GAME CHANGER

HOOFDSTUK 10

De gehele eerste helft heb ik aan niks anders kunnen denken. De hele tijd spookte die zes woorden door mijn hoofd heen: "Ik kan het gewoon niet, oké". Wat bedoelde hij daarmee? Waarom kan hij niet van iemand houden? En beter nog, waarom vertelt hij mij dat? Zou het een grapje zijn? Mijn hoofd draait overuren. Aan de ene kant, maak ik me zorgen om hem, maar anderzijds heeft hij me nog weinig reden gegeven om hem te geven.

'Gaat het wel?', vraagt Victoria zachtjes zodat de andere jongens het niet kunnen horen. 'Je hebt helemaal niks meer gezegd sinds je terugkwam met Stan.' Ik kijk haar kant op en haal een pluk haar uit mijn gezicht. Liegen heeft geen zin. Ik ken Victoria nog niet lang, maar ik weet dat ze het door zou hebben als ik haar niet de waarheid vertel. 'Je hebt me niet verteld dat Hunter je broer is', zeg ik nog zachter dan zij. Ik wil absoluut geen ruzie maken. Ik ben alleen verbaasd dat ze me bewust niks heeft verteld. Ze slaakt een zucht en zakt achterover in haar stoel. Even blijft het stil. Het is alleen niet een ongemakkelijke stilte. Eerder eentje die haar de tijd gunt na te denken over een passend antwoord.

'Het spijt me', geeft ze uiteindelijk toe. Ze draait zich naar me om en haalt een diepe hap lucht. 'Ik wilde het je wel vertellen op het feest, maar ik wist niet hoe. Daarna dacht ik dat je het wel van de jongens had gehoord...' Ik denk terug aan het moment op de bank. Lillian zei dat Hunter nogal territoriaal was, en Victoria stond op het punt iets te zeggen toen Taco ineens naar binnenliep. Alles valt nu op zijn plaats. De haat-liefde verhouding die ze naar hem toe uitte, hoe ze wist waar alles in dat huis was...alles wordt me ineens duidelijk. Ik kijk mijn schuldig ogende, roodharige vriendin begrijpend aan. 'Ik snap het', zeg ik dan snel. 'Echt?', vraagt ze verbaast alsof ze die reactie niet aan had zien komen. Ik knik. 'Tuurlijk. Ik zei de hele tijd lullige dingen over hem', geef ik toe. 'Dan zou ik het ook niet meer durven te zeggen.' Ze lacht en kijkt me speels aan. 'Als je maar weet dat ik het wel met je eens ben. Het is mijn stiefbroer, geen bloedband dus', grapt ze. 'Hoe ben je er trouwens achter gekomen?' Kort denk ik na, en besluit ik dat ik het korte gesprek tussen mij en Hunter liever voor me houd voor nu. 'Stanley', laat ik haar weten. Meteen schieten haar wenkbrauwen omhoog. 'Dus toch?', vraagt ze. Ik knik en richt mijn blik naar het veld in de hoop dat ze niet kan aflezen dat ik lieg. Gelukkig gelooft ze het, en voel ik haar hand op mijn schouder neerkomen. 'Het spijt me dat ik het je zelf niet durfde te vertellen, Bel', verontschuldigt ze zich. Ik schud mijn hoofd en lach. 'Het is echt niet erg.' En met dat gezegd te hebben, lopen de spelers weer het veld op. Als de tweede helft begint, vliegen de doelpunten ons om de oren. In tegenstelling tot de eerste helft waarin niemand een doelpunt maakte. Ik weet niet extreem goed hoe voetbal in zijn werk gaat, maar één ding weet ik wel: scoren is belangrijk.

'Kom op boys!', gilt Stanley keihard. Hij is al de hele wedstrijd goed aan het opletten en, nu het eindelijk spannend begint te worden, kan hij zich niet meer inhouden. Taco daarentegen, heeft zijn vijfde biertje net achterover getikt en zit flink in de olie. Hij maakt de hele tijd grapjes over de paarse tenues en lange sokken. Victoria en ik moeten elke keer hard lachen tot grote irritatie van alle mensen om ons heen. Desondanks, zijn ook wij vijf minuten voor het eindsignaal muisstil. Ze staan precies gelijk en degene die wint, heb ik net van Stanley begrepen, gaat naar de volgende ronde om de beker te winnen. Het schijnt dat ze dat in geen tien jaar tijd meer is gelukt, en dat ze sinds die tijd nog nooit zo ver zijn gekomen. Op die manier is het Stanley zelfs gelukt om mij en Victoria nerveus te krijgen. Iedereen gaat op het puntje van zijn stoel zitten, als onze ploeg de bal weet af te pakken. Er wordt een paar keer overgespeeld, totdat de bal bij Hunter terechtkomt. 'Evans aan de bal...hij komt dichterbij de goal...gaat hij hem afgeven of gaat hij zelf voor het schot...hij waagt het erop...en...hij...SCOORT!', gilt de commentator door de speakers. Iedereen springt op en begint te juichen. 'JAAAAAA!', hoor ik Stanley keihard roepen. Victoria en ik springen met iedereen mee, ook al hebben we er weinig verstand van, en Taco gaat op zijn stoel staan. Het is een enorm fijn gevoel van ontlading die ik nog nooit eerder heb meegemaakt. In een kort moment van besef, laat ik mijn blik rusten op de knappe groene ogen die, zelfs vanaf een lange afstand, goed te zien zijn. Hij juicht en springt zijn teamgenoten in de armen. Ik kan het niet laten om een kleine glimlach aan mijn gezicht te onttrekken. Het is fijn om hem zo oprecht vrolijk te zien.

