GAME CHANGER

HOOFDSTUK 34

Een uur later dan de rest arriveren we bij het huisje. Voor als je het je afvraagt: Hunter en ik hebben voor de rest niks meer tegen elkaar gezegd. Hij was zich voornamelijk aan het concentreren op de weg en af en toe aan het mee rappen op de nummers. Elke keer dat er een nieuw liedje kwam, hoopte ik dat het iets beters zou zijn. Maar helaas. De volle twee uur heb ik moeten luisteren naar rapmuziek. UHG!

'Daar zijn jullie eindelijk!' Als ik uit de auto stap, herken ik de harde stem van mijn beste vriendin meteen. Ik loop naar haar toe en omhels haar stevig. 'Wow, iemand heeft me gemist zo te zien', grapt ze. Ik lach en omhels haar nog steviger. Ze heeft geen idee hoe erg ik haar de afgelopen twee uur heb gemist. 'Als dit nog maar het begin van het weekend is...!' Vic en ik maken ons van elkaar los en werpen een boze blik op Charlie die lustig naar ons staat te kijken. 'Wat? Twee mooie meiden die handtastelijk zijn is gewoon geil', laat hij ons weten. Vic en ik kunnen er niet om lachen, maar Hunter proest het uit van het lachen. 'In je dromen Charlie!', gilt Victoria, terwijl ze mijn hand vastpakt en me meetrekt naar het huisje. 

De omgeving is prachtig. Overal staan grote bomen en struiken, er is een meer met een klein steigertje en een bootje eraan en het huis zelf is een klein houten hutje met van die typische deuren en ramen. Victoria opent de deur en slaat haar armen open. 'Tadaa!' Ze kijkt me vragend aan als ik het huisje in me opneem. Een klein authentiek keukentje met bijpassende eettafel en stoelen staan aan de linkerkant van de kamer. Een goede plek om aan mijn extra schoolwerk te werken bedenk ik me.

Aan de rechterkant, is een bank te vinden met een televisie uit het jaar nul. Ik vraag me af of de televisie überhaupt nog een doel heeft of er alleen voor de sier staat. Het ziet er namelijk niet naar uit dat hij het ook maar enigszins doet.

'Wat vind je ervan?', gilt ze enthousiast. Ik lach en draai me weer naar haar toe. 'Het ziet er fantastisch uit.' Ze springt van enthousiasme en trekt me mee de kamer door naar drie eikenhouten deuren. 'Die daar is van Charlie.' Ze wijst naar de linker deur. 'En die daar is van Hunter!' Ze wijst naar de middelste deur. Ik lach om haar enthousiasme, maar focus me al snel op wat ze nu gaat zeggen. Als ik goed tel, zijn we nog met drie mensen over en is er nog één kamer te vergeven. Nu vind ik het geen probleem met Vic op de kamer te slapen, maar Luke is er ook nog.

Ze ziet de blik op mijn gezicht en geeft al snel een uitleg. 'Luke kon niet meer komen', laat ze me weten. 'Dus wij delen de rechterkamer, oké?'

Ik knik, maar mijn vragende blik veranderd niet. Tuurlijk is het geen probleem dat ik met Vic op een kamer moet liggen. Maar van het idee dat Luke niet meer komt, krijg ik een knoop in mijn maag. Nu Charlie en Vic veel tijd samen zullen doorbrengen, was ik juist blij dat Luke er ook zou zijn. Daardoor zou ik niet de hele tijd met Hunter opgescheept zitten...

Na de rondleiding, volg ik Victoria naar buiten. Het is al pikkedonker geworden, waardoor de buitenlichtjes zich nu laten zien. Het ziet er heel liefelijk uit wat een groot contrast is met de jongen van wie het huis is. Over Charlie gesproken. Waar zijn de jongens?

'Waar zijn de jongens Vic?', vraag ik haar, terwijl ik om me heen kijk. Ze lacht en wuift dat ik haar moet volgen. Ik gehoorzaam en volg haar het donkere bos in. Voor een moment spookt het door mijn hoofd dat er gevaar kan dreigen in het donker in het bos, maar al snel verdwijnt dat als we aankomen bij een open plek. De warmte van een vuur overvalt me, waardoor ik achteruit stap en bijna omval. Charlie, die naast het vuur zit, schiet in de lach. Ik kan het hem niet kwalijk nemen. Het zag er ook erg klunzig uit als ik eerlijk ben.

