GAME CHANGER

HOOFDSTUK 37

Zijn ogen worden groot en hij deinst ietwat achteruit. 'Wacht wat?' Is het enige dat hij weet uit te brengen. Ik slik en kijk hem zo moedig mogelijk aan. 'Wat we deden...,' Ik verbeter mezelf. 'Wat we doen.' Hij staat op en haalt zijn handen door zijn haren heen. Ik voel me steeds zieker worden. Waarom zegt hij niks? Ik had met Hunter geen filmmoment verwacht, maar dit...

'Zeg alsjeblieft iets', breng ik piepend uit. Hij schudt zijn hoofd en begint zenuwachtig heen en weer te lopen. 'Je snapt het niet Bella.' Ik haal mijn schouders op, maar voel mijn ogen aan de achterkant prikken. 'Leg het me dan uit, want je gooit me de hele tijd heen en weer alsof ik een voorwerp ben.' Helaas kan ik mijn tranen niet in bedwang houden en stromen ze één voor één over mijn wangen. 'Dat is niet wat ik wil', mompelt hij.

'Maar dat is wel wat je doet', laat ik hem weten. 'Ik verdien een uitleg.'

'Bella...'

'Geef antwoord op één vraag. Als je dat doet hoef je me nog niks uit te leggen', onderbreek ik hem. Even blijf ik stil. Op zoek naar de goede woorden die in mijn verstand rondzweven. 'Voel je meer voor mij dan je zou doen voor een scharrel?'

Hij knijpt zijn ogen dicht en haalt wederom een hand door zijn haar heen. Ik wacht op een antwoord, maar die komt er niet. Ik wacht op een teken van leven, maar die komt er niet. Ik wacht op een non-verbale communicatie, maar die komt er niet. Uiteindelijk knik ik en sta ik op. Genoeg te weten van wat er tussen ons speelt. De tranen zijn nog sneller over mijn wang gaan stromen en een leegte vult zich in me. Elke keer trap ik er weer in en elke keer doet hij me weer pijn. Ik wil weglopen, voordat Charlie en Vic komen. Ik heb geen zin om weer tegen ze te liegen over mijn tranen. Ik ben het zat.

'Bella wacht.' Hij pakt mijn arm vast en trekt me zachtjes naar hem toe. 'Maak het niet pijnlijker dan het is', laat ik hem weten. 'Ik weet genoeg.' Ik ruk me los uit zijn greep en probeer weg te lopen, als ik plots stil blijf staan. 'Ja.'

Ik draai me naar hem om en zie dat hij nog steeds met zijn handen in zijn haar zit. Zijn lippen zijn vertrokken tot twee kleine streepjes en zijn armspieren zijn aangespannen. 'Wat?', vraag ik voorzichtig. Heb ik het wel goed gehoord?

'Godverdomme, Bella. Ja ik voel meer voor je dan van al die scharrels die ik voorheen heb gehad. En het maakt me gek. Je doet meer met me dan goed voor me is. Ik zou alles voor je overhebben! Jij bent mijn zwakte.'

Ik kijk hem met grote ogen aan. Hij heeft nog nooit zoveel opgebiecht. Hij heeft zich nog nooit zo blootgegeven of opengesteld als nu. Met kleine passen loop ik op hem af en leg mijn hand op zijn wang. 'Jij bent ook mijn zwakte.'

------------

OKÉ GUYS, 

OMDAT ER VANDAAG ZOVEEL IS GESTEMD WIL IK JULLIE HIERBIJ NOG EEN EXTRA KLEIN HOOFDSTUKJE ALS BEDANKJE TERUGGEVEN. HOPE U LIKED IT!

XXX