GAME CHANGER

HOOFDSTUK 75

Als we de snelweg oprijden, nemen de verwarde blikken van mijn vrienden toe. Zelfs Stanley, die rijdt, kijkt door zijn achteruitkijkspiegel wachtend op een uitleg. Niet dat ik het niet snap, want het moet ook een raar beeld zijn geweest. Daarbij is het iets wat ik normaal gesproken nooit zou doen, maar nu had ik een goede reden. Ik moet het Victoria vertellen...

'Wat uhm...', begint Taco voorzichtig. Hij krabt op zijn hoofdhuid en probeert te pijlen of hij door kan vragen. 'Gaat alles goed met je?', maakt hij er uiteindelijk van. Ik glimlach zwakjes en knik. 'Zeker weten?', vraagt Victoria bevestigend. Ik kijk mijn vriendin dankbaar aan en weet dat ik het niet langer meer voor me kan houden. Ze moet weten dat Charlie daar is...

'Vic...', begin ik. Aan de veranderende gezichtsuitdrukking kan ik opmaken dat mijn blik ernstiger en nerveuzer is geworden dan ik had gewild. 'Ja?', vraagt ze snel. Ik slik en pulk zenuwachtig een paar loshangende velletjes van mijn nagelriem. 'Ik moet je iets vertellen...' Haar blik wordt verward en zenuwachtig tegelijkertijd. Ik kan haar niet langer in spanning houden. Ik moet vertellen wat er is gebeurd.

Taco wendt zijn blik af net zoals Stanley. Het lijkt wel alsof ze ons een soort van privacy willen geven, terwijl we allemaal weten dat die er niet is. Toch ben ik ze dankbaar en vind ik het een lief gebaar. Ik kijk Victoria recht in haar ogen aan en haal een diepe hap lucht.

'Charlie kwam naar me toe vandaag. Hij vroeg me of ik jou wilde overhalen naar de wedstrijd te komen vanavond, zodat hij met je kan praten.' 

De woorden vliegen mijn mond met een enorme vaart uit. Even blijft het stil. Victoria kijkt geschrokken, maar niet boos. Het lijkt wel alsof ze aan het nadenken is...Maar waarover? Snel wendt ze haar blik naar het raam achter mij en zie ik haar nerveus met haar vingers spelen. Ze ontwijkt mijn pogingen op oogcontact, alsof zij degene is die nerveus wordt van mijn bekentenis. Waarom zou zij nerveus worden van mijn bekentenis? Ik ben ten slotte degene die nerveus zou moeten zijn...tóch? 

De spanning in de auto is van kilometers afstand aan te voelen en zelfs de muziek van de radio maakt de stilte niet minder ongemakkelijk. Ik kan nou niet goed pijlen of Vic teleurgesteld, verdrietig of...

'Het is niet erg', zegt ze ineens, mijn gedachten onderbrekend. Ik kijk haar verbaasd aan. Ze vindt het niet erg? Zelfs niet een klein beetje? Ik had veel verwacht, maar dit absoluut niet. 'W...w...wat?', vraag ik overvallen als ik ben. Ze lacht zwakjes en slaat een arm om me heen. 'Het is niet erg', herhaalt ze nogmaals. 'Je bedoelde het goed.' En dat is ook zo. Ik bedoelde het ook goed. Het idee dat Victoria weer even gelukkig zou zijn als voorheen, was de hele reden dat ik ermee instemde. Maar toch...vindt ze het zo makkelijk om zoiets te vergeven? Ik weet niet zo goed wat ik zou doen als zij wisten dat....

Oh nee. Dat was ik helemaal vergeten...Door alle adrenaline over Charlie en Victoria was ik helemaal vergeten dat....

Ik voel dat ik wit weg trek en mijn ogen groter worden. 'Bella?' Victoria zwaait met haar hand voor mijn ogen om me weer terug de realiteit in te brengen. 'H...h...hij is er natuurlijk ook', fluister ik zo zacht dat alleen Victoria het kan verstaan. Haar zwakke lachje zet zich voort en wordt nu samengevoegd met een bezorgde blik. 'Ik....ik...', stamel ik. Ik heb geen woorden voor hoe rot ik me nu voel. De hele tijd doe ik mijn best om Hunter te ontwijken en nu ga ik hem zelf opzoeken. Ik zoek nu zelf de pijn op. Hoe kon ik zo dom zijn dat te vergeten....?

'Het komt goed', fluistert Victoria terug. Opeens kan ik de muziek, die net nog zo gênant klonk, enorm waarderen, want Taco en Stanley verstaan niks van wat we zeggen. En dat is maar beter ook. Het is niet dat ik ze niet vertrouw, maar meer dat ik ze niet met mijn problemen lastig wil vallen. Ik knik zwakjes. 'We blijven gewoon bij ze uit de buurt', laat ze me weten en ze schenkt me een glimlach. Het voelt gek dat Victoria nu in precies dezelfde positie zit als ik. En dan ook nog eens door mijn schuld. Als ik nooit mee was gegaan naar dat feestje, dan zou alles tussen haar en Charlie nog goed zijn. 

Ik schud mijn hoofd en kijk haar recht aan. 'Je moet niet boos zijn op Charlie, omdat ik een probleem heb met jouw stiefbroer.' En ondanks dat ik probeer zacht te praten, weet ik nu wel  dat Taco en Stanley alles kunnen verstaan. Haar blik verstrakt, maar toch besluit ik door te gaan. 'Charlie geeft om je. Heel erg veel. Praat alsjeblieft met hem...' Mijn voorstel klinkt eerder als een smeekbede en ik begrijp niet waarom. Misschien is het schuldgevoel en misschien niet. Ik weet het niet. Want ik daarentegen wel zeker weet, is als Victoria het goedmaakt met Charlie, ze weer gelukkig wordt. En dat is iets wat ik haar zo enorm gun. 

Ze lijkt even te twijfelen, maar als ze een aantal keer de ernst op mijn gezicht in zich op heeft genomen, weet ze dat ik het meen. Ze knikt en geeft eraan toe. 'Ik zal met hem praten.'

----------

HEY GUYS, 

NA EEN PAAR DAAGJES WEER EEN HOOFDSTUKJE! HOOP DAT JULLIE HET WAT VINDEN!

XXX