GAME CHANGER

HOOFDSTUK 63

Na een korte autorit, komen we aan bij het caféetje van Victoria haar vader. Het is er al erg druk en dat verbaasd me helemaal niks. Ik heb nog nooit ergens een betere koffie gedronken als hier. Het is dan ook niet gek, dat nadat Victoria mij na mijn eerste schooldag hier mee naartoe nam, ik verslaafd ben geraakt aan deze koffie. 

'Wat wil je?', vraagt Luke, terwijl hij zijn portemonnee tevoorschijn tovert. Ik kijk hem met een dacht-het-niet blik aan en schuif langs hem heen naar de kassa. 'Ik betaal deze keer, weet je nog?' Hij lacht en stopt zijn portemonnee weer in zijn zak. 'Betekent dat, dat ik de volgende keer weer mag betalen?' Zijn bijdehante toon zorgt ervoor dat ik één wenkbrauwen omhoog trek. 'Wie zwijgt stemt toe', zegt hij en voordat ik antwoord kan geven, loopt hij al naar een tafeltje. 'En ow ja, doe mij maar een zwarte koffie', gilt hij door de zaak, waardoor iedereen zich voor een seconden naar ons omdraait. 

Door de grijns op zijn gezicht, weet ik dat hij dondersgoed weet dat ik het haat om in de aandacht te staan. Ik steek mijn tong naar hem uit en draai me om naar de kassa. 

'Wat kan ik voor u doen?', vraagt de caissière. Normaal gesproken betalen we achteraf, maar omdat we nu meer haast hebben vanwege school, leek het ons verstandiger om het vooraf al te doen bij het bestellen. 'Twee zwarte koffie alstublieft', laat ik haar weten en ik schenk haar een briefje van tien. Ze knikt en wil het wisselgeld pakken als ik zeg: 'Laat de rest maar zitten.' Ze glimlacht naar me. 'Dank u wel. Uw koffie komt er zo aan.' Ik knik en draai me om naar de zaak. Ik weet niet wat het is, maar ik blijf het apart vinden als mensen "u" tegen me zeggen. Het voelt dan alsof ik al mega oud ben, terwijl ik pas zeventien jaar oud ben. 

Nog half in mijn gedachten verzonken, loop richting Luke die flink in de weer is met een servetje. Het ziet er extreem grappig en klunzig uit, waardoor ik mijn best moet doen mijn lachen in te houden. 

'Wat ben jij aan het doen?', vraag ik nieuwsgierig als ik bij hem aankom. Een grote bruine vlek verspreidt zich over zijn shirt en al snel heb ik door dat het koffie is. Heel erg zonde, want uit ervaring weet ik dat je koffievlekken niet zo gemakkelijk uit een wit shirt krijgt. Erg knap is het wel, aangezien we beide nog geen drankje hebben aangeraakt. 

Hij geeft geen antwoord en mompelt in plaats daarvan een paar scheldwoorden. Ik kan niet goed verstaan wat het precies is dat hij zegt, maar het klinkt niet vrolijk. 'Luke?', vraag ik nogmaals, maar dan staat hij met een ruk op om beter bij de vlek te kunnen. 

'Teringlijer!' Hoor ik hem nu harder zeggen, terwijl hij ruig tegen zijn shirt wrijft met het servet. Ik schrik en deins achteruit. Heeft hij het nou tegen mij? Heb ik iets verkeerd gedaan? Hij merkt dat ik geschrokken een paar stappen van hem vandaan ben gaan staan en schudt zijn hoofd. 'Ik had het niet tegen jou.' Ondanks dat ik opgelucht ben dat hij het niet tegen mij heeft, ben ik nu wel heel benieuwd tegen wie hij het dan wel zou moeten hebben. Mijn ogen verkennen het overvolle café, maar ik zie niemand waar Luke ruzie mee gemaakt zou kunnen hebben. Het zijn vrijwel alleen maar zakenmannen of vrouwen van middelbare leeftijd. 

'Wie...', begin ik, maar als mijn blik het raam kruist, val ik stil. Het zal toch niet....

'Godverdomme! Hij gaat hiervoor betalen!', roept Luke, mijn gedachten onderbrekend. Ik kan nog niet eens opkijken, of Luke loopt al met grote passen naar de uitgang van het café. Shit. Foute boel. 

