GAME CHANGER

HOOFDSTUK 66

Kippenvel verspreidt zich over mijn lichaam zodra we aankomen bij het feestje. Of ook wel gezegd: Het huis van Hunter. Het voelt raar om hier te zijn zonder hem. Zonder het warme gevoel dat hij me normaal gesproken gaf. Duizenden vragen spoken door mijn hoofd. Zou hij er misschien toch zijn? Zou ik daar stiekem blij mee zijn? Waarom is hij in eerste instantie vertrokken? En wat is er in godsnaam die avond gebeurt?!

'Bella?' Ik schrik wakker uit mijn gedachten en kijk op naar mijn roodharige vriendin. 'Sorry, wat zei je?', verontschuldig ik me. Ze rolt met haar ogen en knikt naar het huis. 'Ik vroeg of je klaar was om naar binnen te gaan,' herhaalt ze met een grijns. Ik knik enthousiaster dan ik ben, maar Victoria trapt er niet in. 'Als je niet wil gaan moet je het ook zeggen', laat ze me begripvol weten. Ik wil antwoord geven en haar geruststellen dat het echt wel goedkomt met mij, als er ineens op het raam wordt geklopt.

'Blijven jullie in de auto zitten of wat?' De grijns op Victoria's gezicht wordt steeds groter en groter als ze de stem van Charlie hoort. Ik knik als toezegging dat ze open kan doen. Ze bedankt me, opent haar portier en vliegt de grote getatoeëerde jongen om zijn nek. Ook ik kan een glimlach op mijn gezicht niet onderdrukken. Vic en Charlie zijn zo leuk samen. Ik wou dat ik kon hebben wat zij hadden. Bij hun lijkt het allemaal zo makkelijk en vanzelfsprekend...

'Kom je Bel?', roept Victoria. Ik knik en trek nog snel mijn jurkje omlaag, voordat ik de auto uitstap. De ogen van Charlie worden groter als hij me van top tot teen in zich opneemt. Even kijk ik naar Victoria om haar reactie te pijlen, maar ze lijkt het niet erg te vinden. Nee, sterker nog, ze lijkt het wel grappig te vinden. 'Leuk hé? Ik heb haar gestyled', zegt Victoria vol trots. Charlie slikt en knikt. 'J...j...ja leuk.' Het gestotter in zijn stem maakt het dat ik ook begin te lachen. Normaal voel ik me heel ongemakkelijk als iemand mij een complimentje geeft, maar dit keer niet. Dit keer vind ik het alleen maar grappig, aangezien Charlie zich er duidelijk ongemakkelijk bij voelt.

'Helaas voor jou moet je het met mij doen', grapt Victoria. Ik rol met mijn ogen en kijk haar geamuseerd aan. Ik heb geen idee waarom, maar ze probeert Charlie duidelijk nog ongemakkelijker te maken dan hij al is. Echter, reageert Charlie dit keer erg snel. Hij draait zich met een ruk om en tilt haar op tegen de auto. 'Praat jezelf nooit meer zo naar beneden', beveelt hij haar en hij drukt zijn lippen hevig op die van Victoria.

Ondanks dat ik het een lief gebaar vind, kijk ik ietwat ongemakkelijk om me heen. Naar hun intieme moment kijken lijkt me niet heel netjes, maar om nou te blijven staan is ook weer zo apart. Moet ik nu gaan of moet ik wachten?

Gelukkig trekken ze hun lippen van elkaar voordat ik een keuze heb gemaakt en komen ze van elkaar af. 'Oké, nu kunnen we gaan', zegt Victoria lachend en ze slaat een arm om mij heen.

----------------

Meteen als we binnenkomen, word ik overvallen door het harde gebonk van muziek en de sterke geur van alcohol. Niet heel veel anders als de vorige keer, maar toch moet ik er weer even aan wennen. Het is niet alsof ik de afgelopen tijd veel naar feestjes ben geweest. Sterker nog, dit is de tweede keer.

'Bella!' Voor ik het weet, slaan twee sterke armen zich rondom mijn middel en tillen me van de vloer. Het kost me niet lang om te weten wie dit is. 'Jij ook hallo Taco', zeg ik en ik voel mijn voeten weer voorzichtig op de grond komen. 'Waarom heb je niet verteld dat je zou komen?!', vraagt hij, terwijl hij een grote slok van zijn drankje neemt. Ik om het altijd hevige drankgebruik van hem en haal mijn schouders op. 'Victoria heeft me vanmiddag pas overgehaald', geef ik toe. taco draait zich met een ruk naar Victoria om en kijkt haar vragend aan.

