GAME CHANGER

HOOFDSTUK 36

Na een paar seconden stil te hebben gelegen, voel ik dat Hunter me optilt. Ik sla mijn benen om zijn lichaam en laat mijn hoofd rusten op zijn schouder. Hij geeft een kus op mijn hoofd en laat me zakken op een bed. Ik kijk om me heen in de kamer. Zou dit de kamer van mij en Victoria zijn? In dat geval zal ik me snel moeten omkleden.

Alsof hij mijn gedachten kan lezen, stelt hij me gerust. 'Rustig maar, dit is mijn kamer.' Ik slaak opgelucht een zucht en laat mijn blik dan weer rusten op mijn naakte lichaam. Nu alle euforie en adrenaline is weggezakt, voel ik me toch akelig kaal en ongemakkelijk. Ik heb mijn lichaam nooit mooi genoeg gevonden en al die onzekerheid komt nu weer naar boven. 'Mag ik misschien mijn kleren?', vraag ik zachtjes. Hunter knikt en krult zijn mondhoeken omhoog. Hij loopt de kamer uit en komt even later terug met al onze kleren. Ik giechel als ik er weer aan denk wat er zojuist is gebeurd. 'Hier.' Hij werpt mij een kledingstuk. Ik houd het voor me en rol met mijn ogen. 'Grappig Hunter. Dit is niet van mij.' Hij knikt en gaat op de bedrand zitten. 'Klopt, maar ik zou het leuker vinden als je mijn T-shirt aandeed.'

Een frons tekent zich op mijn gezicht. Is hij serieus of maakt hij een grapje? Wil hij echt het liefst dat ik zijn shirt draag? 'Kijk me niet zo raar aan en trek het gewoon aan', moppert hij. Ik glimlach om de kwetsbaarheid die hij nu toont en knik. 'Oké.' Ik trek het zwarte shirt over mijn hoofd die, zoals verwacht, veel te groot is voor mij. Hij ruikt naar de aftershave van Hunter wat me meteen een warm gevoel van binnen geeft. 'Zit hij lekker?', vraagt Hunter. Ik kijk op en zie hem lachen. 'Wat?', vraag ik verbaasd. Hij komt dichterbij zitten en legt zijn handen tegen weerzijde van mijn gezicht. 'Niks.' Hij drukt een kus op mijn voorhoofd en laat zichzelf op het bed achterovervallen.

'Hunt, ben je daarbinnen?'

Hunter en ik schrikken allebei op als we de stem van Charlie horen aan de andere kant van de deur. 'Shit', mompelt Hunter en hij staat op. 'Blijf hier', beveelt hij. Ik schud verbaasd mijn hoofd. Waarom mag ik de kamer niet uitgaan? 'Hunter ik...' Maar voordat ik mijn zin afmaak, drukt hij zijn hand op mijn mond. 'Houd je mond, anders hoort hij je', fluistert hij. Hij haalt zijn hand weer weg, trekt een shirt uit de kast en loopt de deur uit. Ik blijf perplex achter. Wat was dit? Waarom doet hij nog steeds zo mysterieus? Daarbij is het niet alsof Charlie niet allang weet dat we meer dan alleen vrienden zijn. Of althans, dat zijn we toch? We hebben het nooit écht naar elkaar uitgesproken, maar de gebeurtenissen spreken voor zich toch?

Na een tijdje op het bed te hebben gelegen, besluit ik mijn kleren ook maar aan te doen. Hunter kan zeggen wat hij wil, maar dat betekent nog niet dat ik ernaar hoef te luisteren. Ik luister eerst zachtjes aan de deur om te horen of er mensen achter aan het praten zijn, maar dat is niet zo. Voorzichtig laat ik de deur opengaan. Ik kijk om me heen, maar zie helemaal niemand. De woonkamer waaraan de kamers grenzen, is volledig leeg. Als ik verder loop, zie ik ook dat de keuken zo goed als leeg is. Waar is iedereen gebleven? Ik besluit rondom het huisje verder te zoeken en trek mijn schoenen aan. Ze zouden toch niet ver kunnen zijn? Ik heb niet langer dan tien minuten op dat bed gelegen. Ik loop door de voordeur naar buiten en neem de omgeving in me op. Bij het meer is niemand, naast het huisje is niemand, bij de bomen is...wacht. Ik blijf stilstaan als ik geluiden van achter het huisje vandaan hoor komen.