Zonder er goed over na te hebben gedacht, besluit ik hem te volgen in de hoop hem enigszins te kalmeren. Als we de deur uitlopen, vergroot hij zijn passen en zijn snelheid, waardoor ik moeite moet doen om hem bij te houden.

'Luke', roep ik, maar ik krijg geen reactie. Het lijkt wel of hij bezeten is door iets en alles om zich heen niet meer hoort. Half-rennend haal ik hem bijna in, maar ik ben al te laat. We komen aan bij de plek voor het raam van het café waar bekende figuren zich aan mijn ogen voltrekken. 

'Vuile teringlijer!', roept Luke woest. Maar hij is niet de enige die woest is, want Charlie moet maar al te hard zijn best doen om Hunter tegen te houden. 'Je hebt mijn hele shirt gemold!' 

Ik besluit niet verder te gaan dan de plek waar ik nu sta. Ik wil niet dat hij me ziet staan en me weer weet over te halen met zijn gladde praatjes. Vanaf een afstandje neem ik de hele situatie in me op. Luke blijft zijn weg naar zijn vrienden vervolgen met gebalde vuisten, terwijl Charlie met alle kracht in zich probeert Hunter in toom te houden. Hunter lijkt nog woester dan Luke. En geloof me, dat is best knap als je wist hoe Luke er nu uitzag. Hij ziet er slecht uit. Zijn wallen zijn goed te zien en hij draagt nog steeds dezelfde kleding als vannacht. Een kleine steek van pijn schiet door me heen als ik hem in deze staat zie, maar al snel herpak ik mezelf. Hij geeft niet om mij, dus hoef ik ook niet om hem te geven...tóch? 

'Als je haar met één vinger aanraakt', zegt Hunter met opeengeklemde kaken. Mijn ogen worden groot. Wat zegt hij nou? Gaat dit om mij? 'Dan wat?!', roept Luke uitdagend. Een spiertje in Hunters kaken vertrekt en hij balt zijn vuisten. 'Ik maak je kapot', gromt hij. En aan alles merk ik, dat Charlie hem niet meer gaat kunnen tegenhouden. Ik moet iets doen. Als ik niks doe, weet ik dat Hunter Luke helemaal in elkaar zou slaan...

Voorzichtig zet ik een stapje naar voren. 'Laat hem met rust Hunter.' Is het enige wat ik zeg. Ik durf hem zelfs niet aan te kijken, dus besluit ik naar de grond te staren. Ik weet dat mijn bevel hierdoor nóg minder zelfverzekerd overkomt, maar ik kan hem gewoon niet aankijken. De wond die hij heeft veroorzaakt bij mij is gewoon nog te vers. 

Het valt stil. Niemand durft meer iets te zeggen en alle aandacht is op mij gevestigd. Ik haat het als ik in het middelpunt sta en wil hier zo snel mogelijk weg...

'Bella.' Ik schrik als Hunters stem ineens veel dichterbij klinkt en deins achteruit. Helaas voor mij, kan ik het nu niet meer tegenhouden om hem aan te kijken. 'Nee Hunter. Hou hiermee op', laat ik hem weten. Hij klemt zijn kaken op elkaar en ik zie dat hij zich niet meer kan inhouden, maar het toch probeert. 'Niet doen Bella', laat hij me weten. Ik snuif en zet nog een stapje naar achteren. Nog steeds is iedereen doodstil en het maakt me met de seconde ongemakkelijker. Mijn gevoelens worden alle kanten omgeslingerd. Het ene moment wil hij dat ik opdonder en het andere moment wordt hij boos als ik met een andere jongen omga. Ik kan dit niet meer. Het kost me al mijn kracht hem niet in de armen te vliegen en hem te vergeven, maar ik weet dat ik het niet moet doen als ik gelukkig wil worden. Ik neem een diepe hap lucht en verzamel alles wat ik aan geweten heb in me. 

'Het is klaar Hunter. Bemoei je niet meer met mij en mijn leven. Ik mag bepalen met wie ik omga.' En met die woorden gezegd te hebben, draai ik me om en loop ik weg. 

------------

HEY GUYS, 

NOG EEN EXTRA HOOFDSTUKJE XO 

LET ME KNOW WAT JE ERVAN VOND!

XXXX