GAME CHANGER

HOOFDSTUK 78

Ik voel alle vlinders in mijn buik terugkeren. Dat fijne opwindende gevoel dat hij mij telkens weer weet te geven. De spanning, de lust. Mijn lippen bewegen zonder erbij na te denken met die van hem mee, terwijl onze tongen sensueel om elkaar heendraaien. Ik voel aan alle tintelingen in mijn lichaam dat ik hem nodig heb en dat ik dat altijd zal hebben. Maar een stemmetje in mij zegt dat ik dit niet moet doen. Dat hij mij wederom zal kwetsen en deze vicieuze cirkel voort zal zetten. Deze vicieuze cirkel waarin we elkaar telkens weer pijn doen om vervolgens weer bij elkaar te komen. Het is niet gezond wat wij hebben. Zo'n relatie houdt geen stand. 

Met alle kracht die ik in me heb, duw ik hem voorzichtig naar achteren. 'We moeten dit niet doen', breng ik zachtjes en half-buiten adem uit. Zijn ogen stralen wanhoop uit en verdriet. En desondanks, zijn het nog steeds de mooiste ogen die ik ooit heb gezien. Ze houden me gevangen als een beest in een kooi. 'Bella...', brengt ook hij hijgend uit. Ik schud snel mijn hoofd. 'Ik meen het Hunter. We kunnen dit niet blijven doen.' 

'Wat niet doen? Elkaar nodig hebben? Onze gevoelens voor elkaar niet tegenhouden?!' Zijn stem is harder en hij gooit zijn armen in de lucht. 'Dat kan ik niet Bella. Ik ben egoïstisch en een eikel en ik kan dat niet! Ik heb je verdomme nodig! Denk je dat ik dat leuk vind?!' Geschrokken zet ik een paar stappen achteruit. Zijn humeur kan soms zo snel omslaan dat het me bang maakt. Als hij mijn angstige blik ziet, verslapt hij en zet hij voorzichtig een paar stappen naar voren. 'Luister alsjeblieft naar me...', begint hij. Ik draai mijn hoofd naar het asfalt van de parkeerplaats om de neiging om hem te zoenen tegen te gaan. Hij heeft dat maar al te goed door en slaakt een diepe zucht. 'Ik weet dat ik jou niet verdien. Ik weet dat je een ander soort jongen nodig hebt, maar...' 

Hij valt stil en haalt een hand door zijn haar heen. Zijn bruine golvende haar is altijd één van die dingen geweest die ik zo aantrekkelijk aan hem heb gevonden. Net zoals zijn lach, ook al komt dat niet vaak voor, en zijn spontaniteit en zijn... Ik weet wat ik nu wil denken, maar ik houd het van mijzelf tegen. Ik kan niet zeggen dat ik zijn onvoorspelbaarheid aantrekkelijk vind. Dat zou er namelijk voor zorgen dat mijn afstand van hem nergens op slaat, maar toch...

'Maar?', vraag ik voorzichtig. Hij bijt op zijn lippen en legt zijn vingers onder mijn kin, zodat ik hem wel aan moet kijken. 'Maar...ik hou van je.' Hij knijpt zijn ogen dicht, waardoor ik begrijp dat het voor hem niet makkelijk is geweest dat te zeggen. Net zoals de vorige keren dat hij het zei. Het is niet iets gebruikelijks voor hem. Houden van iemand is een nieuw gevoel voor hem. Ik slaak een zucht en voel honderd verschillende gevoelens door me heen razen die mij honderd verschillende dingen zeggen. Tuurlijk hou ik ook van hem. Ik hou van hem met heel mijn hart. Maar dat betekend ook dat mijn hart maar zoveel van hem kan hebben. En met alles wat er is voorgevallen....Ik weet niet of mijn hart nog meer van hem kan verdragen. 

'Waarom doe je dit altijd?', vraag ik hem zachtjes. Hij zucht en zet een stap naar achteren, waardoor hij mij de ruimte geeft om rustig adem te halen. 'Ik weet het niet', geeft hij toe. 'Ik heb dit nog nooit eerder gehad bij een meisje.' 

En dat verbaasd me niks. Volgens vele bronnen stond hij niet bekend als een lieverdje. En zeker niet bij de meiden. Hij stond bekend als een player. Een fuckboy. Iets wat ik in het begin moeilijk vond om te geloven, maar met de dag beter ben gaan begrijpen. 'Dat geeft je nog niet het recht om mij heen en weer te smijten als één stuk speelgoed', breng ik hem in herinnering. 'Wat ik voor jou voel...' Maar al snel verbeter ik mijzelf. 'Wat ik voor jou voelde...dat heb ik ook nog nooit eerder gehad. Maar dat heeft mij nog geen één keer het recht gegeven om je aan de kant te zetten of tegen je te liegen.' 

