GAME CHANGER

HOOFDSTUK 1

'Lekker begin Bel.' Zeg ik op sarcastische toon tegen mezelf, terwijl ik me in mijn strakke rokje probeer te proppen. Niet alleen kom ik nu te laat op mijn eerste schooldag; ik heb ook nog eens over mijn enige goede kleding heen gemorst, waardoor ik genoodzaakt ben een rok van vier jaar geleden te dragen. Als het me eindelijk is gelukt en ik in de spiegel kijk, ben ik blij dat hij nog net mijn billen bedekt...maar dat is dan ook echt alles wat is bedekt.

Ik heb de hele vakantie op mijn kledingdozen gewacht, aangezien het verhuisbedrijf had beloofd ze binnen vijf weken te brengen. Helaas kwamen we er te laat achter dat al mijn kleding naar China was gestuurd, waardoor ik het moest doen met de kleine koffer die ik gelukkig had ingepakt voor de zekerheid. Het enige wat daarin zat, was een rood jurkje, een paar shirts en broeken en het veel te klein roze rokje waarvan ik nog steeds niet snap waarom ik precies díé heb ingepakt. De afgelopen weken heb ik er geen problemen mee ondervonden, aangezien ik alleen maar binnen heb gezeten en dus niet veel nodig had. Dat heeft er echter wel voor gezorgd dat alles zo goed als gedragen was en in de was moest, waarop ik mijn rode jurkje apart had gelegd voor mijn eerste schooldag. Ik wil nog steeds niet opvallen, maar ik denk dat het wel een standaarddingetje is dat je er de eerste dag goed uit wil zien. En aangezien mijn moeder mij altijd heeft verteld dat rood mij goed stond, heb ik die voor de grote dag bewaard. Erop terugdenkend, was het misschien toch slimmer om iets meer kleding apart te leggen voor het geval dat...zoals nu dus...

Ik probeer er niet langer over na te denken en haast me naar mijn vader, die ondertussen al klaar zit in de auto, om vervolgens een afkeurende blik van hem in ontvangst te nemen. Ik zucht diep en open de portier aan de passagierskant. 'Ik had geen keuze, oké', breng ik op vermoeide toon uit. Mijn vader grinnikt naast me en start, zonder een woord te zeggen, de auto. En maar goed ook, want mijn humeur zal er niet beter op worden. 'Zo erg is het niet', herhaal ik keer op keer in mijn hoofd. 'Niemand zal toch naar je omkijken.' Echter moet het geloof naar mijn woorden nog komen, want dat is nog ver te zoeken.

Als we eindelijk bij de school aankomen, zie ik niemand meer op het plein staan. Ofwel iedereen heeft ineens vrij gekregen de eerste dag, ofwel ik ben écht veel te laat. Een nieuwe zucht verlaat mijn mond, waarna ik mijn vader een snelle kus geef en me uit de auto hijs om naar binnen te rennen. Onderweg voel ik dat mijn rokje omhoog begint te kruipen en trek ik hem zover mogelijk naar beneden, waardoor ik ineens heel blij ben dat er niemand meer op het plein of in de hal staat. Tot zover niet opvallen op mijn nieuwe school...

Mijn ogen vinden gelukkig vrijwel meteen het bordje van de receptie wat mij een hoop zoektijd scheelt. 'In ieder geval één positief ding', mompel ik in mezelf terwijl ik in de richting van de balie loop met daarachter een vrouw die exact lijkt op de cliché beschrijvingen van een kwaadaardige stiefmoeder. Ze draagt een strakke knot naar achteren en een nette outfit die alle vrouwelijke lichaamsdelen volledig bedekken. 'In tegenstelling tot mij', zeg ik in gedachten.

Als de vrouw mij in het vizier krijgt, gaat ze rechter zitten, worden haar ogen zo groot als die van een havik en verkennen ze mijn hele verschijning van top tot teen. 'Kan ik je ergens mee helpen mevrouw...?',

'Smith', maak ik haar zin af. 'Bella Smith. Ik ben nieuw hier.' Ik laat een briefje zien die ik van mijn vader mee heb gekregen. Ik heb er niet in gekeken, maar als het hetzelfde is als op mijn andere scholen is het zo'n briefje met een telefoonnummer en andere administratieve gegevens erop. 'Ik heb mijn rooster nog niet en hoop hem hier op te kunnen halen', vervolg ik, terwijl de vrouw nog steeds gechoqueerd naar mijn kleine rokje staart.

Ik voel dat mijn wangen rood beginnen te worden. En dat is niet omdat ik zojuist de longen uit mijn lijf heb gerend. Gelukkig duurt het staren niet langer dan tien seconden en pakt ze afkeurend het briefje uit mijn hand. 'Je eerste dag en nu al kom je te laat en overtreed je de kledingvoorschriften', Laat ze me weten, haar tong klakkend.