GAME CHANGER

HOOFDSTUK 50

Met mijn hart nog steeds op hol geslagen, voel ik Hunter naast me op het bed kruipen. Hij haalt een pluk haar uit mijn gezicht en strijkt het achter mijn oor. 'Je bent zo mooi', fluistert hij zachtjes. Zijn prachtige ogen nemen me van top tot teen in zich op. Ik voel mijn wangen rood worden en besef dat ik nog steeds naakt ben. 'Ik uhm...' Het liefst wil ik hem vragen of hij mijn kleding aan kan geven. Maar aangezien nu we zo in het moment zitten, wil ik het niet verpesten. Ik sla mijn handen over mijn lichaam en kruip voorzichtig onder de dekens. Zijn mondhoeken krullen omhoog. 'Waarom wil jij jezelf altijd bedekken?'

Even denk ik over zijn vraag na en wil ik een eigenwijze opmerking maken over de bikini op het strand. 'Op het strand had ik anders ook...' Maar dan schiet het me te binnen. Waar is mijn bikini en waarom draag ik hem niet meer?! Hij ziet de paniek in mijn ogen en pakt voorzichtig mijn hand vast. 'Bella, ik had je daarvoor ook al....', begint hij, maar ik onderbreek hem.

'Naakt gezien?' Ik trek de deken nog verder over mijn lichaam heen, zodat alleen mijn hoofd er nog bovenuit steekt. Het idee dat hij zonder toestemming mijn kleding uit heeft getrokken, maakt me misselijk.

Hij slaakt een geïrriteerde kreun. 'Bella, doe niet alsof het een misdrijf is wat ik heb gedaan. Ik probeerde alleen maar te helpen.' Ondanks de irritatie, blijft zijn stem kalm. Ik denk dat hij ondertussen ook wel doorheeft dat tegen mij schreeuwen alleen maar averechts werkt. Ik zwijg en kijk hem niet-begrijpend aan. 'Hoe kom je aan mijn ondergoed?', vraag ik hem om het onderwerp een nieuwe draai te geven. Even verbaasd over mijn vraag als ikzelf, haalt hij een hand door zijn haar heen. 'Ik heb Martha gebeld', geeft hij toe. Mijn ogen worden groot. Het is nu bijna onmogelijk dat hij het niet weet van de ruzie tussen mij en mijn vader. Iets wat ik hem zelf had willen vertellen.

Uit mijn blik kan hij opmaken wat ik denk, waardoor hij slikt en antwoord geeft. 'Ik weet het Bella.' En met die woorden, voel ik die verdomde tranen weer over mijn wangen stromen. Hij komt dichterbij en ik deins niet terug. Hoe erg ik ook van hem walg soms, ik heb hem nodig. Zijn armen slaat hij voorzichtig om me heen en hij trekt me dichterbij hem. 'Ik ben bij je', fluistert hij in mijn haar, terwijl hij er een kus op geeft. Het is een lief gebaar, waardoor ik een kleine glimlach aan mijn lippen niet kan onderdrukken. 'Dankjewel', fluister ik terug. En zo blijven we nog een tijdje zitten. Zwijgend en in elkaars armen, totdat de wekker gaat. Beide draaien we ons hoofd om en zien we dat het half zeven is. Het is maandag wat betekent dat we beide weer naar school moeten. Aan zijn blik te zien heeft hij er even weinig zin in als ik.

'Wil je vandaag iets leuks doen?', vraagt hij snel, maar ik schud mijn hoofd. Hoe aantrekkelijk het ook klinkt; ik moet vandaag echt mijn leven weer oppakken. En dat brengt me op het volgende. Ik moet met Vic praten. Het liegen trek ik niet meer en ik wil dat zij het weet van mij en Hunter. De volledige waarheid over alles de afgelopen weken...

'Hoe gaan we het nu doen Hunter?', vraag ik hem. Hij haalt zijn schouders op. 'Wat bedoel je?' Ik draai me naar hem om en veeg de resterende tranen van mijn gezicht. 'Het gaat opvallen als we tijd doorbrengen samen en ik wil niet meer liegen', laat ik hem weten. Hij haalt zijn arm van mijn schouder en stapt van het bed af. Het ziet er niet naar uit dat hij boos is, wat ik wel had verwacht. Het lijkt er eerder op dat hij zenuwachtig wordt. 'Je hoeft ook niet te liegen.' Hij raapt zijn shirt van de grond en trekt het over zijn hoofd. Ik kijk hem vragend aan. 'Dus we gaan het iedereen gewoon vertellen?' De verbazing is van mijn gezicht af te lezen. Ik had nooit gedacht dat dit gesprek zo soepel zou verlopen.

'Wat valt er dan te vertellen?' 

'Over ons', zeg ik zachtjes, terwijl ik met mijn vinger tussen ons in beweeg.

Hij snuift en raapt nu ook mijn kleding op. 'Wat is er met "ons" dan?' Ik kijk hem niet-begrijpend aan. Is dit een zieke grap ofzo? Ik bedoel, ik weet dat we niks officieel hebben gemaakt, maar we hebben naar elkaar uitgesproken dat we van elkaar houden toch? Is dat niet genoeg bevestiging?