GAME CHANGER

HOOFDSTUK 70

De rest van het weekend verloopt langzaam. Elke seconden van elke minuut denk ik aan hem. Zelf toen Victoria langs was gekomen en is blijven slapen, bracht het mij niet op andere gedachten. Desondanks was het wel erg fijn dat ze er was. We hebben veel gepraat en ik heb eindelijk op een rustige manier alles van begin tot eind kunnen vertellen. Om eerlijk te zijn had ik verwacht dat ze me meerdere keren zou onderbreken, maar dat deed ze niet. Ze luisterde en hield haar mond. Ik denk dat ik misschien wel een uur of twee door heb zitten ratelen, dus respect voor haar geduld heb ik wel.

Op zondag is Victoria alweer vroeg weggegaan. Voor het eerst was ik niet de enige met "relatie" problemen. Ik zeg relatie tussen aanhalingstekens, omdat ik, wat Hunter en ik ook mochten hadden, het niet echt een relatie kon noemen. Victoria en Charlie daarentegen hebben wel een serieuze relatie. Nu al een aantal weken. Echter hebben ze sinds het feestje niet meer gepraat. Volgens Victoria had hij duidelijk gemaakt dat Hunter er niet zou zijn, terwijl Chatlie juist beweert dat hij het haar wel degelijk heeft verteld alleen dat ze nooit luisterd. Ze is woest weggegaan en heeft al zijn berichtjes genegeerd. Toen ze mij dat gisteravond vertelde, heb ik haar overgehaald hem toch een berichtje terug te sturen en het uit te praten.

Als er namelijk iemand is die weet hoe rot het is als je ruzie hebt en hoe fijn het is als je het goedmaakt, ben ik dat wel...

Het is nu maandagochtend. Ik heb net gedoucht en mijn outfit voor de dag uitgezocht als er ineens op mijn slaapkamerdeur wordt geklopt.

'Kom binnen', roep ik, terwijl ik snel mijn sweater over mijn hoofd aantrek. Mijn broek had ik gelukkig al aangedaan, dus ik ben volledig bedekt.

Langzaam gaat de deur open en komt een lang gestalten met bekend zwart haar tevoorschijn. 'Je vader liet me binnen', laat hij me weten als hij de verbazing op mijn gezicht ziet. En verbaasd ben ik zeker. Wat hebben jongens ineens met in de ochtend naar mijn huis komen zonder het te laten weten? Eerst Luke en nu ook Stan al?

'Stanley? Wat doe jij nou weer hier zo vroeg in de ochtend?', vraag ik hem en ik vervang snel de verbazing op mijn gezicht door een lach. Ik moet namelijk wel eerlijk toegeven dat ik blij ben hem te zien. Hij is één van de weinige personen die me altijd aan het lachen maakt en zeker nu kan ik dat goed gebruiken.

Hij haalt zijn schouders op. 'Ik hoorde van Taco dat je weg was gegaan van het feest bij Hunt, Luke en Char thuis', geeft hij toe. Het valt me dan ook nu pas op dat hij behoorlijk bezorgd kijkt. Snel geef ik hem een speels duwtje in de hoop de sfeer wat minder beladen te maken. 'Het gaat goed hoor. Ik voelde me gewoon niet zo lekker', lieg ik. Of nou ja, ik voelde me ook behoorlijk ziek. Ziek van Hunter.

'Zeker weten?' In zijn stem kan ik horen dat hij mijn leugen niet eens een klein beetje gelooft. Helaas... Ik zucht diep en plof neer op mijn bed. Ik wil niet liegen tegen hem, maar om nu over mijn gevoelens te praten... daar zit ik echt niet op te wachten. 'Ik wil er niet over praten Stan.'

Hij knikt en bijt op zijn lip, waardoor ik merk dat hij nerveus is. 'Wat?', vraag ik hem. Alweer haalt hij nonchalant zijn schouders op en neemt plek naast mij op het bed. 'Soms kan praten helpen', laat hij me weten en hij schenkt me een verwachtingsvolle blik. Het is zo'n blik waar je normaal gesproken van smelt en waarna je al je gevoelens de vrije loop laat. Maar dit keer, helaas voor Stan, werkt het niet op mij. Ik ben te gebroken om mijn emoties te tonen of zelfs over te praten.

Snel schud ik mijn hoofd. 'Super lief van je Stan, maar niet nu en zeker niet hier.' Ik wijs met mijn vinger rondom mijn kamer om aan te geven dat ik er hier thuis niet over wil praten. Niet dat ik bang ben dat mijn vader boos wordt, maar ik weet dat als hij het hoort, ik dingen moet gaan uitleggen en daar heb ik gewoon echt geen zin in.

'Oké duidelijk.' Hij staat op van het bed en rijkt naar mijn hand. 'Als we snel zijn kunnen we onderweg naar school nog koffie halen.' Meteen komt de bekende glimlach die hij altijd op mijn gezicht weet te toveren weer tevoorschijn. Ik pak zijn hand vast, sta op en knik. 'Dat lijkt me een goed plan.'

———————
Gelukkig is het koffietentje niet ver van mijn huis en zijn we nog net op tijd om koffie te halen en op tijd op school te zijn. Stanley boodt aan de koffie te halen, terwijl ik in de auto zou wachten. Normaal zou ik dat hebben afgewezen en mee zijn gelopen, maar nu vond ik het eigenlijk wel prettig. Vanaf de grote ramen is de drukte namelijk al goed zichtbaar en als ik ergens even geen behoefte aan heb, is dat wel grote groepen mensen. Stel je voor dat híj́ daar ook is en ik hem weer tegenkom....

'Hier.' Ik word uit mijn gedachten gerukt door Stanley die mijn portier opent en de koffie aangeeft. Ik pak het zo nonchalant mogelijk aan en lach dankbaar alsof ik niet totaal van de wereld was daarnet. 'De volgende keer betaal ik', laat ik hem weten, waarna hij lachend zijn hoofd schudt. Ik kan niet raden of dat is vanwege mijn genante nonchalante beweging óf omdat hij me echt niet gaat laten betalen. Ik voel dat ik rood aanzet en focus me op de heerlijk ruikende koffie in mijn hand. Ik haat het als ik iets genants doe....

Hij sluit mijn portier en loopt naar zijn kant van de auto waar ook hij instapt. 'Op naar school dan maar', zegt hij en hij start de auto. Ik knik en neem een slok van mijn overheerlijke koffie.

Precies wat ik nodig had. Een goede vriend en een flinke scheut cafeïne.
———————
HEY GUYS,
WEER EEN NIEUW HOOFDSTUKJE!

LAAT ME WETEN WAT VOOR SCÉNES JULLIE FAVORIETE SCÉNES ZIJN! IK BEN BENIEUWD!

XXX