GAME CHANGER

HOOFDSTUK 77

Als we ons eten en drinken hebben, gaan we met zijn vieren een plekje zoeken op de tribune. Het is al aardig gevuld met een hoop supporters van onze ploeg en de tegenpartij. Ik scan de gevulde plekjes opzoek naar bekende gezichten. En jahoor. Bovenin zitten de meeste van onze ploeg. Zo ook Charlie.

In eerste instantie ziet hij ons niet, maar als zijn blik rustig heen en weer gaat, kruist hij de rode krullen van Victoria. Zijn ogen worden groot en hij haalt zenuwachtig een hand door zijn haren heen. Ik kijk even naar mijn vriendin om te zien of zij hem ook heeft opgemerkt, maar dat is niet zo. Ze is te druk bezig met het rechthouden van haar drankje en haar hotdog op haar weg omhoog. Echter maakt dat Charlie niks uit. Hij staat op en loopt vastberaden onze kant op naar beneden.

'Vic?' Zijn stem klinkt breekbaar en zo ook de ogen van Victoria als ze schrikt van zijn stem. Een stem die voor haar natuurlijk meer gevoel opwekt dan bij een ander. 'Kunnen we alsjeblieft praten?', vraagt hij voorzichtig. Ik vind het lief dat hij zo zijn best doet voor mijn vriendin en het geeft me dan ook een prettig gevoel. Echter gaat het niet om mij, maar om haar. Taco en Stanley hebben door dat ze zich hier niet mee moeten bemoeien en lopen langs de twee heen de tribune op. Ik, daarentegen, blijf nog even staan. Niet omdat ik het niet vertrouw, maar meer om Vic een uitweg te geven.

Even lijkt ze te twijfelen, maar dan knikt ze. Ze geeft haar eten aan mij en lacht dankbaar. Ik weet niet zo goed waarom, want ik zou boos zijn geweest op mezelf, maar het is fijn om te weten dat ze het ergens toch prettig vindt om met Charlie het gesprek aan te gaan. Een glimlach volstrekt zich aan mijn gezicht als ik ze samen weg zie lopen.

'Bella! Kom je?', roept Taco vanaf de bovenste rij. Ik lach en knik. Ik voel niet de behoefte om terug te roepen, aangezien er al genoeg mensen geïrriteerd naar boven hebben gekeken bij het horen van Taco's stemverheffing. Met al het eten in mijn hand, baan ik me een weg omhoog en uiteindelijk tussen de mensen door, naar het plekje naast Taco. 'Slak', verwijt hij. Ik rol met mijn ogen en zet het eten op de stoel om hem een por te kunnen geven. 'Dat jij zo snel wegrent van een drama, daar kan ik niks aan doen', weerleg ik, waardoor hij begint te lachen.

'Kunnen jullie nou nooit eens geen discussie aangaan', grapt Stanley. Taco en ik kijken elkaar met dezelfde blik aan en zeggen tegelijkertijd: 'neh.' Stanley rolt met zijn ogen en neemt plek op zijn zitje. Ook Taco en ik volgen zijn beweging en zo zitten we alle drie klaar voor de wedstrijd die elk moment kan gaan beginnen.

'ZIJN WE ER KLAAR VOOR?', roept de commentator door de speakers. Iedereen op de tribune begint te juichen en zo ook wij. Zeker Stanley, die nu al op het puntje van zijn stoel zit, schreeuwt de longen uit zijn lijf.

'LAAT DE SPELERS DAN MAAR HET VELD OPKOMEN!'

Éen voor één komen de spelers van de tegenpartij het veld opgelopen. Dat weet ik, omdat alle mensen benedenaan de tribune beginnen te juichen. Ze dragen een groen tenue met witte strepen erop. Geen lelijke kleurencombinatie, maar mooi vind ik het nou ook weer niet. Ik moet een beetje in mezelf giechelen dat ik zit te letten op de kleren, terwijl Stanley met spanning afwacht op onze spelers. En dat duurt niet lang meer.

