GAME CHANGER

HOOFDSTUK 82

En daar zit ik dan. Alleen, verward en moe. Ik probeer met al mijn kracht naar Hunter te luisteren en in de kamer te blijven, maar ik voel dat ik met de seconden onrustiger word. Zo gek is dat natuurlijk niet, want het is niet iets normaals dat je vrienden 's nachts voor een hotelkamerdeur staan en je naam schreeuwen, zonder zeker te weten dat ik in die kamer zit. Of wisten ze het wel zeker? Even twijfel ik, maar dan bedenk ik me dat niemand het kán weten. Hunter en ik waren alleen op de parkeerplaats voor zover ik het weet en het was op dat moment absoluut niet vanzelfsprekend dat we bij elkaar zouden slapen. Maar hoe zouden ze er dan achter zijn gekomen?

Mijn argwaan neemt toe en ik probeer stil te blijven zitten. Te luisteren naar de persoon waar ik het meeste om geef en vertrouwen te hebben in zijn beweringen. Als het echt erg was, had hij het mij wel verteld, maak ik mezelf wijs. En ergens kan ik me ook niet voorstellen dat dat niet zo zou zijn. Ik bedoel, als ik zeker zou weten dat er iets ergs aan de hand was, zou hij de eerste persoon zijn aan wie ik het zou vertellen...of nou ja, op Martha na dan.

En dat doet me denken aan de enorme problemen waar ik mezelf weer in heb verwikkeld nu ik uit huis ben geglipt. En ook niet onopvallend. Ik schud mijn hoofd en wrijf tegen mijn voorhoofd aan. Ik ben gewoon uit huis geglipt. Wat voor persoon ben ik geworden?!

Om mezelf af te leiden van de vervelende gedachten die door mijn hoofd spoken, kijk ik op mijn telefoon. Drie gemiste oproepen van mijn vader, twee van Martha en...jeetje. Ik heb 20 gemiste oproepen van Victoria. Snel open ik mijn berichten en schrik als ik zie wat ik allemaal heb gemist.

Stanley: Bella waar ben je????

Taco: Bel, we maken ons zorgen. Waar ben je gebleven???

Ik scrol verder naar beneden, waardoor mijn mond langzaam openvalt.

Taco: Bella! Reageer!

Stanley: Als die klootzak je ook maar met een vinger heeft aangeraakt...!

Taco: Blijf bij Hunter uit de buurt Bella!

Stanley: Blijf bij Hunter uit de buurt! We komen je nu halen!

Wat is dit allemaal? Dit heeft niks meer met bezorgdheid te maken. Of nou ja, wel bezorgdheid, maar op een ander level. Waarom maken ze zich zo'n zorgen om mij en Hunter? Ik snap dat hij echt niet de braafste is, maar zo erg is hij echt niet. Ze doen net alsof hij een moordenaar is....

Nog een tijdje staar ik naar het scherm en neem alle woorden in me op. Ik moet zeggen dat ik al een tijdje het gevoel heb alsof iedereen hier dingen voor mij verzwijgt, maar nu weet ik het vrijwel zeker. De enorme ophef over Hunter en weer de betrokkenheid van Victoria en nu zelfs mijn vrienden?

Ik weet niet of ik er goed aan doe of dat ik juist nog meer problemen veroorzaak, maar ik kan het niet meer. Ik moet naar mijn eigen gevoel luisteren. En mijn gevoel zegt, dat ik nu voor eens en voor altijd de waarheid wil weten. Over alles!

Gelukkig hebben Hunter en ik onze kleding vannacht alweer aangetrokken en kan ik meteen op pad. Voorzichtig open ik de deur, maar er is niemand op de gang te bekennen. Zo chique als het er gisteravond uitzag; zo creepy vind ik het nu. De lampen branden met een gele gloed, waardoor het rode tapijt een bruinere kleur krijgt dan het daadwerkelijk heeft. Ik trek mijn shirt nerveus omlaag en loop met mijn armen over elkaar de lege gang door naar het grote trappenhuis. Ik moet eerlijk toegeven dat ik het enger vind, dan ik had verwacht. Nu is dat niet zo heel gek, aangezien ik ook niet een mega horror fan ben. Maar toch, ik zou niet zo bang moeten zijn van een lege hotelgang om drie uur in de nacht. Dat is namelijk niet iets heel ongebruikelijks.

Als ik aankom bij het trappenhuis, zie ik door de grote ramen mijn vrienden op de parkeerplaats staan. Het is pikkedonker, maar gelukkig is er een lantaarnpaal, waardoor ik Taco's gezicht meteen herkende. Ik besluit zo onopvallend mogelijk langs de ramen te sluipen en richting de uitgang van het hotel te lopen. Er zit een man aan de receptiebalie die mij aankijkt alsof ik iets idioots doe. Even vind ik het onbeschoft, maar dan bedenk ik me dat ik midden in de nacht langs een paar ramen ben geslopen om een gesprek af te luisteren en geef ik de receptionist groot gelijk.