GAME CHANGER

HOOFDSTUK 52

Nadat de bel was gegaan, sprintte Victoria het lokaal uit. Ik probeerde haar nog tegen te houden, maar ik was niet sterk genoeg. Ik hoopte haar bij de volgende les weer in te halen, maar dat was tevergeefs. Ze was nergens meer te bekennen. En alsof de dag nog niet erg genoeg was, waren ook Stanley en Taco zo goed als van de aardbodem verdwenen. Kort samengevat: ik was compleet alleen.

Als de bel na mijn laatste uur gaat, pak ik snel mijn spullen in en loop naar mijn kluisje. De gang is vol mensen. Mensen die me aanstaren en over me fluisteren. Ik voel dat ik rood aanzet en begin nog sneller te lopen, als ik ineens tegen iemand aanbots. Mijn tas valt van mijn schouder en alle spullen die erin zaten, vinden hun plaats op de grond. 

'Shit', mompel ik, terwijl ik naar de grond buk. Rustig begin ik alles bij elkaar te rapen en bekijk mijn telefoon die nu een paar krassen bevat. Dat zal mijn vader niet leuk vinden. Gelukkig hadden we al niet genoeg om te bespreken, zeg ik sarcastisch tegen mezelf, terwijl ik mijn ogen rol. 

'Jij had een haast.' Ik schrik op als ik een bekende stem hoor. Was ik tegen Luke aangebotst? Twee sterke benen hurken voor me, waardoor mijn vermoeden bevestigd wordt. Zijn geheimzinnige lach en zijn blonde haren maken dat ik begin te glimlachen. 'Zoiets', laat ik hem weten. Hij lacht en raapt de resterende boeken van de grond. 'Dat hoef je echt niet te doen hoor', zeg ik snel. Het was immers mijn schuld dat ik tegen hem aanbotste. Hij haalt zijn schouders op. 'Weet ik. Maar ik help graag.' Ik lach naar hem en schenk hem een knik als bedankje. 

Niet veel later staan we op en liggen alle spullen weer op hun plaats in mijn tas. 'Dus, waarvoor de haast?', vraagt hij lachend. Ik geef hem een speels duwtje en loop richting mijn kluisje die niet veel verderop staat. Hij weet hartstikke goed waarom ik zo snel mogelijk weg wilde komen. Iedereen weet het inmiddels. Hij achtervolgt me en laat zijn hand tegen het kluisje naast de mijne rusten. 'Alsof je dat niet weet Luke.' 

'Ik heb inderdaad mijn vermoedens', geeft hij toe. Ik schenk hem een lach en stop mijn spullen in mijn kluisje. 'Dus het is waar?', vraagt hij plots. Voorzichtig knik ik. 

'Jij en Evans?' 

'Ik en Hunter', bevestig ik. 

Hij blijft voor een moment stil. 'Niet om het één of ander', begint hij, terwijl hij om zich heenkijkt. 'Maar als jullie samen zijn...Waar is hij dan nu?' En bij deze woorden zakt de moed me in de schoenen. Ik heb hem inderdaad de rest van de dag niet meer gezien, ondanks dat hij had gezegd van wel. Ik had er eigenlijk nog niet heel diep over nagedacht. Want ja, Hunter is Hunter. Hij doet en laat waar hij zin in heeft en wanneer hij er zin in heeft. 

Ik haal mijn schouders op. 'Geen idee.' Luke begint sarcastisch te lachen en snuift. 'Bella...' Ik weet wat hij wil zeggen. Hij wil gaan zeggen wat iedereen altijd over Hunter denkt. Maar ik hoef het niet te horen. Ik weet wat er tussen ons speelt en dat is meer dan genoeg bevestiging. Ik sluit mijn kluisje en kijk hem vermoeid aan. 

'Bespaar jezelf de moeite Luke.' Ik wil al aanstalten maken om weg te lopen, als hij me bij mijn arm grijpt. 'Ik kan hetzelfde tegen jou zeggen.' Ik kijk hem geïrriteerd aan en probeer mijn arm los te wringen, maar dat is tevergeefs. Hij is veel sterker dan ik ben. 'Laat me los Luke', beveel ik hem, maar hij geeft geen kik. 'Je zou beter moeten weten Bella.' Hij drukt me tegen de kluisjes aan en houdt me nog steeds met een harde greep vast. Het is een benauwende situatie waarvan ik niet kan wachten eruit te ontsnappen. Het gefluister om me heen wordt heviger en ik voel mezelf rood worden. Ik wil hier weg...zo snel mogelijk. 

'Laat haar verdomme los!' 

Twee grote handen trekken het lichaam van Luke van mij af en bevrijden me uit de benauwende situatie. Ik krimp ineen en val met een klap op de grond. 'Au' Ik werp een snelle blik op mijn arm en zie rode kringen tevoorschijn komen. 

'Kijk dan wat je doet idioot!', gilt Luke en hij bukt weer voor me neer. Ik deins achteruit en maak een gebaar dat hij weg moet gaan. Alsof hij nu de juiste persoon is om mij te troosten. Mooi niet. Hunter trekt hem naar achteren en tilt mij snel van de grond. Als ik weer sta, zie ik dat iedereen om ons heen is gaan staan. Ik voel me nog ongemakkelijker dan daarnet en laat mijn ogen op de grond rusten. 

'Als je haar ooit nog met één vinger aanraakt', dreigt Hunter zonder zijn zin af te maken. Maar dat is ook niet nodig. Ik denk dat we allemaal weten wat er dan zal gebeuren. En zo ook Luke. Hij deinst achteruit en gooit zijn armen in de lucht. Toch kan hij het niet laten een flirterige knipoog naar mij te maken, waardoor ik Hunter zijn vuisten zie ballen. 

'Ik wil gaan', fluister ik tegen hem, terwijl ik hem aan zijn arm trek om een verder conflict te voorkomen. Hij knikt. 'Kom.' Is het enige wat hij zegt. Ik knik en laat me door hem naar buiten begeleiden.  

---------

HEY GUYS, 

HIERBIJ EEN NIEUW HOOFDSTUK. SORRY DAT IK AL EEN TIJDJE NIKS HEB GEPOST. ZOALS IK AL ZEI: IK HEB TOETSWEEK, EEN VERHUIZING EN ER IS NU OOK NOG BIJGEKOMEN DAT IK ZIEKJES BEGIN TE WORDEN...

IK DOE MIJN BEST ZO SNEL MOGELIJK LEUKE HOOFDSTUKKEN TE PLAATSEN. STAY TUNED! 

XXX