GAME CHANGER

HOOFDSTUK 48

Twee grote handen sluiten zich om mijn lichaam en tillen me rustig omhoog. 'Bella, zeg alsjeblieft iets.' Er klinkt paniek in de stem. Sterker nog, je zou het bijna angst kunnen noemen. Ik wil een geruststellend antwoord geven, maar het lukt niet. Mijn idioot snelle ademhaling overwint het.

'Fuck! Bella, probeer rustig adem te halen.'

Ik heb geen idee wie me op dit moment vasthoudt. Mijn hersenen werken niet meer mee. Het enige wat ik meekrijg, is een continue geruststellende stem en een harde borstkas waar ik tegenaan sta geleund. Niet veel later, word ik opgetild. En dat is alles wat ik nog weet, voordat het zwart wordt voor mijn ogen.

.......

Ik knijp mijn ogen tot spleetjes en wordt overvallen door een gigantische koppijn. Mijn handen druk ik tegen de zijkanten waar de pijn vandaan komt, maar het helpt niks. Ik slaak een diepe zucht en strijk met mijn hand door mijn haar. Wat is er gebeurd? Waar ben ik? Verward kijk ik de kamer rond en probeer mezelf omhoog te duwen.

'Je bent wakker.' Ik schrik en wil uit bed vliegen, als twee sterke handen me tegen houden door me van achteren vast te pakken. 'Rustig maar, ik ben het', brengt hij fluisterend uit, terwijl hij een haar achter mijn oor schuift. Verdwaasd kijk ik naar beneden en merk ik dat ik op een bed tegen iemand aanzit. Heb ik tegen deze persoon aan geslapen? Het is een bekende stem, maar het kost me even om te beseffen wie het is. Ik draai me voorzichtig om en staar recht in die prachtige groene ogen. 'Hunter?' Hij knikt en drukt een kus op mijn voorhoofd. 'Ik ben hier', zegt hij op geruststellende toon. Ik voel me verward en draai mijn hoofd voorzichtig om. Wat doet Hunter hier? Wacht. Waar ben ik eigenlijk? Ik neem de kamer in me op en zie tot mijn verrassingen meteen een punt van herkenning. Het bureau. Zijn bureau.

'Waarom ben ik bij jou thuis?', vraag ik hem. Ik kijk naar de witte muur en probeer me iets te herinneren, maar dat is tevergeefs. Wat is er allemaal gebeurd?

'Dat is een lang verhaal. Probeer nog even te rusten', laat hij me weten, terwijl hij zijn handen om mijn buik heen klemt en me een kus op mijn achterhoofd geeft. Dit is iets nieuws voor hem. Het voelt alsof hij me wil beschermen tegen iets. Of iemand, zeg ik in mezelf. Wat is er allemaal gebeurd?

De warmte die zijn hand afgeeft, laat de temperatuur van mijn buik eronder stijgen. Ik werp een blik naar beneden en schrik als ik de aangedane schade zie. Overal rond zijn knokkels zit bloed en zijn hand is rood aangeslagen. Hoe kan ik me dit niet meer...

En dan komt alles weer terug. Mijn vader, Stanley, het strand, het gevecht...

Ik schrik en trek zijn handen van mijn lichaam waarna ik met een ruk opsta. Waarom ben ik niet bij Stanley? Waarom lig ik tegen hem aan te slapen, terwijl hij tegen me stond te schreeuwen op de parkeerplaats. Niet te vergeten, nadat hij iemand neergeslagen had!

Hij zucht en haalt zijn handen door zijn haar. Het is duidelijk dat hij door heeft dat mijn herinneringen terug zijn gekeerd. 'Bella, laat het me....'

'Nee!', bijt ik hem toe. 'Waarom ben ik niet bij Stanley?!' Hunter kruipt naar het einde van het bed en blijft zitten op de rand. Met zijn ellebogen steunt hij op zijn benen en laat zijn hoofd ertussen zakken. 'Omdat je godverdomme in eerste instantie naar mij had moeten komen', mompelt hij zacht in de hoop dat ik het niet hoor. Maar ik versta elk woord. Ik sla mijn armen over elkaar en kijk hem vol ongeloof aan. 'Je bepaalt niet wat ik doe Hunter!'

