GAME CHANGER

HOOFDSTUK 51

We komen aan op de parkeerplaats van de school. Gek genoeg voel ik me zenuwachtig. Want ondanks dat Hunter en ik al een tijdje veel met elkaar omgaan, hebben we dat nooit naar de buitenwereld getoond. We waren altijd erg discreet, waardoor je het bijna "ons" geheim zou kunnen noemen. En nu is het zover. Iedereen zal het vanaf vandaag te weten komen.

Ik schrik wakker uit mijn gedachten als hij zachtjes in mijn hand knijpt. 'Ga je mee?' Zijn lach is warm, waardoor ik me al meteen een stuk veiliger voel. Ik knik en open mijn portier.

'Hoe gaan we dit aanpakken?', vraag ik hem zenuwachtig. Ik ben al snel geneigd alles uit te plannen, zodat er niks fout kan gaan. We kunnen dit immers maar één keer aan de buitenwereld onthullen. Hoe zou Victoria reageren? En Stanley en Taco? Hunter krult zijn mondhoeken omhoog en rijkt naar mijn hand. 'Kom.' Ik knik en pak zijn hand vast, waardoor mijn vingers tussen de zijne glijden. Voor een seconden voelt het raar. Ik heb nog nooit zijn hand in het openbaar vastgehouden. Maar al snel went het en blijft het fijne gevoel over.

Meteen als we de school binnenkomen, hoor ik overal om ons heen mensen fluisteren. Ik voel me bekeken en mijn wangen worden rood. Hebben ze nog nooit in hun leven twee verliefde mensen gezien ofzo?

'Jij was degene die dit wilde', brengt Hunter me in herinnering als hij ook de rode gloed opmerkt. Ik geef hem een speels duwtje en knijp mijn ogen tot spleetjes. 'Ik wilde gewoon niet meer liegen', laat ik hem weten. Hij lacht en stopt me middenin de gang. Het gefluister wordt nu nog harder. Ik kijk om me heen en zie dat iedereen naar ons staat te kijken. Uit automatisme maak ik aanstalten om een veilige privé-plek te zoeken, maar dan dwingt hij me met zijn vingers om hem aan te kijken.

'Je weet zeker dat je wil dat mensen het weten?', vraagt hij ter bevestiging. Ik kijk hem verbaasd aan. Waarom zou hij denken dat ik het niet meer wil? Oké, misschien omdat ik zo zenuwachtig om me heen zit te kijken. Snel knik ik mijn hoofd. 'Tuurlijk wil ik dat.'

Hij knikt en trekt me dichter naar zich toe. 'Nu kan je niet meer terug groentje.' Ik wil mijn mond opentrekken en hem op zijn kop geven dat hij me weer groentje noemt, maar dan drukt hij hardhandig zijn lippen op de mijne. Al het gefluister om me heen verdwijnt. Het enige wat ik nog hoor is zijn ademhaling tegen mijn lippen als hij ze rustig lostrekt. 'Ik zie je in de pauze schatje.' Hij schenkt me een knipoog, draait zich om en loopt naar zijn lokaal.

Perplex blijf ik achter, terwijl iedereen om me heen begint te bewegen. Ik werp een snelle blik op de klok. Heb ik de bel niet gehoord? Shit! Ik schud mijn hoofd om terug in de realiteit te komen en sprint naar mijn eerste les. Normaal had ik het eerste uur mentoruur, maar deze week hebben ze de roosters aangepast. Helaas heb ik nu pas aan het einde van de week weer een les met Hunter...

'Waar bleef jij?', vraagt Victoria als ik half buitenadem naast haar neerplof. Ik heb het net gered om op tijd in de les te komen wat voor mij iets nieuws is. Alleen de eerste dag op deze school was ik te laat gekomen en dat was tevens ook de eerste keer ooit. Normaal plan ik alles tot in de details uit, maar omdat er vanochtend nogal wat complicaties waren, liep dat iets anders.

'Ik...Vic....ik moet je iets vertellen.' Ze knikt en kijkt me aandachtig aan. 'Gaat alles goed?' Haar stem is ongerust, waardoor ik me meteen schuldig voel. Ik moet het haar zo snel mogelijk vertellen, voordat ze het van iemand anders hoort. Snel knik ik. 'Het is alleen dat....'

'Slet!' Ik schrik op en zie dat Lillian voor onze tafel is komen te staan. Haar ogen zijn vurig en haar lippen zijn tot twee streepjes getrokken. Ze is duidelijk heel erg boos op één van ons. Ik kan al een gokje wagen op wie, maar wacht toch haar volgende opmerking af. 

'Denk je nou echt dat Hunter ook maar één fuck om je geeft?' Ze snuift en lacht sarcastisch. Oké, ze heeft het dus inderdaad tegen mij. Snel wend ik mijn blik naar Victoria. Dit was niet de manier waarop ik wilde dat zij erachter zou komen. Haar ogen worden groot en kijken mij vragend aan. 'Hunter? Als in mijn broer?'

Ik voel diezelfde steek van schuldgevoel door me heentrekken. 'Stiefbroer', verbeter ik haar in de hoop dat dat het iets minder erg maakt. Helaas is dat tevergeefs en worden haar ogen alleen nog maar groter. Lillian begint te lachen. 'Wauw. Jullie zoenen in de gang, maar je vertelt het niet aan je beste vriendin? Zielig hoor.'

Woede welt zich in me op. Waar bemoeit ze zich mee?! Dit is iets tussen mij en Victoria! Ze heeft het al erg genoeg gemaakt! 

'Hou je bek Lillian', snauw ik. Ze trekt een nep-gekwetste blik en vervolgt haar weg naar haar tafel. 'Je bent naïef Bella. Net als de rest!', roept ze me nog na. Het liefst zou ik haar te vuist gaan, maar ik houd me in. Ik wil geen aandacht aan haar besteden. Mijn beste vriendin zit naast me met een gekwetste en vragende blik en dat is meer dan terecht...

'Vic....', probeer ik, maar ze schudt haar hoofd en draait zich om naar de docent die iets op het bord schrijft. Het liefst zou ik haar willen dwingen om naar mijn verhaal te luisteren, maar ik weet dat ik haar de tijd moet geven het te verwerken. 

Hoe kan ik het in een paar weken zo erg hebben verknald? De relatie met mijn vader, de eerste vriendschappen die ik heb gesloten... gewoon simpelweg, alles wat me dierbaar is. 

----------

HEY GUYUS, 

NOG EEN EXTRA HOOFDSTUKJE! HOPE YOU GUYS LIKED IT! 

XXX