'Hoe bedoel je voelde?', vraagt hij, alsof dat het enige is wat hij heeft gehoord. Ik sla mijn ogen neer en weet niet zo goed wat ik moet zeggen. 'Bella! Geef verdomme antwoord!' Alweer die enorme stemmingswisseling van hem die mij altijd weer blijft verbazen. Ik kijk hem woest aan, waardoor hij begrijpt dat hij kalmer moet doen. Hij drukt zijn kaken strak op elkaar en spant zijn armspieren aan, waardoor hij laat zien dat hij zijn best doet zich in te houden. 

'Wat wil je van me horen?!', roep ik harder uit dan verwacht. 'Dat ik altijd voor je blijf voelen wat ik in het begin voelde? Ook na alles wat je mij hebt aangedaan? Alle pijn en alle onzekerheid! Dat kan je niet van mij vragen Hunter!' 

'Ik snap dat ik het heb verneukt oké?! Ik begrijp het dat je mij niet meer wil zien! Maar ik kan je niet ontlopen! Ik heb het geprobeerd en het lukte niet!' 

'Waarom denk jij altijd alleen aan jezelf?', breng ik gefrustreerd uit. 'Heb ik er geen inspraak in of ik jou wel wil zien?!' 

Een harde grom verlaat zijn mond. 'Ik weet het oké!' 

En dan valt het stil. Ik weet niet meer wat ik kan zeggen en hij heeft duidelijk gemaakt wat hij wil zeggen. Ik voel mijn lichaam verzwakken en probeer mijn twee benen stabiel genoeg te houden om niet in te storten. Alles in mij smeekt om hem, maar mijn hersens werken mij tegen. En het ding is, ik denk dat dat bij hem niet heel anders is. Verslagen als we zijn, blijven we zwijgend voor elkaar staan. Slechts onze ademhaling is nog te horen door het zachte geruis van de wind die door mijn haar strijkt. 

'Toen ik acht was...', begint hij zachtjes, de stilte doorbrekend. Vrijwel meteen heeft hij mijn volledige aandacht en kijk ik hem afwachtend aan. '....verliet mijn vader mij en mijn moeder voor een andere vrouw.' Mijn wenkbrauwen schieten omhoog als ik me goed probeer te beseffen wat hij nu gaat doen. Gaat hij zich nou openstellen...? Hunter? 

'Ik heb heb het hem een hele tijd kwalijk genomen en ik wilde hem niet meer zien.' Zijn blik is woest en zijn kaken zijn nog altijd even strak op elkaar gedrukt. 'Door mijn oma en opa ben ik weer met hem in contact gekomen, totdat...' Hij lijkt zijn zin niet af te kunnen maken. Het lijkt alsof het laatste gedeelte hem teveel pijn doet om te vertellen, waardoor ik me schuldig voel. Als hij zich niet prettig voelt bij het feit mij dingen te vertellen, wil ik hem daar absoluut niet toe dwingen. Daarbij heeft hij al meer blootgegeven van zichzelf dan ooit voorheen. Hij doet zijn best....dat merk ik. 

Voorzichtig zet ik een paar stappen naar voren totdat ik recht voor hem sta. Mijn hoofd probeert me tegen te houden, maar mijn hart is te sterk. Ik hou van deze jongen en ik kan hem niet loslaten. Niet nu hij zichzelf eindelijk bloot heeft durven geven. Ik weet dat ik zwak ben en dat ik eigenlijk niet moet doen wat ik op het punt sta te doen. Ik weet dat hij me weer pijn zal doen. Maar ik weet ook dat ik niet zonder hem kan. Hij beneemt me mijn lucht als ik hem zie en ik niet bij hem kan zijn...

Ik leg mijn handen tegen zijn wangen en zonder er nog bij na te denken, druk ik mijn lippen op de zijne. 

----------------

HEY GUYS, 

EEN NIEUW HOOFDSTUKJE! HOOP DAT JULLIE HET WAT VONDEN!

P.S. IK VIND HET MEGA LIEF DAT JULLIE ALLEMAAL REAGEREN EN STEMMEN! DAT INSPIREERT ME ELKE DAG WEER! DANKJEWEL DAARVOOR! 

XXXX