GAME CHANGER

HOOFDSTUK 69

Voorzichtig open ik mijn ogen en laat ik mijn zicht wennen aan de felle lichtstralen die mijn kamer inkomen. Gisteravond ben ik vrijwel meteen in slaap gevallen en ben ik vergeten mijn gordijnen te sluiten. Niet erg slim van me, maar zo erg vind ik het ook weer niet om op tijd wakker te zijn. Op deze manier heb ik nog iets aan mijn dag en kan ik veel inplannen.

Ik stap uit bed en loop naar mijn kledingkast. Ik kijk naar beneden en merk dat ik nogsteeds het strakke jurkje van Victoria aanheb. Ik zal hem zo wel wassen, zeg ik tegen mijzelf als ik hem uittrek en een jurkje uit mijn kast tevoorschijn tover. Het is een kakigroene met uitlopende mouwen. Ik heb hem al een hele tijd niet meer gedragen en vind het wel weer tijd hem een keer aan te doen.

Na een korte douch en omgekleed te zijn, loop ik naar beneden. Vrijwel meteen, vult de heerlijke geur van versgebakken pannenkoeken en verse jus de range mijn neus en kan ik niet meer wachten om de keuken in te lopen.

'Het ruikt heerlijk', laat ik Martha weten en ik geef haar een korte kus op haar wang. 'Ik dacht dat je wel zin zou hebben in een lekker ontbijtje.' Ze schenkt me een knipoog en schept mijn bord vol. Ik lach naar haar en pak het bord aan. 'Je bent de beste.'

'Wie is de beste?'

Martha en ik draaien ons allebei om naar de deur waar de stem van mijn vader vandaan komt. 'Martha', laat ik hem weten, terwijl ik enthousiast naar mijn bord wijs. De ogen van mijn vader worden groot en kijken verwachtingsvol naar Martha. Ze moet lachen en pakt een tweede bord. 'Ik heb nog wel wat over', zegt ze en ze vult het tweede bord.

Mijn vader wrijft enthousiast in zijn handen en geeft Martha een kus op haar wang als hij het bord aanpakt. 'Je bent inderdaad de beste', laat hij haar weten en hij loopt de kamer weer uit.

Martha en ik wisselen nog snel een blik naar elkaar uit en dan verlaat ook ik de keuken om op de bank neer te ploffen. Ik heb besloten vandaag, ondanks dat ik eerst productief wilde zijn, lekker niks bijzonders te doen. Ik heb tijd voor mijzelf nodig. En ik moet toegeven, pannenkoeken en een serie zijn een goed begin van de dag.

Na een half uur ben ik uitgegeten en breng ik mijn bord netjes terug naar de keuken. Op de grote klok zie ik dat het pas 10 uur in de ochtend is en besef ik me dat ik nog een hele dat te gaan heb. Ik zou alsnog productief kunnen zijn en nog extra huiswerk...

Maar dan wordt mijn gedachten abrupt onderbroken. Een aantal stemmen vormen een gesprek bij de voordeur en ik ben te benieuwd om niet beter te luisteren naar wat er wordt gezegd.

'Ik moet haar zien Martha.'

'Het spijt me jongen, maar ik denk niet dat dat verstandig is....'

Oh nee.... die stem klinkt bekend...

'Alsjeblieft...', zegt hij met opeengeklemde kaken. Ik sluit mijn ogen en merk nu pas dat ik ben gestopt met ademhalen. Een diepe zucht verlaat mijn mond, waardoor ik helaas ook de aandacht van de twee gesprekhebbende trek.

'Bella?'

Zonder te wachten op een reactie stormt Hunter langs Martha heen en komt hij voor mij staan. 'Bella, luister alsjeblieft naar me. Ik kan het....'

Nu weet ik zeker dat het niet het huis was waar ik me zo rot bij voelde. Dezelfde pijn die gister met de extra meters van het huis vandaan wegebte, keert met een noodgang terug.

'Ga alsjeblieft gewoon weg', zeg ik zacht en ik probeer een paar stappen bij hem vandaan te zetten. Echter laat hij dat niet toe en grijpt hij mijn arm hardhandig vast. 'Laat me gewoon...', begint hij, maar ik laat hem weer niet uitpraten. Ik ben klaar met alle smoesjes en excuusjes.

'Doe niet alsof het je interesseert wat ik denk. Je hebt gister duidelijk genoeg gemaakt dat je over me heen bent met dat...dat wijf!'

