GAME CHANGER

HOOFDSTUK 2

Ik klop voorzichtig op de grote, met brons gedetailleerde deur, wat overigens erg chique is ten opzichte van de rest van de school. Geen geluid. Ik klop nogmaals en begin het idee te krijgen dat het hier normaal is om minstens drie keer op een deur te kloppen voordat er wordt opengedaan.

'Bella?', hoor ik een bekende stem zeggen als de deur eindelijk opengaat. Ik kijk achter de onbekende man langs waardoor mijn vermoedens worden bevestigd. 'Papa?' Mijn vader schraapt zijn keel en stapt op uit de leren stoel aan de voorzijde van het bureau. 'Wat doe jij hier?', vraag ik, de onbekende man voor mij volledig negerend. 'Bella, ik wil je graag voorstellen aan Leo Peterson', klinkt mijn vader, terwijl hij naast de onbekende man in de deuropening komt staan. Ik kijk van hem naar Leo en terug en ben volledig vergeten waarvoor ik hier ook alweer was, totdat mijn ogen vallen op het bordje aan de bovenkant van de deur met daarop: "Directeur Peterson". Ik slik en steek meteen uit beleefdheid mijn hand uit in de hoop mijn asociale gedrag goed te maken. 'Mijn excuses directeur Peterson', zeg ik zo netjes mogelijk. 'Mijn naam is...'

'Bella Smith', zegt hij vol verwondering, terwijl hij mijn hand beantwoord met de zijne. 'Je vader heeft mij al veel goede dingen over je verteld! En aan jouw vorige cijferlijsten kan ik zien dat je een goede aanwinst bent voor North hill High.' Ik glimlach en voel dat ik begin te blozen. Het is niet niks als de directeur zoiets tegen je zegt en ik voel me dan ook vereerd.

'Wat doe je hier eigenlijk Bella?', onderbreekt mijn vader onze ontmoeting. 'Heb je geen lessen op dit tijdstip?' Ik zie hem even kort naar zijn horloge kijken en daarna naar de klok die aan de linkerkant van de muur hangt. Waarschijnlijk omdat hij in de war is en zeker wil weten dat de tijd op zijn horloge nog klopt. Als hij die bevestiging heeft, kijkt hij mij afwachtend aan. Eveneens als de directeur die na de opmerking van mijn vader pas doorheeft dat de bel nog niet is gegaan. De twee mid-veertig mannen die een frons opzetten, lijken nu eigenlijk best wel op elkaar. Beide ongeveer één meter vijfentachtig en pikzwart haar. Twee dingen die ik in ieder geval niet van mijn vader heb geërfd. Ik ben ongeveer één meter zeventig en heb dezelfde lichtbruine haarkleur die mijn moeder ook had.

'We moesten wat ophalen voor meneer Biremen.' Een lang gestalte komt achter me tevoorschijn en laat me meer schrikken dan nodig was. 'Sorry voor het storen Leo. Smith hier kent de school nog niet goed en liep per ongeluk naar de verkeerde deur.' Ik slik. Waarom noemt hij de directeur bij zijn voornaam? En waarom liegt hij? 'Is dat zo Bella? Moesten jij en Hunter iets ophalen?', vraagt directeur Peterson ter bevestiging aan mij. Zijn naam is dus Hunter. Hunter Evans als ik Biremen moet vertrouwen op het uitspreken van de goede achternaam. 'Bella hm?' Hoor ik Hunter zachtjes fluisteren, waardoor ik weet dat hij exact hetzelfde dacht als ik. Ik ben uit mijn verhaal gehaald, waardoor ik even niet weet ik wat ik moet zeggen. Liegen is niet mijn allersterkste kant, dat is zeker. En al helemaal niet nu ik eigenlijk geen zin heb om in te stemmen met die eikel die Hunter heet. Echter trekt de ongeruste blik die zich tekent over mijn vaders gezicht mij over de streep, want ondanks dat ik niet hou van liegen, kan ik hem niet teleurstellen. Hij zou zich doodschamen nadat hij net over mij heeft opgeschept bij de nieuwe directeur.

Ik knik. 'Ja dat klopt, sorry.' Een steek aan schuldgevoel trekt door me heen als ik de opluchting over mijn vaders gezicht zie trekken. 'Goed dan', zegt directeur Peterson snel. 'Ga dan maar weer gauw terug naar jullie klas.' We knikken beide en draaien ons snel om in de hoop dat er geen verder verhoor komt.

'Oh, en Hunter', klinkt de stem van de directeur. Ik hoor Hunter slikken en voel met hem mee. Als we er nu bij zijn, hebben we niet alleen problemen op school, maar heb ik thuis ook flink wat uitleg om te geven. 'Zorg dat jullie de andere ploegen inmaken dit seizoen. North hill high kan wel weer eens een overwinning gebruiken!'