Ik wil achter Vic aanlopen die met een rotvaart op Charlie afloopt, als ik word tegengehouden door twee grote handen. 'Kom', beveelt hij. Het liefst wil ik tegengas geven en zeggen dat hij moet stoppen met te zeggen wat ik moet doen. Maar dan zie ik de lach op Vic haar gezicht. Ze lijkt zo gelukkig met Charlie. Ze zou het vast erg fijn vinden als ze wat privétijd samen hebben. En met die gedachte knik ik. Met een soepele beweging draai ik me om en volg Hunter het bos in.

'Wat is er?', vraag ik hem. Hij zwijgt en blijft doorlopen. Uiteindelijk komen we weer uit bij het huisje. Een andere route? Vraag ik mezelf af. Ik kijk om me heen om de omgeving nog beter in me op te nemen. Ik heb er nog niet heel veel tijd voor gehad en bedenk me dat ik dat wel zou moeten doen. Het licht van de maan weerkaatst op het water van het meer en geeft me voor een seconden het gevoel dat ik de enige persoon op de wereld ben.

'Heb je honger?' De stem van Hunter klinkt bezorgd. Ik keer terug naar de realiteit en begrijp waarom hij dat vraagt. Mijn maag gaat als een gek tekeer. Ik heb al sinds ons vertrek honger. 'Nogal', geef ik toe. Hij knikt en pakt mijn hand vast. Ik schrik en wil mijn hand terugtrekken, maar hij houdt hem te stevig vast. Alsof hij weet dat ik aan het gevoel moet wennen. Over mijn hele lichaam vormt zich kippenvel en ik voel een raar kriebelig gevoel vanbinnen. Dat verdomde gevoel wat ik alleen bij hem krijg.

Als ik aan tafel zit, laat hij mijn hand los. Ik wil hem diep van binnen vragen om hem vast te blijven houden, maar dat doe ik niet. Ik moet me blijven realiseren dat Hunter te wisselvallig is en waarschijnlijk morgen weer anders is dan nu. Hij loopt naar de koelkast en trekt het open.

'Ik kan een ei voor je bakken', stelt hij voor. Ik knik. 'Een ei klinkt goed.' En dat meen ik. Ongeveer alles wat ik nu aan eten zou krijgen klinkt als een vijfsterren maaltijd.

Het ei is al snel klaar. Ik eet het stukje voor stukje op en geniet van elke hap. Het kan komen doordat ik honger heb, maar dit ei smaakt echt goddelijk! Ik steek het volgende stuk ei aan mijn vork en breng het naar mijn mond als Hunter mijn arm ineens stevig vastgrijpt. Ik kijk hem vragend aan. Het blijft even stil. Alsof hij aan het zoeken is naar de juiste woorden.

'Slaap alsjeblieft bij me.' Zijn ogen worden groot en kijken me verwachtingsvol aan. Ik wil mijn hoofd schudden, maar het lukt niet. Geen spier in mijn lichaam vertrekt meer. Dit keer is hij niet dwingend. Dit keer is het bijna een smeekbede. 'Ik heb domme dingen gezegd die ik niet meen Bella', geeft hij toe, terwijl zijn blik neervalt op de tafel. Zonder er goed over na te denken, leg ik mijn hand onder zijn kin en duw het weer naar boven. Ik weet niks uit te brengen en ik durf niet te zeggen wat ik wil zeggen. Maar gelukkig heeft hij het door en drukt hij zijn lippen op de mijne.

----

HEY GUYS, 

SUPER LEUK DAT JULLIE ZIJN GAAN STEMMEN! DAT VERTELD MIJ DAT JULLIE HET LEUK VINDEN EN DAARDOOR ZAL IK MEER GAAN POSTEN! JE KAN VANDAAG NOG EEN PAAR EXTRA HOOFDSTUKJES VERWACHTEN! LAAT VOORAL OOK COMMENTS ACHTER. DAT VIND IK SUPER LEUK OM TE LEZEN!

XXX