'Je bent walgelijk.' Hoor ik Victoria zeggen.

'Moet jij nodig zeggen slet!' Klinkt de stem van Hunter.

Ik leg mijn hand op mijn mond om te voorkomen dat ze me horen en luister verder.

'Je hebt jezelf bewezen. Laat het nu klaar zijn!' Gilt Victoria.

'Bek dicht! Ik bepaal zelf wel wanneer het klaar is!' Weerlegt Hunter.

Waar hebben ze het over? Is dit één of ander broer en zussen gevecht? Ik zou het niet weten want ik heb geen broers of zussen.

'Jongens hou eens op met dit kinderachtige gedoe.' Klinkt Charlie.

Is Charlie er ook al? Waarom staan ze met z'n drieën achter het huisje te smoezen? Ik wil iets verder naar voren buigen om de gedaantes te zien en struikel, onhandig dat ik ben, over een steen. 'AUW!', gil ik uit.

Alle drie tegelijk rennen ze op me af. 'Jezus Bella, gaat het?' Charlie bekijkt het gat dat zich in mijn jeans heeft gevormd en eveneens het bloed dat uit mijn knie stroomt. Ik knik en kijk naar dezelfde plek. Het brandt en prikt tegelijkertijd, waardoor ik op mijn wang bijt. Misschien gaat het toch iets minder goed dan ik dacht. 'Ga eventjes iets ontsmettend halen Vic!', beveelt Hunter, terwijl hij voor me neerknielt en de wond bekijkt. Victoria slaat haar armen over elkaar heen. 'En jou hier achterlaten?! Wat denk je zelf?' Wat bedoelt ze daar nou weer mee? Hunter drukt zijn kaken op elkaar wat me vertelt dat hij zich aan het inhouden is. 'Kom Vic. We doen het samen wel.' Charlie staat op en pakt Vic bij haar arm vast. Victoria fluistert nog boos iets naar hem, maar gehoorzaamt hem al snel. Ze lopen samen naar binnen wat mij alleen met Hunter achterlaat.

'Het is echt niks ergs...' Probeer ik hem te kalmeren als hij me onderbreekt. 'Ik had gezegd dat je op mijn kamer moest blijven.' Zijn stem is hard en ruw en allesbehalve liefdevol. Niet dat zijn stem vaak liefdevol is, maar ik ken ondertussen het grote verschil in zijn stemmingen en de stemmen die daarbij horen. En deze...deze stem is zeker niet vrolijk.

'Dat weet ik maar...'

'Niks maar! Je moet gewoon eens luisteren!'

Ik weet niet hoe hij het altijd voor elkaar krijgt, maar mijn bloed begint weer te koken. 'Waarom verwacht je alsmaar van me dat ik naar je luister als je niet eens wil dat mensen het van ons weten!'

'Wat heeft dat er verdomme mee te maken?!'

'Een hele hoop als je het mij vraagt!'

'Gelukkig vraag ik je dat niet!'

'Doe nou niet ineens zo!'

'Hoe Bella! Hoe doe ik?'

'Alsof...alsof...' Ik val stil. Ga ik dit echt zeggen? Ik neem een diepe hap adem en verzamel al het zelfvertrouwen wat ik nog in me heb.

'Alsof we niet meer dan alleen vrienden zijn!' 

-------------------

HEY GUYS, 

ZOALS BELOOFD HEB IK NOG EEN HOOFDSTUKJE EROP GEZET. IK HOOP DE KOMENDE TIJD NOG VEEL TE KUNNEN SCHRIJVEN, MAAR HET ZAL WAT LASTIGER GAAN. IK GA VERHUIZEN EN MIJN LAATSTE SE'S ZITTEN ERAAN TE KOMEN. 

MAAR IK BELOOF JULLIE DAT ALS JULLIE FANATIEK BLIJVEN LEZEN EN STEMMEN, IK ZAL PROBEREN ELKE DAG 1 OF 2 HOOFDSTUKKEN TE POSTEN ALS JULLIE DAT LEUK VINDEN!

XXX