GAME CHANGER

HOOFDSTUK 44

Ik laat mezelf neerploffen op een leeg bankje en sla mijn handen voor mijn gezicht. Het is pas negen uur in de ochtend wat betekend dat ik in totaal maar vier uur slaap heb gehad. Ik voel me moe, machteloos en verloren. Ik heb geen onderdak, geen geld, helemaal niks. Het enige wat ik nog bezit, zijn mijn zwarte yogapants, een oversized trui en mijn telefoon. Mijn vader mag dan wel hebben gezegd dat ik mijn spullen moest pakken, maar zijn blik vertelde mij iets heel anders. Hij wilde me weg hebben. Zo snel mogelijk en zo lang mogelijk.

Ik probeer me in te leven in zijn gevoel. In zijn gedachten. Ik begrijp het gedeelte waarin hij mij de schuld geeft. Dat doe ik zelf ook. Echter weet hij dat ik daar enorm mee zit en dat hij me met die woorden meer pijn heeft gedaan dan iemand ooit eerder heeft gedaan.

Ik slaak een diepe zucht. Waren we maar nooit verhuisd. Als we nooit waren vertrokken, zat ik nu op mijn kamer extra huiswerk te maken en was er niks aan de hand geweest. Sinds we hierheen zijn gegaan, is mijn hele leven met een ruk veranderd. Ik ben weggetrokken uit de veilige routines en omgevingen waar ik mezelf in had verdrongen. Ik heb ineens vrienden waar ik tijd voor moet maken en ik kamp met "relatie" problemen. Ik zeg relatie met haakjes, omdat ik nog steeds niet zo goed weet wat Hunter en ik nou precies van elkaar zijn. Of althans, ik weet maar al te goed wat hij voor mij is. Echter heb ik geen idee hoe hij over ons denkt. Het ene moment is hij lief tegen me en kan ik alles aan hem vertellen en het andere moment negeert hij me of valt hij tegen me uit.

Waarom moet alles ineens zo moeilijk zijn...? Kan ik na vandaag echt weer naar huis of wil mijn vader dat ik morgen weer terugkom? Waar moet ik vanavond slapen? Hoe kom ik morgen op school? En hoe ga ik het doen met schone kleren en mijn boeken?

Snel schud ik mijn hoofd. Die laatste drie dingen zijn op dit moment niet mijn grootste problemen. Ik moet me nu eerst gaan focussen op een onderdak voor de nacht en dan kijk ik wel verder. Aangezien ik geen geld heb, is een Hotel geen optie. Ik pak mijn telefoon uit mijn zak en scrol door mijn contacten. Ik zou Vic kunnen bellen, maar dan moet ik haar meteen de reden vertellen waarom mijn vader me het huis uit heeft gezet en dat wil ik niet. Ik wil geen medelijden. Nu niet en nooit niet. Ik zal het haar ooit wel vertellen, maar nu nog niet. 

Snel scrol ik verder. Taco misschien? Luke? Zelfs Lillian schiet door mijn gedachten heen. Bij allemaal kan ik wel een reden verzinnen waarom ik het niet zou willen. Nu denk je vast: Waarom bel je Hunter niet gewoon? Nou de reden daarvoor is simpel. Ik heb het heel fijn gevonden dat hij gister naar me heeft willen luisteren en er voor me was. Maar we kampen nog steeds met een groot aantal ongezonde ruzies. Ik ga het hem echt wel vertellen, maar ik wil niet afhankelijk van hem zijn. Als zijn stemming ineens omslaat, stuurt hij me dadelijk ook weg uit zijn huis.

Mijn blik blijft hangen op één laatste persoon. Even hang ik met mijn vinger boven de belknop. Het is niet dat ik hem niet vertrouw, maar ik wil hem niet met mijn problemen opzadelen. Helaas zijn mijn opties nogal gelimiteerd en heb ik geen andere keuze. De telefoon gaat over en het duurt niet lang voordat ik Stanley aan de andere kant van de telefoon hoor.

'Bella?'

'Hey Stan.'

Ik probeer mijn snikken in te houden, maar het lukt niet.

'Gaat alles goed?', vraagt hij op bezorgde toon.

Ik slik en sla mijn ogen op de grond.

'Niet echt', geef ik toe.

'Waar ben je? Ik kom nu naar je toe.'

Ik vertel hem waar ik zit, terwijl ik aan de andere kant van de lijn zijn autosleutels al kan horen. Een kleine glimlach vormt zich op mijn gezicht. Ik ben gezegend met zulke goede vrienden en mag van geluk spreken dat ze mij blijkbaar even belangrijk vinden als ik hen. Dat zorgt er ook meteen voor dat ik een steek van schuldgevoel door me heen voel gaan. Ik wil het Taco en Vic allemaal echt wel vertellen, maar niet nu. Victoria zit zo met haar hoofd in de wolken dat ik dat niet voor haar wil verpesten en Taco zou waarschijnlijk meteen mijn vader willen confronteren. Iets wat op dit moment ook niet alles beter zou maken.

Na nog geen vijf minuten staat Stanley in een rode BMW voor mijn neus. Hij stapt uit en loopt bezorgd op me af. Ik sta nog niet op, of ik voel zijn sterke armen al om me heen. Het is fijn om hem te zien. Hij zorgt er altijd voor dat ik weer een lach op mijn gezicht krijg. Net zoals nu.

'Wil je erover praten?', vraagt hij voorzichtig. Ik schud mijn hoofd. 'Nog niet', geef ik toe. 'Maar mag ik je iets geks vragen?' Mijn stem is zachtjes en klinkt eerder als gepiep dan als een normale stem. Hij laat me rustig los en knikt. 'Vraag maar raak.' Even twijfel ik of ik het echt ga vragen, maar dan zet ik me erover heen en vraag het hem gewoon. Zo erg zou het toch niet kunnen zijn? 

'Kan ik vanavond bij jou blijven slapen?' Ik durf hem niet aan te kijken. Bang voor een afwijzing of een vraag om uitleg. Uitleg waarvan ik er nog niet klaar voor ben het te geven. Echter bewijst het tegendeel van mijn angst zich. 'Tuurlijk kan dat. Ik zal het even naar mijn moeder sturen. Dan is ze op de hoogte.' Hij lacht naar me en pakt zijn telefoon uit zijn zak. Die perfecte en warme glimlach.

Zijn moeder vindt het gelukkig allemaal prima en zelfs, als ik Stanley kan geloven, heel gezellig. Ik heb zijn moeder één keer eerder gezien en toen leek het me al een hele lieve vrouw. Stanley vond het toen wat minder, omdat we van haar weg moesten. Maar ik vond het juist iets liefs hebben. Ze wilde hem alleen maar beschermen.

We stappen beide in de auto en zonder vragen te stellen, start hij de auto en rijden we richting zijn huis. 

------------

WAAAUWW!!! WE HEBBEN DE 1K READS BEHAALD! IK BEN JULLIE ZO DANKBAAR! TOEN IK NET BEGON MET SCHRIJVEN, HAD IK DAT NOOIT GEDACHT DAT MIJN EERSTE BOEK DAT ZOU BEHALEN! ZIJN JULLIE AL EEN BEETJE BENIEUWD NAAR HET VERDERE VERLOOP VAN HET VERHAAL? ;P 

NOGMAALS ENORM BEDANKT!

XXX