GAME CHANGER

HOOFDSTUK 7

De volgende ochtend krijg ik nauwelijks mijn ogen open wanneer mijn wekker me uit mijn slaap wekt. Ze zijn nog zwaar en het voelt alsof ik ze pas een half uur geleden heb gesloten. Ik heb de tijd niet meer bijgehouden nadat ik wegliep van Hunter. Mijn hoofd was overvol, en om mijn gedachten te verplaatsen, heb ik de rest van de avond staan dansen. Het was pas op het moment dat er minder dan veertig mensen in de ruimte stonden, toen we doorkregen dat het al na vieren moest zijn geweest. Om nog niet te praten over hoelang het uiteindelijk heeft geduurd voordat we thuiskwamen. Aangezien Taco te veel had gedronken en niet wilde dat iemand in zijn auto reed, moesten we ook nog een taxi laten komen. Nu ik erover nadenk, moet het misschien wel na zessen zijn geweest voordat ik in mijn bed lag.

Ik gaap diep en pak mijn telefoon van het eikenhouten nachtkastje. Ik ben blij dat ik mijn wekker niet vergat te zetten, want ik moet om negen uur op school zijn voor een bijles. Mijn vader stond er gisteravond op dat ik vanaf nu op de dinsdag bijlessen ga geven voor Engels – mijn beste vak op mijn oude scholen. Op die manier zou ik mijn medeleerlingen beter leren kennen én kon ik een extra zakcentje verdienen. Om dat laatste argument schoot ik echter vrijwel meteen in de lach. Ik ben nog nooit iets te kort gekomen in mijn leven. En als het aan mijn vader ligt, zal dat ook zeker niet gebeuren. Desalniettemin, vind ik het zelf ook prettig om wat extra's naast mijn school te doen. Sommige mensen sporten of hebben specifieke hobby's, maar dat is niet voor mij weggelegd. Ik heb het zeker wel geprobeerd, maar dat pakte minder goed uit dan mijn ouders, of ikzelf, hadden gehoopt. Bijles geven is daarom nog niet zo'n slecht idee. Ik hou ervan om mensen te helpen en op die manier ben ik zelf ook met de stof bezig.

Als ik me er uiteindelijk toe heb gezet om uit bed te stappen en mezelf klaar te maken, hoor ik dat er op mijn deur wordt geklopt. Ik weet meteen dat het niet mijn vader kan zijn aan de zachtheid waarmee de knokkels het hout van de deur raken. 'Kom binnen, Martha', roep ik, terwijl ik snel met een borstel door mijn haar strijk. Dat is misschien het enige waar ik wel blij mee ben – mijn steile bruine haar. Vooral omdat ik vaak meiden hoor zeuren over de moeite die ze ervoor moeten doen om hun haar fatsoenlijk te krijgen in de ochtend.

'Goedemorgen lieverd', hoor ik Martha zachtjes zeggen, terwijl ze een kop koffie op mijn nachtkastje zet. 'Hoe laat moet je op school zijn?' Ik glimlach vriendelijk naar haar en probeer mijn oververmoeidheid te verbergen. 'Over een half uur.' Martha neemt een snelle kijk op haar goudkleurige horloge. Een item waar ikzelf altijd jaloers op ben geweest. Mede omdat de kleur perfect matched met haar gebruinde huid. 'Zullen we dan over tien minuutjes vertrekken?', vraagt ze, wijzend naar de wallen onder mijn ogen. 'Dan kan jij nog wat doen aan die zwarte vegen onder je ogen.' Ik kan een lach niet onderdrukken en zucht opgelucht. Martha is dus niet boos of teleurgesteld over mijn avontuur van vannacht. Sterker nog, ik zou zweren dat er een grote glimlach op haar gezicht verschijnt. Ze schudt lachend haar hoofd en verlaat mijn kamer zo zachtjes als ze ook is binnengekomen. Nu maar hopen dat ze verder niks aan mijn vader verteld...Ik zou niet weten hoe hij erop zou reageren als hij hoort dat zijn "perfecte" dochter op een doordeweekse avond pas om vijf uur in de ochtend thuis is gekomen...

Als ik iets voor negen uur het gigantische schoolgebouw inloop, kan ik Martha nog extra waarderen voor het brengen van een kop koffie vanmorgen. Ik zou er misschien nog wel een aantal kunnen gebruiken, maar die eerste doet duidelijk zijn werking. Ik begroet mevrouw Hathaway nog snel als ik langs de receptie loop en hoop dat ze mij zal vergeven voor de eerste dag. Ik moet een volledig verkeerde indruk van mezelf hebben geschept die ik graag wil herstellen.

'Bella?'

Ik schrik op en draai me om. Het is een jongen, net iets langer dan ik ben, met grote blauwe ogen en nette kleding. Zijn blouseje hangt zorgvuldig over zijn pantalon, wat het nog enigszins een speelse uitstraling geeft maar zijn welvaart niet verbergt. Ik heb het gevoel dat ik hem al een keer eerder heb gezien, maar ik kan mijn vinger er nog niet op leggen waar en wanneer.