Hunter zijn schouders ontspannen en zo ook die van mij. Dat is dus de reden waarom hij de directeur bij zijn voornaam uitsprak. Ze zullen elkaar vaker spreken in verband met de wedstrijden.

'Moet ik je nog ophalen vanmiddag, Bella?', vraagt mijn vader snel voordat we ons weer om kunnen draaien. Ik wil knikken en "graag" zeggen, omdat ik anders genoodzaakt ben met de bus te gaan, maar helaas is Hunter me al voor. 'Bella kwam eigenlijk naar mijn huis zodat ik haar kon helpen met haar huiswerk.' Ik draai me naar hem om en kijk hem zowel boos als verward aan. Dat hebben we helemaal niet afgesproken en mooi niet dat ik dat ga doen. Daarbij is één leugen toch wel weer genoeg voor vandaag?!

'Sinds wanneer heb jij hulp nodig Bella?', vraagt mijn vader terecht. Ik heb nog nooit, maar dan ook echt nog nooit hulp nodig gehad met mijn huiswerk wat Hunters uitspraak erg ongeloofwaardig maakt. Een klein lachje vormt zich om mijn lippen, omdat ik ervan overtuigd ben dat Hunter er nu bij is, maar deze jongen lijkt een tweede natuur te hebben voor liegen.

'We hebben vorig jaar wat opdrachten moeten doen die niet in de boeken staan, waardoor Bella wat moeite had met het maken ervan.' Hij klinkt zelfverzekerd en vastberaden, waardoor ik me begin af te vragen hoe vaak hij in het dagelijks leven liegt. Het gaat zo snel bij hem. Hij hoeft er niet eens over na te denken. 'Ik beloof dat ik haar op tijd thuisbreng.' Met mijn blik nog steeds op hem gericht, voel ik dat het bloed in mij, wederom, begint te koken. Ik weet zeker dat hij dit allemaal doet om mij vanmiddag in de problemen te krijgen. Hij weet waarschijnlijk maar al te goed dat ik geen plannen heb en nu niet eerder thuis kan komen, omdat mijn vader anders vragen gaat stellen.

'Ze moet om zeven uur uiterlijk thuis zijn voor het eten', antwoordt mijn vader, terwijl hij hem met zo'n pas-goed-op-mijn-prinsesje-blik aankijkt. Uhg. Alsof ik ooit iets met Hunter zou doen!

'Komt goed meneer Smith', bevestigd de lage, en toch ergens wel aantrekkelijke mannenstem. 'U heeft mijn woord.' Ik moet een kots nijging onderdrukken bij die degelijke uitspraken van hem. Alsof hij ooit een meisje goed zou behandelen. Die uitspraken in de klas hebben dat wel bewezen...

Als we nog een laatste keer afscheid nemen van mijn vader en meneer Peterson, lopen we de gang uit die uitkomt bij een aantal andere lokalen die, aan de uitstaande lampen te zien, niet in gebruik zijn op het moment. Ik kijk rustig rond en probeer de nummers op de borden naast de lokalen te onthouden voor de volgende keer als ik er les heb, maar wordt overvallen door een hardhandige greep die mij in één van de lokalen naar binnen sleurt.

'Wat the fack deed jij?' zegt hij op harde toon. Ik kijk hem verbaasd aan en rol met mijn ogen. Tuurlijk kan deze jongen zich niet langer dan een ruime tien minuten aardig voordoen. 'Wat heb ík nou weer fout gedaan? Jij liegt tegen jan en alle man!', breng ik hem in herinnering. Hij snuift en lacht sarcastisch, waarna hij mijn pols loslaat. 'Je ging toch verdomme naar de rector of niet dan?!' Stomverbaasd blijf ik staan. Is dat dan niet gebruikelijk? Oké ik ben er nog nooit uitgestuurd, maar ik heb niet zodanig onder een steen geleefd dat ik de gebruikelijkheden niet ken. 'We werden eruit gestuurd weet je nog?', laat ik hem weten. 'Precies!' Hij haalt zijn handen gefrustreerd door zijn haren heen. 'We werden ERUIT gestuurd groentje! Niemand zei iets over de rector!' Hij legt de nadruk op het woordje "eruit" en kijkt me aan alsof ik een misdaad heb gepleegd. 'Wat?' Mijn stem is zacht, weer net zo zacht als in het lokaal en bijna zo zacht dat ik het zelf niet eens hoor. Het dringt nu pas tot me door dat hij daar eigenlijk wel een punt heeft. Maar hoe moet ik hem uitleggen dat het niet mijn bedoeling was om ons in de problemen te werken? Als ik vertel dat ik er nog nooit uit ben gestuurd, lacht hij mij waarschijnlijk alleen maar uit...

Hij zucht diep en loopt naar de deur. 'Gewoon...' Hij pauzeert zijn zin en kijkt mij doordringend aan. '...niet meer doen.'

En voordat ik antwoord kan geven slaat hij de deur met een klap achter zich dicht.