GAME CHANGER

HOOFDSTUK 18

'Bella...', zegt hij, terwijl hij zijn hand op mijn wang legt. '...ik ben blij dat ik het ben.'

Ik slaak een opgelucht zuchtje en krul mijn mondhoeken omhoog. Ik ben ook blij dat hij het is, althans, dat denk ik. Als hij zo is zoals hij nu is in ieder geval wel. Ik hou mijn hart vast voor morgen en de dagen erna. Maar voor nu is hij alles wat ik wil en naar verlang met gevoelens die ik nog niet eerder heb gevoeld.

'Wat wil je doen?', vraagt hij me zachtjes. Aan zijn stem kan ik horen dat hij voorzichtig is. Alsof ik een breekbaar poppetje ben dat hij niet wil laten vallen.

Ik haal mijn schouders op. 'Geen idee, jij?'

'We kunnen een filmpje opzetten.' Stelt hij voor. Ik knik. Ik weet niet of ik teleurgesteld ben dat hij me niet meer wil zoenen of dat ik opgelucht ben dat ik mezelf niet meer voor schut kan zetten. Ik spring van het aanrecht af en wil richting de woonkamer lopen als hij mijn arm vastpakt. 'Wacht.' Voor ik het weet tilt hij me op en zit ik weer op het aanrecht. 'We hebben genoeg tijd', zegt hij met een zelfingenomen lachje. Ik kan een lach op mijn gezicht niet onderdrukken. Zijn zachte lippen komen weer dichterbij en raken de mijne op een tedere en liefdevolle manier. 'Je bent zo mooi', laat hij me weten tussen de kusjes door. Ik glimlach en begin te blozen. Dit voelt zo fijn.

Na een tijdje besluiten we dat het wel tijd wordt voor die film. Ik pak de afstandsbediening en neem naast Hunter plaats op de bank. 'Wat wil je kijken?', vraag ik hem. Hij haalt zijn schouders op. 'Zolang het geen romantische zeikfilm is, vind ik het goed', laat hij me weten. Even voel ik een kleine pijnscheut door me heen trekken, omdat hij romantiek dus gezeik vindt. Maar al snel besef ik me dat dat nergens op slaat en herpak ik me. 'Is goed.'

We besluiten een horrorfilm op te zetten. Iets wat hij schijnbaar leuk vindt. Normaal heb ik daar niks mee, maar na zijn pleidooi ben ik enigszins wel overtuigd. Althans, dat was totdat de film begon. Hij zit aan de andere kant van de bank en lijkt ervan te genieten dat mensen worden vermoord. Ik daarentegen kan er niet naar kijken en wend om de seconden mijn blik naar de keuken als afleiding.

'Wat is er?', vraagt hij grinnikend.

'Niks hoor.'

'Je vindt het niks hé?'

Ik kijk hem schuldig aan en haal mijn schouders op. 'Het is niet echt mijn ding, maar als jij het leuk vindt...', biecht ik op. Hij pakt de afstandsbediening van de koffietafel en zet de film op pauze.

'Het is ook al laat', zegt hij, terwijl hij op zijn horloge kijkt. Ik kijk op de klok aan de muur en zie inderdaad dat de klok de twaalf al heeft gepasseerd. 'Ik moet maar weer eens gaan', laat hij me weten.

Een gevoel van teleurstelling schiet door me heen. Hij kan er niks aan doen, maar ik haat het om alleen in dit grote huis te zijn. Met hem erbij was het veel fijner. 'O.'

Hij kijkt me achterdochtig aan. 'Wat?' Ik kijk van hem naar de klok en weer terug. 'Het is niks belangrijks', laat ik hem weten met een gemaakte glimlach. En dat is ook zo. Het zijn niet zijn problemen en dat wil ik ze ook niet maken. Het zat er vroeg of laat aan te komen dat hij naar huis moest en ik alleen achter zou blijven.

'Er is wel iets.' Hij schuift naar me toe en legt zijn hand onder mijn kin. 'Je kan me alles vertellen Bella.'

Ik slik. Moet ik eerlijk zijn? Kan ik hem echt alles vertellen? De angst dat hij morgen weer een ander persoon is dan nu blijft al de hele avond in mijn hoofd spoken. Wat als ik hem nu vertel dat ik niet alleen wil zijn? Lacht hij me dan uit? Zal hij het aan andere mensen vertellen?

'Bella...? Geef eens antwoord.' Zijn heldergroene ogen worden groter en doordat onze gezichten dicht bij elkaar staan, ruik ik zijn heerlijke munt-achtige adem. Over mijn hele lichaam krijg ik kippenvel en voor ik het weet flap ik het eruit. 'Ik wil niet alleen zijn...'

Snel sla ik mijn hand voor mijn mond en wend mijn blik van hem af. Wat moet hij wel niet van me denken. Ik ben nota bene zeventien maar kan niet eens alleen zijn voor een avondje...zo gênant...

'Bella', zegt hij op kalme toon, terwijl hij mijn hoofd naar zich toedraait. 'Als je wil dat ik blijf...'

'Dat hoeft echt niet.' Onderbreek ik hem snel. Hij moet zich niet verplicht voelen om hier te blijven. Hij is niet mijn babysitter en ik heb er geen nodig...toch?

Om zijn mond verschijnt een geamuseerd lachje. 'Je liet me niet uitpraten.' Ik kijk hem verbaasd aan waarna hij zijn zin hervat. 'Als je wil dat ik blijf, kan ik dat regelen. Je kan echter ook meegaan naar mijn huis. Daar zijn wat meer mensen van onze leeftijd en leeft het iets meer.'

Mijn ogen worden groter en veel vragen gaan rond in mijn hoofd. Nodigt hij me nou bij hem thuis uit? Hoor ik dat goed? Wil hij nu al dat ik zijn ouders ontmoet? En wat bedoelt hij met mensen van onze leeftijd? Bedoeld hij Vic?

'Bij jou thuis?', vraag ik hem onzeker. 'Als in...je ouders ontmoeten?'

Hij lacht en bijt zachtjes op zijn lip. 'Uhm...nee.'

'O.' Beschaamd sla ik mijn ogen op de grond. Wat dacht ik dan ook? Dat hij iets serieus met me wil?

'Bella.' Hij schuift nog iets dichterbij en pakt mijn hand vast. Mijn hart maakt een sprongetje, maar ik wil er niks van laten merken. 'Ik woon niet bij mijn moeder en Victoria', geeft hij toe. Mijn ogen vinden direct de zijne als ik hem verbaasd aankijk. 'Wat?'

'Ik woon met twee vrienden. Het is een lang verhaal wat ik je nog wel eens vertel', laat hij me weten. Ik slik en knik. In mijn hoofd ben ik de vraag of ik bij hem thuis wil slapen nog aan het verwerken als dit er ook nog bijkomt. Ergens vind ik het wel heel leuk dat ik hem beter leer kennen. Dat ik iets meer te horen krijg van zijn dagelijks leven en niet alleen de boze en dwingende Hunter zie.

'Dus, wat wil je?', vraagt hij. Ik kijk hem aan met een glimlach en besluit niet te lang na te denken voor ik antwoord geef. 'Geef me een paar minuutjes om mijn spullen bij elkaar te zoeken.'

-----------

YES EEN NIEUW DEEL! IK ZIE DAT ER AL EEN PAAR MENSEN ALLE HOOFDSTUKKEN TOT NU TOE HEBBEN GELEZEN! IK BEN MEGA BENIEUWD WAT JULLIE ERVAN VINDEN EN OF JULLIE TIPS HEBBEN. PLEASE LET ME KNOW!

XXXX