Vic haalt haar schouders op. 'Wat? Ik wilde even tijd met de meiden', laat ze hem weten, waardoor ik weer begin te lachen. Typisch iets voor Victoria om niks aan iedereen te laten weten. Niet omdat ze echt meiden tijd wilde, maar omdat ze mij de mogelijkheid op een uitweg wilde geven. Ik schenk haar een glimlach en zij op haar beurt een knipoog. Taco snuift en kijkt haar boos aan. Ik snap dat hij het vervelend vindt, maar ik ben Victoria enorm dankbaar.

'Wil je iets drinken?', vraagt Taco als hij zich weer naar mij heeft omgedraaid. Snel schud ik mijn hoofd. 'De vorige keer dat jij mijn drankje maakte, liep het niet zo best af', grap ik, wat mij een speels duwtje aan mijn schouder oplevert. 'Oké, prima. Zie ik je dan zometeen?', vraagt hij verwachtingsvol. Ik rol met mijn ogen. Alsof ik nu ineens het feestje zal verlaten. Waarom is iedereen toch zo bang dat ik ineens alsnog afhaak? 'Ik kom er zo aan', bevestig ik, waarna Taco lacht en de menigte in verdwijnt.

'Willen jullie ook iets?', vraag ik aan Vic en Charlie. Victoria schud haar hoofd. 'Ik rijd, dus nee dankjewel.' Even rol ik met mijn ogen. Alsof dat hun allemaal al eerder heeft tegengehouden om niet te drinken.

Snel wend ik mijn blik naar Charlie en kijk hem vragend aan, maar ook hij schudt zijn hoofd en houdt een bekertje omhoog als teken dat hij nog heeft.

Ik knik. 'Oké, ik ben zo terug', laat ik hun weten en ik loop richting de keuken. Ondertussen is het voor mij niet meer onduidelijk waar ik heen moet voor de drank. Ergens geeft me dat een gevoel van gewenning, maar dan besef ik me weer dat dit pas de tweede keer is en ik eigenlijk helemaal niet wilde. Achja, tot nu toe is het nog prima uit te houden. Ik denk niet continue aan...

Zijn grote groene ogen worden groter als ze met de mijne kruisen. Echter vervagen die prachtige ogen als sneeuw voor de zon als ik het figuur van een meisje op het keukeneiland zie zitten met hem tussen haar benen. Zijn handen liggen op haar dijen en haar handen masseren de huid van zijn nek. Ik hap naar lucht en draai me snel om. Wat doet hij hier? Hij zou toch weg zijn? En waarom voel ik die verdomde pijn nog erger worden.

Als steken door mijn lichaam verplaatst die pijn zich naar mijn ogen die met de seconden vochtiger worden. Ik moet hier weg, is het enige wat ik kan denken. Victoria had me belooft dat hij er niet zou zijn. En toch.... Zou zij hier vanaf weten?

Ik druk die gedachten weg en probeer door de mensenmassa heen zo snel mogelijk de uitgang te vinden. Een paar verwarde blikken van Charlie en Victoria passeren aan mij voorbij als ik langs ze loop.

'Wat?!' Hoor ik Victoria nog woest tegen Charlie zeggen. Oké, Victoria wist dus van niks....

Even voel ik een schuldgevoel door me razen dat ik niet bij haar ben gestopt, maar al snel concentreer ik me niet meer op hun of hun ruzie. Wanhopig zoek ik naar de deur en als ik eindelijk buiten sta, slaak ik een diepe zucht.

Ik probeer de brok weg te slikken. Niet huilen. Hij is het niet waard, probeer ik mezelf wijs te maken. Echter lukt het niet. Het beeld van Hunter met een ander lijkt op mijn netvlies gebrand. Ook al heb ik ze niet zien zoenen of iets anders zien doen; deze aanraking was voor mij genoeg om alle pijn weer tien keer zo hard terug te laten slaan.

---------

HEY GUYS,

OMDAT IK DE AFGELOPEN DAGEN WEINIG HEB GEPOST, HEB IK HIER VOOR JULLIE NOG EEN EXTRA HOOFDSTUKJE!

LAAT ME WETEN WAT JE ERVAN VIND! IK LEES ALLE COMMENTS EN BEN ERG BLIJ MET ALLE STEMMEN! DAARDOOR MAKEN JULLIE DUIDELIJK DAT JULLIE HET BOEK LEUK VINDEN WAT VOOR MIJ ERG TOF IS OM TE ZIEN!

XXXX