Met een ruk staat hij op en gaat hij voor me staan. Hij torent boven me uit, wat er enigszins voor zorgt dat ik in elkaar krimp. 'Waarom Bella?!', zegt hij op harde toon. Ik zet een stap achteruit. 'Waarom wat, Hunter?!', zeg ik op dezelfde harde toon.

Hij klemt zijn kaken op elkaar en balt zijn handen tot vuisten. Ik merk aan alles dat hij zich in probeert te houden, maar toch lukt het niet. Met een klap raakt zijn vuist de muur. 'Ik weet dat ik niet altijd aardig ben geweest...', begint hij.

'Gewoon ronduit onbeschoft en asociaal bedoel je?', verbeter ik hem. Hij trekt zijn hand terug van de muur en kijkt me met een vurige blik aan. Ik begrijp de boodschap en houd mijn mond.

'Maar de afgelopen dagen heb ik alles voor je gedaan. Ik heb mijn excuses aangeboden, ik heb je in mijn armen gehad, terwijl de tranen over je wangen stroomde, ik heb naar je geluisterd...', gaat hij verder. '...En toch...', hij zwijgt even. In zijn blik zie ik walging, onbegrip, teleurstelling en...en pijn. Hij lijkt er moeite mee te hebben om het volgende te zeggen. Maar toch doet hij het.

'En toch ga je naar hem. Waarom?!'

Meteen schiet er een schuldgevoel door me heen. De reden dat ik niet naar hem toeging, was omdat ik niet afhankelijk van hem wilde zijn. Ik wilde geen pijn. Niet nog een keer. Ik slik en kijk hem verontschuldigend aan. 'Omdat...omdat...' Probeer ik. Hij heeft gelijk. De afgelopen dagen heeft hij enorm zijn best voor mij gedaan. Normaal verpest hij het, maar nu...nu ben ik degene die het heeft verpest. En als ik me dat besef, voel ik me teneergeslagen. 'Ik was bang', geef ik toe. Ik wend mijn blik van hem en ga verslagen op de rand van het bed zitten. Waarom is alles zo'n enorme puinhoop...

'Waarom?' Zijn stem klinkt zachter dan zojuist en ondanks dat ik hem niet aankijk, weet ik dat hij niet-begrijpend naar me kijkt. 'Ik wil geen pijn meer Hunter', breng ik piepend uit. Weer voel ik die bekende prik achterin mijn ogen, maar dit keer slik ik het weg. Ik ben klaar met al dat huilen. Voorzichtig kijk ik hem weer aan. Zijn ogen zijn rustiger geworden en zijn lichaam is verslapt. Ik schaam me en bekijk het tapijt dat zich onder mij bevindt. Hij loopt rustig op me af en knielt voor mij neer op de grond. 'Hey, kijk me eens aan.' Zijn vingers duwen mijn kin omhoog en laten hem rusten op de plek waar ik precies in zijn groene ogen staar. 'Ik wil je geen pijn meer doen. Nee Bella, ik gá je geen pijn meer doen.' Hij legt de nadruk op het woordje "ga" om zijn zin kracht bij te zetten. Ik schud mijn hoofd. 'Hunter...dat zeg je nu, maar...' Ik kan mijn zin niet meer afmaken, als Hunter me onderbreekt.

'Ik hou van je.' 

----------------

OMG!! 

SORRY DAT IK MINDER UPLOAD DAN EERST. DAT ZAL DE KOMENDE DAGEN NOG WEL VAKER GEBEUREN HELAAS... IK HEB TOETSWEEK EN GA DAARNA VERHUIZEN NAAR EEN NIEUWE STAD. IK PROBEER ELKE DAG TE BLIJVEN UPLOADEN VOOR JULLIE! HEBBEN JULLIE AL ZIN IN HET VOLGENDE HOOFDSTUK?