Ook onze spelers komen één voor één het veld opgelopen. Ik houd mijn adem bij elke nieuwe jongen in, totdat ook hij het veld oploopt. Zijn bruine haren staan wild en sexy en zijn groene ogen zijn wederom vanaf hier zichtbaar. Ik slik de brok in mijn keel weg en probeer me te focussen op de andere spelers. Ik kan toch niet continue verdriet blijven hebben om Hunter? Maar helaas, zijn ogen kruisen de mijne, waardoor ook hij voor een moment stilstaat. Hij lijkt verward. Het is alsof alles om ons heen vervaagd en alleen wij twee er nog zijn. Ik probeer mijn ogen een andere kant op te draaien, maar het lukt niet. Hij haalt een hand door zijn haar en ik kan aan alles zien dat hij mij hier niet had verwacht. Zou Charlie dat niet tegen hem hebben gezegt dan?

Alles in mijn lichaam schreeuwt om hem. Om zijn lippen, om zijn borstkas, om zijn vurige bewegingen. Ik trek het niet meer. Ik dacht dat ik het kon, maar ik kan het niet. Ik denk terug aan alle dingen die hij bij me heeft gedaan en voel mijn ogen aan de achterkant prikken. Ik moet hier weg. Ik kan het nog niet. Ik kan hem nog niet onder ogen komen. En hoe erg ik het ook haat, ik weet dat ik nu naar mijn gevoel moet luisteren.

Met een ruk sta ik op en ren ik de tribune af naar beneden. Nadat ik mijn blik van hem heb losgerukt, heb ik niet meer zijn kant op gekeken. Als ik dat zou hebben gedaan, was ik dadelijk nog gebleven en zouden de tranen in het bijzijn van iedereen over mijn gezicht hebben gerold. Nu echter, gebeurt dat pas als ik hijgend op de parkeerplaats aankom. Ik sla mijn handen voor mijn ogen en probeer alle pijn in mijn lichaam aan de kant te drukken.

'Bella!'

Met een ruk draai ik me om en schud ik mijn hoofd. 'Ga weg', beveel ik hem en ik wil me weer omdraaien om verder weg te rennen als hij me inhaalt. 'Nee! Blijf verdomme staan!', roept Hunter gefrustreerd. Zijn grote lichaam overschaduwt dat van mij en ik voel dat ik ineenkrimp.

'Wat doe je hier?', vraagt hij mij. 'Waarom ben je naar een wedstrijd gekomen? Je houdt niet eens van voetbal.'

'Dat gaat jou niks aan', snauw ik naar hem en ik zet een paar stappen bij hem vandaan. Nog steeds overschaduwt zijn lichaam mij, maar toch voel ik me nu iets prettiger.

'Niet doen', beveelt hij. Ik kijk hem vragend aan. 'Wat moet ik niet doen?'

'Loop verdomme niet bij me vandaan.' Hij haalt gefrustreerd een hand door zijn haar en klemt zijn kaken op elkaar. 'Doe niet alsof je me niet meer hoeft!'

Wacht wat?! Hoe durft hij dat te zeggen! Ik kan me niet meer inhouden naar hem toe en dat ga ik dan ook zeker niet doen.

'Ik jou niet meer hoef?! Jij bent toch degene die mij aan de kant heeft gezet! Meerdere keren trouwens!', begin ik woest. 'En om niet te vergeten dat je me niet de waarheid kan vertellen! Over niks!'

Hij zet een paar stappen dichterbij en pakt mijn polsen stevig beet. 'Je weet dondersgoed dat ik jou wil. Alleen jou verdomme! En dat maakt me gek!'

Wetend dat hij mijn laatste opmerking negeerde, ga ik verder waar ik gebleven was.

'Hoe kan ik weten dat je niet weer tegen me liegt?! Al die keren dat je zei dat het echt anders zou worden. Dat je echt je best ging doen! Al die loze beloftes! Het was allemaal bullshit! Dus laat me met rust en geef me de ruimte!'

'Nee!', protesteert hij. Ik kijk hem vurig aan en ruk mijn polsen los van hem. 'Waarom niet?! Waarom kan je mij de ruimte niet geven?!'

Hij kijkt me recht in mijn ogen aan en ik zie aan zijn blik dat hij twijfelt. Waarover weet ik niet. En hem kennende gaat hij mij dat ook niet vertellen. Hij zet nog een stap dichterbij en klemt zijn kaken op elkaar. 'Als ik dat doe, raak ik je kwijt.' En voor ik het weet, drukt hij zijn lippen vurig op de mijne.

—————
HEY GUYS,
OKAY IK KON JULLIE ECHT NIET LANGER IN SPANNING HOUDEN!!! LAAT ME WETEN WAT JE ERVAN VOND!