GAME CHANGER

HOOFDSTUK 76

Tegen de tijd dat we aankomen, is het allang doodstil in de auto. Niemand heeft nog iets durven zeggen nadat Victoria had ingestemd. Ik niet, omdat ik niet wilde dat ze van gedachten zou veranderen en de jongens niet, omdat zij het gewoonweg ongemakkelijk vonden. Ik begrijp ze hartstikke goed hoor. Het is niet echt een jongensding om over relatieproblemen te praten, ondanks dat Stanley en Taco goede luisteraars zijn. 

'Kom, de wedstrijd begint over een half uurtje al', zegt Stanley, de stilte verbrekend. We knikken allemaal en stappen uit de auto. Mijn ogen scannen de omgeving en doen mijn mond openvallen. Het is hier gigantisch. Niet alleen de parkeerplaats is groot, ook het veld en de tribunes lijken optisch gezien een stuk groter dan bij ons.  Aan de linkerkant van de parkeerplaats staan kraampjes met eten en drinken en een grote mensenmassa doet me beseffen dat deze wedstrijd schijnbaar belangrijker was dan ik had gedacht. 

'Kom je Bel?' De stem van Stanley doet me ontwaken uit mijn gedachten. 'De rest is al eten en drinken aan het halen.' Ik kijk snel weer richting de kraampjes en zie inderdaad de rode bos met krullen bij het frietkraampje in de rij staan en Taco is, zoals ik al had verwacht, naar het bierkraampje gesprint. Een lach tekent zich op mijn gezicht en snel knik ik. 'Ja, laten we gaan.' 

Stanley lacht ook als hij richting Taco kijkt, die ondertussen met vier biertjes in zijn hand staat en slaat een arm over mijn schouders. 'Heb je er een beetje zin in?', vraagt hij, terwijl we richting de rest lopen. Ik knik enthousiast. 'Het is hier echt groot', zeg ik, nog steeds om me heen kijkend. Hij knikt. 'Klopt, dit is één van de grootste amateur voetbalvelden in deze regio.' De gedachten alleen al dat Stanley dat weet, laat me lachen. Ik vind het leuk dat hij zich er zo in verdiept en ermee bezig is. 'Wat?', vraagt hij, terwijl hij naar mijn gekrulde mondhoeken wijst. Ik haal mijn schouders op. 'Ik vind het leuk dat je er zo enthousiast van wordt.' Hij snuift en lacht. 'Ja, het is een soort passie van me', geeft hij toe. Dat had ik nog niet door, zeg ik op een sarcastische toon in mezelf. 'Ik wou dat ik op dat veld kon staan', brengt hij daarna zachtjes uit. Ik denk dat hij niet doorheeft dat ik elk woord heb verstaan en hem een tikje vragend aankijk. Eigenlijk schiet het me nu pas te binnen dat het best merkwaardig is dat Stanley zo dol is op voetbal, maar zelf niet in het team zit. Het liefst zou ik hem willen vragen hoe dat komt, maar aan zijn blik te zien, kan ik dat beter niet doen. Voor deze ene keer besluit ik mijn mond te houden. 

'Jullie ook hier?' De bekende piepstem schraalt door mijn oren, waardoor ik, zonder om te kijken, meteen weet wie het is. Stanley draait zich enthousiast om en gooit zijn armen open. 'Hey Lil!' 

Ik begrijp nog steeds niet wat Stanley en de rest in haar zien. Ik weet niet wat het is met haar, maar om de een of andere reden kan ik haar gewoon niet uitstaan. Niet alleen om die ene keer in het ziekenhuis of toen in de klas, maar ook om de manier hoe ze uit haar ogen kijkt. Ze heeft iets achterbaks waar ik mijn vinger niet op kan leggen. Iets wat me niet aanstaat... 

'Bel?' 

Ik schrik op en merk dat ik nog steeds niet ben omgedraaid. Snel keer ik mijn lichaam naar hun toe en schenk haar een zo'n vriendelijk mogelijke glimlach. 'Hey.' Is het enige wat mijn mond verlaat. En eerlijk is eerlijk, meer heb ik haar ook niet te zeggen. 

'Ik wist niet dat je ook zou komen', zegt ze op een sarcastisch aardige toon. Echter weet ik beter en begrijp ik dat ze dat alleen doet omdat Stanley erbij staat. Ik haal mijn schouders op. 'Ja, het was ook best spontaan.' Ze lacht niet-gemeend, alsof mijn antwoord haar ook maar enigszins iets kon interesseren en keert zich dan weer tot Stanley. 

'Hoe lang zijn jullie er al?' 

Stanley haalt zijn schouders op en knikt naar zijn auto. 'We zijn net aangekomen. Jij?' De grijns op Lillians gezicht wordt groter en ze wijst naar een groepje meiden aan de rechterkant van het parkeerterrein. 'Al een tijdje. We zijn meegekomen met de bus van de voetballers.' Een gemixt gevoel van jaloezie en irritatie steekt door mijn lichaam. Ik weet dat ze een oogje heeft op Hunter. Of nou ja, nog steeds kan ik beter zeggen. Volgens Hunter hebben ze een korte periode wat gechillt met elkaar. En die gedachten alleen al maakt me misselijk. Waarom kan het me niet gewoon koud laten? Waarom doet het me zoveel dat Lillian dat zegt....

'Mag dat dan? Normaal is de coach best streng daarop toch?', vraagt Stanley verbaasd. Hoe weet Stanley dat de coach dat niet leuk vindt? Heeft hij ook ooit in het team gezeten en waarom nu niet meer dan? 

'Eigenlijk niet, maar de jongens smeekte ons.' 

Ik rol met mijn ogen en snuif. Alsof iemand haar ooit zou smeken. Beide hebben ze mijn ongelovige houding opgemerkt, waardoor Lillian haar armen over elkaar slaat. 'Wat?', snauwt ze. Ik schud mijn hoofd en veeg een pluk haar uit mijn gezicht. 'Niks.' 

Even kijken de twee mij aan, maar al snel gaan ze verder met hun gesprek. 

'Slapen jullie ook in...'

'Het Guzman Hotel', onderbreekt Lillian Stanley's vraag. Ik kijk naar de blik van Stanley en merk dat zijn ogen groter zijn geworden en zijn mond is opengevallen. 'Dat is echt...' 

'Heel erg duur?', onderbreekt ze hem weer. 

Stanley knikt. 'Ja, dat ja.' 

'Dat klopt, maar de voetballers betalen het voor ons', zegt ze op zo'n irritant verwend stemmetje. Ik rol weer met mijn ogen en begin met de seconden geïrriteerder te worden van haar. Ik weet dat ik hier snel weg moet komen, anders ga ik dingen zeggen die niet aardig zijn. 

'Als je wat te zeggen hebt, moet je het gewoon...' Maar voordat Lillian haar verwijt af kan maken wordt ze onderbroken door Stanley. 'Ik denk dat Bella en ik wat te eten gaan halen.' Ik kijk op naar Stanley en schenk hem een dankbare blik. Ik heb echt geen zin meer om hier te staan met mevrouw de opschepper. 

Lillian schenkt me nog een sarcastische lach en een vurig oogcontact, voordat ze knikt en zich omdraait. 'Ik zie jullie wel bij de wedstrijd.'

----------

HEY GUYS,

WEER EEN NIEUW HOOFDSTUKJE VOOR JULLIE...IK WEET HET, IK HOUD HET SPANNEND! SORRY DAARVOOR, MAAR STAY TUNED! 

XXX