GAME CHANGER

HOOFDSTUK 46

Ik leg mijn handdoek neer naast die van Stanley en frunnik wat ongemakkelijk aan mijn haar. Dit is het moment waarop ik mijn kleding uit moet trekken, totdat alleen mijn bikini nog mijn lichaam bedekt. Begrijp me niet verkeerd, de bikini die ik van zijn zus heb geleend is echt prachtig. Het is een rode top met een bescheiden vulling erin en een bijpassend broekje. Meteen toen ik hem zag liggen, was ik verkocht. Het is echter meer dat ik heel onzeker ben over mijn lichaam. Ik heb niet het perfecte modellen lichaam. Ondanks dat ik niet dik ben, heb ik wel meer rondingen dan andere meiden. De enige die tot nu toe mijn lichaam heeft gezien, is...Bella hou op continue aan hem te denken! Ik word er gek van dat alles wat ik zie of doe me aan hem doet denken.

'Kom je nog liggen?' Ik schrik op en kijk in de vragende ogen van Stanley. Met alle moed die ik in me heb, trek ik het geleende bloesje over mijn hoofd en het korte broekje naar beneden. Zijn ogen rusten op mijn lichaam als hij een mondhoek omhoog krult. 'Die bikini staat je goed', laat hij me weten. Ik sla mijn ogen op het zand en voel dat ik rood aanzet. 'Dankjewel', zeg ik snel en ik kruip op de handdoek. Het is me niet ontgaan dat hij er ook goed uitziet. De eerste keer dat ik hem zag, viel zijn sterke borstkas me al op, maar nu zonder shirt is het nog beter te zien.

'De rest is er bijna', laat hij weten, terwijl hij languit op de handdoek gaat liggen en zijn handen onder zijn hoofd legt. Ik knik en volg zijn bewegingen. 'Wie komen er eigenlijk allemaal?', vraag ik hem. Ik weet inmiddels wel dat het alleen maar jongens zullen zijn, wat me enigszins ongemakkelijk maakt. Maar wie, weet ik niet. Waarschijnlijk is mijn vraag overbodig en ken ik ze allemaal toch niet. Hij haalt zijn schouders op. 'Gewoon een paar gasten', antwoord hij vaag. Ik rol met mijn ogen en pak mijn telefoon uit de tas in de hoop dat mijn vader al iets van zich heeft laten horen. Helaas heb ik op Victoria na geen nieuwe berichten.

*Victoria: Gaat alles weer goed met je knie? Dikke Kus!

Haar berichtje bezorgt me een enorm schuldgevoel. Even kijk ik naar mijn knie die voor een groot deel alweer is genezen. 

*Ik: Hij is gelukkig alweer genezen! Hoe is het daar?

Vrijwel meteen krijg ik een berichtje terug.

*Victoria: Het is super! We rijden zo weer terug naar huis. Snel weer eens koffiedrinken?

Een glimlach tekent zich op mijn gezicht. Tuurlijk heb ik zin om snel met haar af te spreken. Daarbij wil ik alles weten over haar en Charlie.

*Ik: Lijkt me een goed plan!

Ik leg mijn telefoon weer terug in de tas en sluit mijn ogen. Het grote voordeel aan het strand is dat ik onopgemerkt alsnog mijn gemiste slaap van vannacht kan inhalen. Het mag echter niet lang duren. Zoals Stanley al had gezegd, hoor ik niet veel later jongensstemmen dichterbij komen en open ik mijn ogen weer. Het is misschien niet een hele goede eerste indruk als ik lig te slapen.

Naast me zie ik Stanley al opstaan en dus neem ik ook aanstalten om te gaan staan. Ik trek nog even snel mijn bikinitopje naar beneden en draai me dan om naar de jongensstemmen. Mijn ogen worden groter als ik zijn blik kruis. Wat doet hij hier? Hij is niet eens bevriend met Stanley.

'Bella, dit zijn Yannick, Will en Chris.' Hij wijst naar de drie onbekende jongens. Ik schenk ze een glimlach en laat mijn blik dan weer samensmelten met die van Hunter. 'En Hunter ken je natuurlijk al', voegt hij eraan toe. Ik slik en knik. En of ik Hunter ken. En hij ziet er niet erg blij uit...

Even kijk ik naar de rest om er zeker van te zijn dat ze geen argwaan hebben gekregen. Gelukkig is dat niet zo en zijn ze druk bezig met hun handdoeken neerleggen. 'Kan je niet vaker een meisje meenemen', zegt een knappe jongen met blond haar. Ik vermoed Yannick. Hij neemt mijn lichaam in zich op en likt lustig aan zijn lippen. Ik voel dat ik rood aanzet en mijn handen over mijn lichaam sla om het zoveel mogelijk te bedekken wat gelach bij de jongens veroorzaakt. Of naja, niet bij allemaal dan. Snel kijk ik weer naar Hunter die zijn kaken ondertussen strak op elkaar heeft staan. Hij weet dat hij niet veel kan zeggen, omdat niemand het van ons weet. Echter spreken zijn ogen boekdelen. Ik schenk hem een verontschuldigende blik, maar hij lijkt er niks van te willen weten. Zonder het oogcontact te verbreken, loopt hij langs me naar de rest van de handdoeken. Hij legt de zijne naast die van een jongen met lichtbruin haar. Ik denk dat dat Will is. Als de blonde jongen zijn naam roept, wordt mijn gevoel bevestigd. Dat vertelt me dat de laatste jongen met zwart haar Chris moet zijn. Het lijkt een beetje op het haar van Stanley, maar dan iets minder goed in model gebracht.

Eén voor één trekken de jongens hun shirts uit en komen hun perfecte torso's tevoorschijn. Hoe kan het dat ze er allemaal zo goed uitzien? Zitten ze allemaal bij dezelfde sportschool ofzo? Ik slaak een zucht en neem plaats op mijn handdoek, die inmiddels tussen die van Stanley en Yannick is gevestigd. 'Fijn', mompel ik in mezelf.

'Wij gaan zwemmen. Ga je mee?' Stanley kijkt me vragend aan en steekt zijn hand naar me uit. Ik schud mijn hoofd. 'Nee, ik lig goed hier.' Wat ik eigenlijk bedoel is dat ik liever even niet in de buurt van Hunter wil zijn, maar dat zeg ik niet hardop. Hij leek net erg boos en als ik in mijn ooghoek weer naar hem kijk, wordt dat wederom bevestigd. Deze middag kan zomaar nog eens een hele andere wending krijgen...

---------------------

HEY GUYS, 

WEER EEN NIEUW HOOFDSTUKJE! LAAT ME WETEN WAT JE ERVAN VINDT!

XXX