GAME CHANGER

HOOFDSTUK 67

De tranen stromen in een onophoudelijk tempo over mijn wangen en bedekken mijn volledige gezicht. Ik voel me verward en houd met moeite mijn benen overeind. Waarom...? Waarom lagen zijn handen op de benen van een ander meisje? Waarom interesseert het me nog? Waarom is hij hier? Waarom ging hij in eerste instantie weg? Ik haat het dat hij me telkens weer meer dingen geeft om over na te denken en tegelijkertijd mij weet vast te houden in het verleden en de vragen die ik voorheen al had nog altijd door mijn hoofd te laten spoken.

Ik schud mijn hoofd en bijt op mijn lippen in de hoop alle pijn weg te laten zakken en de vragen in mijn hoofd te sussen. Ik wil dit niet. Ik kan er niet meer tegen. Elke keer die pijn. Die verdomde steken. Hoe kan het dat ik hem continue heb geprobeerd te ontwijken, terwijl het dus schijnbaar niet nodig was...En nu ik dat eindelijk niet meer deed, ik hem tegenkom. En hoe ook...

Is dit zijn manier om dingen te verwerken? Of is dit gewoon normaal voor hem en heeft hij niks voor me gevoeld? Bij deze gedachten worden de pijnsteken alsmaar erger, waardoor ik ze snel van me afschud. Focus Bella. Probeer gewoon zo snel mogelijk weg te komen, zeg ik in mezelf. Ik veeg een pluk haar uit mijn gezicht en haal een diepe hap lucht om weer een normale hartslag te krijgen. Eerst moet ik kalmeren, anders kom ik nooit thuis. Rustig kijk ik om me heen en zie niks anders dan dronken tieners en felle lantaarnpalen die het asfalt voor mijn neus verlichten. Ik slik en weet dat me niks anders te wachten staat dan naar huis te lopen. Victoria en de rest zijn allemaal nog binnen en hun halen is geen optie. Geen haar op mijn hoofd die ooit nog daar naar binnen gaat.

Met grote stappen volg ik de strepen op de weg, totdat het huis volledig uit zicht verdwijnt. En gelukkig, voel ik me met de minuut kalmer worden. Het lijkt wel alsof dat huis als een plaaggeest op mijn gedachten en lichaam werkt. Hoe verder ik erbij vandaan ben, hoe beter ik me voel. Of althans, ik weet niet of het met het huis te maken heeft of met de jongen in het huis....Ik veeg de resterende tranen van mijn gezicht en pak mijn telefoon uit mijn bh.

Wat? Dat was de enige plek waar ik hem kwijt kon oké.

In de chaos van daarnet is het nog helemaal niet in me opgekomen om iemand gewoon te bellen voor een lift. Ik weet het. Super dom. Ik kon daarnet gewoon echt niet helder nadenken en het laatste wat ik wilde was teruggaan naar binnen...En daarbij, ik wil ook niet voor iedereen het feest verpesten. Als ik gewoon Martha bel, dan is het zo geregeld en hoef ik niet een uur lang naar huis te lopen.

Vrijwel meteen licht het schermpje op en staan er meerdere gemiste berichten en oproepen. Een aantal van Taco en een hoop van Victoria.

Taco: Waar blijf je? Stanley en ik missen je gezelschap! ;P

Victoria: Bella het spijt me zo!! Please vertel me waar je bent...we gaan meteen weg en je kan bij mij blijven slapen...of ik breng je thuis. Wat jij wil....Maar vertel me please waar je bent....

Een klein glimlachje onttrekt aan mijn gezicht. Ik heb echt de liefste vrienden van de wereld en ik gun het ze om alsnog gewoon een fantastische avond te hebben. Daar hebben ze mij echt niet voor nodig. Met een paar keer tikken op mijn toetsenbord, verstuur ik Martha een berichtje en laat ik Victoria en Taco weten dat ik veilig naar huis ben en zeg ik dat ik even alleen wil zijn. Het duurt niet lang voordat Martha een duimpje stuurt en ook de rest reageert.

Taco: Wat? Hoezo? Ik was net zo enthousiast dat je er was... :(

Victoria: Is goed... ik snap het... het spijt me zo...

Ik zucht en laat mijzelf op de stoep zakken. Soms heb in het gevoel alsof mijn komst hier niet alleen mijn leven zwaarder heeft gemaakt, maar ook die van hun... Ik wou dat ik alles kon terugdraaien en nooit iets mee Hunter was begonnen. Alles zou zo anders hebben kunnen zijn als nu...

Als ik weer mijn scherm weer zie oplichten, duurt het niet lang voordat ik ga kijken. Waarschijnlijk is het óf Martha óf Victoria en hun wil ik niet lang op een antwoord laten wachten. Echter, achteraf gezien, had ik het beter niet kunnen doen, want de achterkant van mijn ogen beginnen weer te prikken als ik zijn naam op mijn schermpje zie verschijnen.

Hunter: Bella neem godverdomme je telefoon op! Het was niet wat je dacht. Waar ben je?? Ik kom je halen.

Snel scroll ik naar mijn gemiste oproepen om daar inderdaad zijn naam tussen te zien staan. En niet 1 keer, niet 2 keer, maar wel 10 keer. Heb ik dat net echt over het hoofd gezien?? Ik schud mijn hoofd en stop mijn telefoon zonder te reageren terug in mijn bh. Ondanks dat ik enorm benieuwd ben naar zijn smoes, hoeft hij niks meer uit te leggen. Voor mijn gevoel zijn we uitgepraat. Er is geen antwoord wat hij me kan geven waardoor ik me beter zal voelen. Geen enkele reden kan zijn gedrag goedpraten en mijn pijn wegnemen. Dat weet ik zeker.

Het zal niet meer lang duren voordat Martha er is en ik naar bed kan. Deze verschrikkelijke avond achter me te kunnen laten en hopelijk eindelijk door te kunnen gaan met leven. Een leven zonder hem...

—————————
HEY GUYS,

WEER EEN NIEUW HOOFDSTUKJE! LAAT ME ALSJEBLIEFT WETEN WAT JE TOT NU TOE VAN HET BOEK VIND! IK BEN MEGA BENIEUWD!

XXXX