Ik moet zeggen dat ik zelf een beetje schrik van mijn taalgebruik. Ik bedoel, wat kan dat meisje eraan doen? Zij weet helemaal niet wat er tussen mij en Hunter is gebeurt en ik denk dan ook niet dat ze me opzettelijk pijn wilde doen. Of nou ja, dat weet ik wel zeker. Zij was niet het probleem. Hij is het probleem.

'Dat betekende niks!', roept Hunter, terwijl hij zijn greep versterkt. Ik heb het idee dat hij zelf niet eens doorheeft dat hij me pijn doet, maar dat het pure frustratie is die met zijn lichaam speelt. Echter heb ik daar geen boodschap meer aan.

'Laat me los Hunter!', begin ik, maar zijn blik verstrakt alleen nog maar meer. Ik slik en weet dat ik duidelijker moet zijn. 'Je doet me pijn.' Ik knik naar de plek waar zijn hand om mijn arm ligt en snel laat hij los. Gelukkig zijn er dit keer geen rode kringen te zien, maar een spierpijn is zeker aanwezig...

'Sorry ik wilde...'

'Mij geen pijn doen?' Ik snuif en lach sarcastisch, terwijl ik een paar stappen achteruit zet. 'Ik denk dat je daar wel een beetje laat mee bent', breng ik hem in herinnering.

Een spiertje in zijn kaak vertrekt en zijn ogen vallen dicht van frustratie. 'Ik kan het je niet vertellen', zegt hij zacht. Ik weet niet of het door de opeengeklemde kaken kwam of door zijn stem die nu meer grommend is dan normaal, maar het verstaan ervan kost me meer moeite dan normaal.

Ik kijk hem niet-begrijpend aan en sla mijn armen over elkaar. Een diepe zucht verlaat zijn mond en hij haalt zijn handen door zijn haren. 'Ik kan het je niet vertellen.'

Nog steeds verward schud ik met mijn hoofd. 'Wat van de duizenden dingen die je mij niet verteld kan je mij niet vertellen?', breng ik hem in herinnering. Hij is zo geloten als ik weet niet wat en ik kan dan ook niet begrijpen waar hij het nu weer over heeft.

Nog een diepe zucht verlaat zijn mond. 'Die avond... ik kan het je gewoon niet vertellen.'

Mijn ogen worden groter. "Die avond" bedoeld hij daarmee de avond bij zijn oma? Het kan bijna niet anders dan dat, tóch?

Ik zwijg en sta aan de grond genageld. Ik weet niet wat ik moet zeggen, maar mijn gedachten gaan duizenden kanten op. Wat is er zo heftig dat hij het mij niet kan vertellen? Waarom zegt hij dit opeens?

'Vertrouw me alsjeblieft', smeekt hij en hij steekt zijn hand hoopvol naar mij uit. Echter pak ik hem niet aan. Ik veroer me niet eens een beetje. Ik weet wat ik nu wil zeggen, maar voel me onzeker om het te doen. Ik houd van deze jongen en ik wil niks liever dan bij hem zijn...

Maar ik weet dat het niet kan. Hij kan zichzelf niet openstellen. Niet alleen voor mij is dat een reden om het niet nog eens te proberen, maar voor hem ook. Hij moet aan zichzelf werken en misschien zelfs met iemand gaan praten...

'Het spijt me', zeg ik zachtjes en ik wend mijn blik van hem af. Hij zet een stapje mijn kant op, maar ik deins achteruit. 'Doe dit niet Bella...' Ik voel me zwak en ik weet dat ik hem niet nog langer kan weerstaan als hij hier nog 5 minuten extra staat. Zijn stem is kwetsbaar en zijn houding is zwak. Zwakker dan daarnet. Zwakker dan ooit tevoren. Maar toch, verman ik mezelf. 'Je moet gaan', breng ik, tegen het gevoel dat in mijn hart zit, uit.

Hij schudt zijn hoofd en haalt nogmaals zijn handen door zijn haren heen. Ik kan aan alles zien dat ik hem op dit moment pijn doe. En ondanks dat hij het meer dan verdiend, raakt het mij ook. Om mezelf te beschermen, draai ik me van hem weg. En meer dan dat heeft hij niet nodig. Hij slaat met een klap tegen de muur aan en verdwijnt uit het huis.
————————-
HEY GUYS,
WEER EEN NIEUW HOOFDSTUK! AAN JULLIE REACTIES TE ZIEN, WILLEN JULLIE MEER LEZEN VAN DIT BOEK OP EEN DAG! IK DOE MIJN BEST OM ZOVEEL MOGELIJK VOOR JULLIE TE SCHRIJVEN. IK HEB NOG EEN HELE HOOP IDEETJES EN GA ZE ZO SNEL MOGELIJK UITWERKEN!

XXXX