik ooit weer zal leren vertrouwen en weer zal kunnen slapen zonder drie keer wakker te worden in een nacht denkend aan zijn prachtige groene ogen. Ik hoop dat ik weer zal durven uit mijn comfortzone te stappen, maar tegelijkertijd nooit meer mijn familie pijn zal doen. Ik heb te veel opgeofferd voor iets wat uiteindelijk niks bleek te zijn. Dat is iets wat ik nooit, maar dan ook echt nooit, meer wil. Ik wil weer mijzelf weer worden. Wel een sterkere versie van mijzelf, maar wel mijzelf. De oude Bella in een nieuw jasje. Dat is wat ik wil. En dat is waarvoor ik mijn best ga doen. 

-------

HEY GUYS, 

IK HEB EEN MEGA LEUKE VERASSING!!!!

AAN AL HET ENTHOUSIASTE STEMMEN TE ZIEN, ZAL HET NIET LANG DUREN VOORDAT HET EERSTE HOOFDSTUK VAN HET VOLGENDE BOEK ZAL VERSCHIJNEN!!! 

IK KAN NIET WACHTEN HET JULLIE TE LATEN LEZEN. HET WORDT FANTASTISCH!

DANKJEWEL VOOR ALLES! JULLIE ZIJN DE DRIJFKRACHT ACHTER DIT BOEK!

XXX