'Niet staren naar mijn broer hé', zegt Victoria, en ze geeft me een prik in mijn zij. 'Stiefbroer', verbeter ik haar, waardoor ook zij een grote glimlach op haar gezicht krijgt.

Na het eindsignaal, kan Stanley niet meer ophouden met juichen. Pas als we onderaan de tribune aankomen, weet hij zijn zelfcontrole weer terug te vinden. Ik kan mijn lach niet inhouden, bulder het uit, en zoek steun bij Taco zijn arm.

'Goed gedaan hoor broertje', gilt Victoria. Meteen stop ik met lachen en focus ik me op de plek waar Vic staat te juichen. Zijn perfecte biceps komen onze kant op en doorboren mijn ogen met zijn prachtige smaragden. 'Thanks', zegt hij kortaf tegen haar. Zijn ogen spreken echter boekdelen naar mij toe. Ze vertellen me meer dan goed voor mij zou zijn.

'Mee eens, Smith?' Hij knikt naar Victoria en kijkt mij vragend aan. 'Het was leuk', geef ik bescheiden toe. Hij glimlacht en haalt een hand door zijn bezwete haarlokken. 'Dan is het goed.' Een knipoog vangt mijn blik, waarna hij zijn weg naar de kleedkamers vervolgd. Ik kijk hem nog kort na, totdat Victoria me een duwtje geeft en me terugbrengt in de realiteit. 'W...wat?', breng ik stotterend uit. Ze slaat haar armen over elkaar heen en trekt haar wenkbrauwen op. 'Ik dacht dat je zo'n hekel aan hem had', praat ze mij na. Ik begin te lachen en we lopen verder naar Stanley en Taco die naar wat vrienden op de parkeerplaats zijn gelopen.

'Vond je het leuk?', vraagt Stanley nieuwsgierig. Ik knik. 'Niet slecht voor een eerste keer', laat ik hem weten. 'Betekend dat dat je vaker meegaat?', merkt hij op. Ik begin te lachen om zijn oplettendheid. 'Als jij voortaan wat gezelliger doet', grap ik. Hij moet nu ook lachen en gooit zijn handen verontschuldigend in de lucht. 'Ik kan er soms nogal in opgaan', geeft hij toe. 'Dat had ik door', zeg ik lachend, waarna ik een kort duwtje in mijn zij krijg. 'Wat had je door?', komt Taco tussen ons gesprek door. Stanley laat zijn blik op mij rusten en trekt zijn wenkbrauwen op. 'Bella hier, vindt dat ik gezelliger moet doen tijdens de wedstrijden. Anders dreigt ze niet meer te komen.' Taco laat zijn blik tussen ons heen en weer gaan en zet een stap naar achteren. 'Ik wil niet weten hoé gezellig', mompelt hij lacherig. Ik kijk hem verbaasd aan, maar krijg niet de tijd om naar zijn opmerking te vragen.

'Hebben jullie zin om ergens nog wat te eten?', vraagt Victoria, terwijl ze haar arm om mijn schouders heen slaat. 'Alleen als Bella gezelliger doet', weerkaatst Stanley voor de grap. Ik maak me los uit Victoria haar greep en geef Stanley een speels duwtje in zijn buik. Die jongen heeft echt mega harde buikspieren. 'Ik ben in', gilt Taco. Ik knik ook instemmend, en ga weer bij Victoria staan.

'Super! Waar wachten we dan nog op?' Victoria wuift met haar hand naar de parkeerplaats. 'Als we nog langer wachten, eet ik één van jullie dadelijk nog op.' Eén voor één schieten we in de lach om Victoria haar opmerking. Echter heeft ze wel degelijk gelijk. Ik heb al sinds de middag niks meer gegeten en kan wel wat avondeten gebruiken.