GAME CHANGER

HOOFDSTUK 39

Ik word wakker van een fel licht dat op mijn gezicht schijnt. Even knipper ik en wrijf met mijn handen in mijn ogen. Als mijn zicht iets is verscherpt, neem ik de kamer rustig in me op. Ik probeer punten van herkenning te vinden, maar dat is tevergeefs. Waar ben ik?

'Goedemorgen groentje.' Ik schrik en draai me snel om. Hunter zit op de bedrand met een grote grijns op zijn gezicht. Opgelucht haal ik adem en geef hem een speels duwtje. 'Je liet me schrikken.' Hij lacht en staat op van het bed. 'Je was zeker moe.' Hij wijst naar de klok die tot mijn verbazing aangeeft dat het al één uur in de middag is. Shit! Ik moet nog een hele hoop doen voor school en mijn boeken...oh nee! 'Shit', mompel ik, terwijl ik uit het bed spring. 'Rustig aan. Uitslapen is geen misdaad', grapt Hunter. Ik reageer niet en begin in de kamer te zoeken naar mijn tas. Ik kan me niet herinneren dat ik hem uit Hunters auto heb gedragen, maar hier zie ik hem ook niet liggen. 'Jezus Bella, doe is even rustig.' Hunter pakt mijn arm vast, waardoor ik uit mijn gedachten word getrokken.

'Mijn...mijn tas. Waar ligt die?' Hunter haalt verbaasd zijn schouders op. 'Geen idee. Als hij nog in het huisje ligt, nemen Vic en Charlie hem wel mee.' Nee. Nee. Nee. Al mijn boeken liggen daarin. Ik moet extra werk doen en zeker voor Engels als ik dat vak dit jaar wil halen. Ik heb met mijn andere vakken nooit veel moeite gehad, maar dat was vooral omdat ik veel extra werk deed.

'Mag ik je autosleutels?', vraag ik hem vlug. Als de tas daarin zit kan ik gewoon aan mijn werk beginnen vandaag. Een frons verschijnt op zijn voorhoofd. 'Tuurlijk. Ik haal het wel even uit mijn kamer.' Ik kijk hem verbaasd aan. Zijn kamer? Wacht. Waar zijn we eigenlijk? Ik ben zo druk bezig geweest met mijn tas dat ik nu pas merk dat ik niet thuis of bij hem thuis ben. 'Wat?', vraag ik hem.

'Ik heb in een andere kamer geslapen. Daar ligt mijn tas met de sleutels erin', brengt hij verward uit. Hij kijkt me aan met een blik die me vertelt dat hij niks van mijn reactie begrijpt. Ik schud met mijn hoofd en veeg een pluk haar uit mijn gezicht. Het is natuurlijk logisch dat hij geen idee heeft waar ik allemaal mee bezig ben. Ik zit mezelf in mijn hoofd helemaal gek te maken, maar zeg niks hardop.

'Waar zijn we Hunter?', vraag ik hem, terwijl ik door de onbekende kamer wijs. Hij slaakt een geïrriteerde zucht, maar houdt zich verder in. 'Is dat de reden dat je zo apart doet?', vraagt hij uiteindelijk. Ik zwijg. Dat is niet de volledige reden, maar een overnachting had hij wel eventjes kunnen overleggen...

Hij schudt zijn hoofd en loopt naar de deur van de kamer. 'Ik haal m'n spullen wel en dan rijden we naar huis.' Zijn stem klinkt geërgerd en teleurgesteld tegelijkertijd. Een combinatie die ik van hem nog niet ken. 'Hunter...' Probeer ik en ik loop zijn kant op. Met een ruk opent hij de deur. 'Nee Bella. Je doet verdomme alsof ik een moord heb gepleegd! Ik heb je meegenomen naar een hotel, omdat ik iets leuks wilde doen wat hier dicht in de buurt lag, ik heb je expres niet wakker gemaakt omdat je er moe uitzag en ik heb verdomme ook nog in een andere kamer geslapen!'

Zijn hand zit hard vastgeklemd om de deurklink. Zo hard dat ik zijn knokkels wit zie worden. Het is een eng beeld. Hij lijkt zo gevaarlijk nu...

Even blijf ik stilstaan en ook hij verroert zich niet. Het lijkt wel alsof er een hele hoop gedachten door zijn hoofd spoken. Alsof hij niet meer met zijn hoofd in de realiteit is. Ik zet rustig nog een stapje dichterbij in de hoop dat ik hem met een subtiele aanraking weer terug kan brengen naar het nu.

'Je wilde iets leuks doen samen?', breng ik zachtjes uit, terwijl ik met mijn vingertoppen zijn hand streel. Eerst schrikt hij, maar dan verzwakt hij zijn greep om de deurklink en draait zich rustig naar me om. Zijn gezicht is helemaal bleek en zijn blik is gericht op de witte muur achter me.

'Hunter? Kom even zitten.' Ik trek hem mee naar de bedrand en laat hem er rustig op neerkomen. Tot mijn verbazing verzet hij zich niet en doet hij precies wat ik van hem vraag. Ik ga voor hem staan tussen zijn benen en leg mijn handen aan weerzijden van zijn gezicht. 'Gaat het?'

Nog steeds reageert hij niet en is zijn blik afzijdig. 'Hunter?' probeer ik nogmaals. Dat schijnt enigszins te helpen. Hij haalt zijn handen door zijn haar en laat zijn blik op mij rusten. Gelukkig. 'Wat was dat ineens?', vraag ik voorzichtig. Ik wil naast hem op de bedrand gaan zitten, maar hij houdt me tegen door zijn handen op mijn heupen te laten rusten. 'Niks', brengt hij half-grommend uit. Ik weet dat het niet niks was, maar toch knik ik. Hij ziet er niet uit alsof hij zin heeft om erover te praten en dat hoeft hij ook niet. 'Je wilde iets leuks gaan doen?', vraag ik in de hoop hem meer op zijn gemak te stellen. 'We gaan wel naar huis', gromt hij en hij staat weer op. 'Laat me even mijn spullen bij elkaar rapen dan kom ik.'

Ik wil hem tegenhouden en zeggen dat we gewoon iets leuks kunnen doen, maar ik ben bang dat Hunter niet meer van gedachten gaat veranderen. Voor het eerst geef ik toe dat ik het heb verpest. Wat dacht ik ook? Hij is alleen maar lief voor me geweest. Hij heeft me laten slapen, heeft een activiteit bedacht om samen te doen en hij heeft twee kamers geboekt zodat hij geen misbruik van de situatie zou maken. Ik kan mezelf wel voor mijn kop slaan.

Ik laat me op het bed zakken en sla mijn handen voor mijn ogen. Waarom kan het nou niet gewoon normaal gaan tussen ons? In alle boeken die ik heb gelezen, was verliefdheid iets leuks. Iets waar je energie van krijgt en naar verlangt. Wacht, gaf ik nou net toe dat ik verliefd was? Snel schud ik mijn hoofd en geef mezelf figuurlijk een klap voor mijn hoofd.

'Kom', klinkt de grommende stem vanuit de deuropening. Ik slik en sta op.

----------------

HEY GUYS, 

NOG EEN HOOFDSTUKJE. IK BEN LEKKER BEZIG MET SCHRIJVEN DUS HOPELIJK KOMT ER VANAVOND NOG MEER! 

HOE DENKEN JULLIE OVER HUNTER? IK BEN BENIEUWD! 

XXX