GAME CHANGER

HOOFDSTUK 79

Meer dan die bevestiging heeft hij niet nodig. Hij legt zijn handen op mijn rug en duwt me steeds dichter naar hem toe, totdat het niet meer verder kan. Ik voel zijn borstkas op en neer gaan en de energie die in hem vrijkomt nu hij me eindelijk weer aan kan raken. Het is dezelfde energie die ik ook voel.

Alles om me heen verdwijnt en alleen zijn aanrakingen en zijn lippen voel ik nog. Zelfs de geluiden van de beginnende wedstrijd vallen en het niet. Ik kan niet anders dan te verlangen naar hem. Naar meer van hem. Op een manier die iemand anders mij nooit heeft kunnen geven. Voorzichtig druk ik me los van hem en kijk ik hem vragend aan.

Een grom verlaat zijn mond, omdat hij verre van doorheeft wat ik nu wil vragen. Hij lijkt gefrustreerd over het verbreken van de zoen, waardoor de glimlach op mijn gezicht alleen maar groter word en zijn frons alleen maar dieper.

'Waarom...', begint hij, maar al snel onderbreek ik hem. 'Heb je een kamer in het hotel?'

Zijn ogen worden groter bij het uitspreken van die woorden. Maar niet groot van ongenoegen. Nee, juist groot van verlangen. Hij had nooit zien aankomen dat ik vanavond bij hem zou willen zijn. En om eerlijk te zijn, had ik dat zelf ook niet verwacht. 'Ja', brengt hij zachtjes uit. 'Hoezo?'

Ik rol mijn ogen. Alsof dat nog een vraag is. Hij wil het me alleen hardop horen zeggen. Niet omdat het hem amuseert, maar meer omdat hij de bevestiging nodig heeft. Hij is zo voorzichtig met mij geworden, dat de kriebels in mijn buik er alleen maar groter van worden. Ik vind het fijn als hij zich zo opstelt. Niet te dwingend, maar ook niet te onschuldig. Precies zoals hij vaker bij mij is.

'Zullen we daarheen gaan?', zeg ik als bevestiging op zijn vermoeden. Zijn mondhoeken krullen omhoog als hij een stapje dichterbij mij zet. 'Niks liever.'

—————————-
We komen aan in de lege hotelkamer. Het is er mooi en chique en precies niet hoe Hunter normaal is. Hij houdt van zwart en donker en dit is meer licht en vredig. Iets wat hem wel staat, maar ik gewoon niet aan kan wennen.

'Lijkt niet echt een plek voor jou', geef ik toe, terwijl ik de kamer doorloop. Hij haalt zijn schouders op en volgt mij met zijn blik. 'Klopt, maar iedereen ging hier slapen.'

'Ik hoorde het van Lillian', flap ik er per ongeluk uit. Het was niet de bedoeling om het als een beschuldiging over te laten komen, maar toch klinkt het zo. Hunter slaakt een zucht en gaat op de rand van het bed zitten. 'Lillian en de andere meiden zitten inderdaad ook hier', geeft hij toe.

'En ze zijn meegegaan in de bus', voeg ik eraan toe. Weer verlaat een zucht Hunters mond. 'Dat klopt.' Zijn stem is gefrustreerd en zo ook zijn lichaamshouding. Toch kan ik het niet laten erover door te vragen. Zeker nu hij er zo mysterieus over doet. 'Ze vertelde dat iedere voetballer een meisje had meegenomen?' Het is meer een bekentenis als een vraag, maar toch probeer ik het als een vraag te stellen.

'Bella, houd hiermee op.'
'Waarmee?'
'Met dat jaloerse gedoe.'

Ik trek een wenkbrauw op en ga recht voor hem staan. 'Ik ben niet jaloers.' Een kleine glimlach vormt zich om zijn lippen. 'Is dat zo? Het klonk toch echt alsof iets je dwarszat.'

Ik haal mijn schouders op en geef hem een speels duwtje. 'Mocht je willen Evans.' Maar toch spookt het door mijn hoofd. Heeft hij gelijk? Ben ik jaloers? Is dat hoe jaloezie voelt? Ik ben nog nooit jaloers geweest, dus waarom nu ineens wel?

Hij legt zijn handen op mijn heupen en dwingt me op zijn schoot te gaan zitten. Ik gehoorzaam en laat mijn twee benen aan weerszijde van zijn lichaam vallen, terwijl zijn handen zich naar de achterkant van mijn rug verplaatsen.

'Ik vind het wel geil als je jaloers bent schatje', fluistert hij hees. Mijn adem stokt en ik voel dat ik rood aanzet. Hoe kan het dat hij mij altijd door middel van een paar woorden helemaal gek van verlangen kan krijgen....?

'Wat is er Bella? Vindt je het soms niet leuk dat ze naast mij in de bus zat?' De heesheid in zijn stem is er nog steeds en ik weet dat hij mij uitdaagd. En dat lukt hem aardig. Naast hem in de bus?! Van alle plekken, moest ze weer naast hem gaan zitten?!

'Nee hoor', lieg ik. En ook Hunter heeft door dat ik niet de waarheid spreek. Hij verplaatst zijn hand naar mijn haar en trekt er zachtjes aan, zodat mijn nek vrijspel is. Zijn lippen plaatsen er zachte kusjes en soms zuigt hij even aan de dunne huid, waardoor er rode vlekken ontstaan. Ik probeer met al mijn kracht de kreun in te houden die zich in me heeft gevormt. Ik wil hem nog niet het plezier geven nu hij mij jaloers probeert te maken.

'Ik weet dat je het lekker vind schatje. En ik ga alleen door als je mij de waarheid verteld', brengt hij in mijn nek uit. Ik voel alles in mijn lichaam tintelen van verlangen. Ik wil dat hij doorgaat. Ik wil zelfs meer van hem. Meer dan ik ooit van iemand anders heb gewild. 'Hunter...', breng ik half piepend uit. Ik wil hem niet zijn zin geven, maar ik weet dat ik niet lang stand zal houden als hij zo doorgaat.

'Wat is er schatje? Wil je dat ik doorga?' Zijn stem is geamuseerd, waardoor ik alleen weet te knikken. 'Dan zal je me de waarheid moeten vertellen. Het is maar één klein woo....'

'Ja oké? Het is zo! Is dat wat je wil horen?!' Ik kan mezelf wel voor mijn kop slaan dat ik hem zijn zin geef, maar ik weet dat ik er vroeg of laat toch wel aan zou hebben toegegeven. 'Houdt nu je mond en ga verder waar je mee bezig was', voeg ik er aantoe om kracht bij te zetten.

Hij glimlacht. Dat voel ik. En niet zo'n beetje ook. 'Zoals je wenst.'

———————
HEY GUYS,
WEER EEN NIEUW HOOFDSTUKJE!! ENJOY!