GAME CHANGER

HOOFDSTUK 19

Na een tijdje komen we aan bij hetzelfde huis als dat van het feest. Tot mijn verbazing ziet het er, zonder al die dronken en hormonale pubers, veel vrediger uit. We stappen allebei uit en ik volg hem naar de ingang van het huis. Ik krijg een kleine terugblik naar het moment dat ik Vic en Taco mee naar binnen volgde, waardoor er een glimlach op mijn gezicht verschijnt. De gedachten aan mijn nieuwe, en tevens ook eerste, vrienden maken me elke keer weer aan het lachen.

'Waarom grijns je ineens zo?' De lage stem van Hunter klinkt vanaf de openslaande deuropening, waardoor ik uit mijn gedachten word getrokken. 'Niks', laat ik hem weten en ik volg hem naar binnen. Vrijwel meteen zie ik de keuken en de woonkamer die aan elkaar grenzen. Zonder al die mensen lijkt het veel ruimer. In ieder geval ruim genoeg voor de drie mensen die hier, volgens Hunter, wonen.

'Wil je iets te drinken?' Ik kijk naar hem op en knik. 'Water alsjeblieft.' Hij grijnst en pakt een glas uit de kast. 'De laatste keer dat ik je dat heb gegeven, was je een stuk geïrriteerder.'

Ik denk terug aan de dwingende en bezittende stem van Hunter op die avond. 'En dat was meer dan terecht', laat ik hem weten. Hij snuift en is duidelijk geamuseerd door mijn vlotte weerwoord. 'Als jij het zegt', zegt hij op zelfingenomen toon, terwijl hij het glas aan me overhandigt.

'Kom, dan laat ik je even mijn slaapkamer zien.' Ik schrik en verslik me in mijn drankje. Shit. Ik heb er helemaal niet aan gedacht dat ze hier waarschijnlijk niet een logeerkamer hebben zoals wij dat thuis hebben. Paniek schiet door mijn hele lichaam. Niet omdat ik niet bij Hunter in de buurt wil zijn, maar omdat ik er niet over had nagedacht en het nu heel onverwachts komt.

Hij lacht en schud met zijn hoofd. 'Rustig maar. Ik neem de bank wel als je je daar prettiger bij voelt.' Ik kijk hem verontschuldigend aan. Eerst val ik hem lastig doordat ik niet alleen wil zijn en nu moet hij ook nog op de bank slapen. 'Dat hoeft niet. Ik slaap wel op de bank', verzeker ik hem.

'Dacht het niet', zegt hij snel en vastberaden. 'We wonen hier met drie jongens Bella, weet je nog?', brengt hij me in herinnering. Ik snap echter niet zo goed wat hij daarmee bedoeld en haal mijn schouders op.

'Slapen zij normaal op de bank dan?', vraag ik een tikje onzeker. Hij lacht naar me. 'Je bent echt nog nooit met een jongen samen geweest hé?' Verbaasd schut ik mijn hoofd. Tuurlijk niet dat heb ik hem bij mij in de keuken toch al verteld?

'Laat ik het anders uitleggen. Jij bent een meisje. Een erg mooi meisje...' Bij die woorden worden mijn wangen rood en krijg ik kriebels in mijn buik. '...En mijn vrienden zijn jongens. Jongens met verlangens naar mooie meisjes zoals jij', vervolgt hij.

Mijn ogen worden groter en mijn mond valt langzaam open. 'O.' Ik snap wat hij bedoelt en schaam me dat ik dat zelf niet heb bedacht.

'Snap je me nu?', vraagt hij met een grijns.

Ik knik. 'Ik snap het.'

'Mooi zo. Kom, dan laat ik je nu mijn slaapkamer zien.' Hij vervolgd zijn weg naar een gang waar ik op het feestje niet heen ben geweest. Ik kan me sterker nog niet herinneren dat die gang er überhaupt was.

'Ik heb dit gedeelte van je huis niet gezien op het feest', merk ik op. Hij knikt. 'Dat klopt. We sluiten dit gedeelte altijd af, zodat er niemand op onze kamers kan komen.' Ik knik begrijpend. Ik zou het ook niet prettig vinden als al die hormonale pubers toegang zouden hebben tot mijn slaapkamer.

'Hier is het', laat Hunter weten, terwijl hij een deur opent. Mijn mond valt open als ik zie hoe groot het is in tegenstelling tot het huis. Er staat een groot kingsize bed met een zwart bed overtrek. De muren zijn daarentegen allemaal wit en hangen vol posters van voetballers. Ik zou niet kunnen zeggen wie, omdat ik er geen verstand van heb. Maar aan de voetbal op elke poster en de tenues kan ik dat er wel uithalen. 'Het is erg mooi', laat ik weten, terwijl ik de kamer inloop en op de bedrand plaatsneem.

'Het meeste heeft Victoria uitgekozen', geeft hij toe. Ook dat is goed te merken. Victoria is een zeer uitgesproken typje en dat straalt deze kamer dan ook uit. 'Kan ik je nog ergens mee helpen?', vraagt hij.

Ik schud mijn hoofd. 'Nee hoor.' Hij knikt en draait zich om naar de deur. Het voelt raar dat we bij mij in de keuken hebben gezoend en dat we nu zo afstandelijk doen. Waarschijnlijk doet hij het alleen maar om mij op mijn gemak te stellen en me niet het gevoel te geven dat hij me ergens toe dwingt. Maar dat is niet nodig. Ik heb hem nodig. Ik heb de Hunter nodig zoals hij in de keuken tegen me deed.

'Hunter...', zeg ik zachtjes, waardoor hij zich omdraait. Zijn smaragdgroene en verleidelijke ogen staren in de mijne. Alles wat ik zojuist wilde zeggen, valt weg. Ik zwijg en kan hem alleen maar aankijken. Genieten van zijn blik waarin ik elke keer weer gevangen raak.

Hij lijkt zonder een woord te weten, precies te doen wat ik van hem verlang. Zijn grote lichaam komt mijn kant op en aan mijn handen trekt hij me rustig van het bed. 'Zeg het', beveelt hij me op hese stem. Ik voel vlinders in mijn buik en mijn benen zwakken met de seconden dat ik in zijn ogen staar af. 'Kus me.'

-------

HOOFDSTUK 19 STAAT ONLINE! WAT VONDEN JULLIE ERVAN? LET ME KNOW!

XXX