GAME CHANGER

HOOFDSTUK 47

De middag op het strand was een regelrechte ramp. Ik ben tot twee keer aan toe aangevallen door meeuwen, ik heb niet kunnen slapen door de harde muziek om me heen en als klap op de vuurpijl, heeft Hunter geen woord tegen me gezegd. Ik weet niet waar ik een grotere hekel aan heb. Schreeuwende Hunter of negerende Hunter. 

'Laat mij die maar dragen.' Stanley rijkt met zijn hand naar de grote strandtas. Ik schud mijn hoofd en trek de tas snel mijn kant op. 'Dacht het niet.' Hij heeft hem immers op de heenweg gedragen, dus is het mijn taak hem nu te dragen. Hij trekt zijn wenkbrauwen op en kijkt me met een doe-niet-zo-eigenwijs blik aan. 

'Ik zou het wel hebben geweten hoor', gilt Yannick vanaf een afstandje. Ik rol met mijn ogen en kijk hem boos aan. 'Bemoei je er niet mee.' Normaal ben ik niet zo'n flapuit, maar Yannick haalt al de hele middag het bloed onder mijn nagels vandaan. Bij de meeuwen stond hij me vanaf een afstandje uit te lachen, als ik lag te slapen hielt hij de box naast mijn hoofd en noem zo maar op. En daarbij werkt het feit dat ik al nauwelijks slaap heb gehad de afgelopen vierentwintig uur, niet mee. 

'Je bent een pittige hé?', vraagt hij, terwijl hij mijn kant op komt gelopen. Alweer rol ik met mijn ogen en bal mijn handen naast mijn lichaam. Kan die jongen nou niet voor ééns zijn mond houden?! 'Alleen bij mensen die het verdienen!', laat ik hem op geïrriteerde toon weten. Elke seconden dat hij langer in mijn buurt is, is er één te veel. 

'En heb ik het verdiend?' Zijn stem klinkt lustig, waardoor ik bijna moet kokhalzen. Boos stampvoet ik bij hem vandaan. 'Ja, jij hebt dat verdiend ja!', schreeuw ik harder dan ik normaal doe. Zonder om te kijken, weet ik dat ik nu ook de aandacht van de andere heb getrokken, maar eerlijk gezegd kan het me helemaal niks meer schelen. Die eikel verdiend het! Ik loop met de tas in mijn hand van het strand af en besluit op de pier te wachten. Ik moet immers wel met Stanley meerijden naar huis. 

'Jij was snel weg', grapt Yannick. Ik knijp mijn ogen tot spleetjes en voel mijn bloed koken. 'Van jou kan ik niet snel genoeg weggaan!', roep ik. Zijn handen gaan naar zijn borst en hij doet net alsof die opmerking hem pijn deed. De rest van de jongens beginnen te lachen en zelfs Hunter kan een glimlach niet onderdrukken. Ik draai me om en sla mijn armen demonstratief over elkaar heen. Wat een stelletje eikels allemaal! Van Will, Chris, Yannick en Hunter had ik het nog wel verwacht. Maar Stanley ook al?? Ik wil hier gewoon weg...

Ik schrik op als ik een harde klap op mijn billen voel. 'In ieder geval heb je een lekker kontje', roept Yannick als hij langs me naar de parkeerplaats loopt. Ik krimp ineen en voel dat ik rood aanzet. Hij zat gewoon aan me. Die engerd zat met zijn vieze poten aan me. 

Ik wil net aanstalten maken om Yannick een lesje te leren, als een lang gestalten me al voor is. Met een harde klap valt Yannick op het asfalt. Het bloed stroomt uit zijn neus en zijn blik is angstig. 'Jezus man! Waar sloeg dat op?!', roept hij uit. Mijn ogen worden groot als ik zie wie de dader is. 'Raak haar nooit meer aan! Hoor je me?!' Hunter balt voor de tweede keer zijn vuisten. Klaar om aan te vallen. Echter pakken Stanley en Chris hem met beide handen vast. 'Hunt chill!', roept Stanley. Maar het werkt voor geen meter. 'Laat me verdomme los!', beveelt Hunter. De twee jongens reageren er niet op en blijven hem strak vasthouden. Maar goed ook, want als ze dat niet zouden doen ben ik bang dat er niks meer van Yannick overblijft. 

Ik zet een stap hun kant op. 'Hunter...'

'Jij moet helemaal je kop houden!'

Zijn vinger wijst met een strakke beweging naar mij en als blikken konden doden, was ik er niet meer. Ik schrik en deins achteruit. Hij is wel vaker boos geweest, maar nu is hij echt woest. 

'Dit is godverdomme jouw schuld!', voegt hij eraan toe. 

Ik krimp in elkaar en voel de achterkant van mijn ogen prikken. Waarom geeft hij mij de schuld? Oké, ik had het hem moeten vertellen van vanochtend en ik weet dat hij het niet fijn vindt als Stan en ik bij elkaar in de buurt zijn, maar ik heb die klap niet uitgedeeld. Hij had naar me toe kunnen komen en erover kunnen praten. Maar nee, in plaats daarvan moest hij me negeren en iemand in elkaar slaan. Het laatste wat ik er nu bij kan hebben, is een ruzie met Hunter. Mijn vader boos maken, was voor vandaag meer dan genoeg.  

Zo snel als ik kan, draai ik me om en ren van de parkeerplaats. Ik moet alleen zijn. Zelfs Stanley, de persoon die me altijd aan het lachen maakt, wil ik nu niet om me heen hebben. Ik ben zo klaar met al dit gezeik. Als ik het gewoon beëindig met Hunter en mijn vader beloof dat ik niet meer naar de foto's zal kijken, is al dit gedoe voorbij. Dan kan ik me weer concentreren op wat écht belangrijk is: mijn school. Maar diep van binnen, weet ik dat ik dat niet kan. Kon ik maar afscheid nemen van die eikel! En kon ik mijn vader maar zijn zin geven! 

Als ik bijna bij het einde van de pier aankom, stop ik. Om me heen is niemand te bekennen. Het enige wat ik hoor, zijn die verdomde meeuwen en mijn ademhaling. Mijn borstkas gaat als een malle op en neer en de tranen stromen over mijn wangen. Soms verbaas ik me erover hoeveel een mens kan huilen op een dag. Je zou zeggen dat mijn tranen nu ongeveer wel op moeten zijn, maar nee. Dezelfde waterval als de afgelopen dagen, vindt zijn weg over mijn wangen naar de houten steigerplanken op de grond. Ik kijk naar beneden en voel mijn benen zwak worden. Met alle kracht die ik nog in me heb, houd ik mezelf overeind. Helaas is dat niet genoeg en moet ik naar de reling grijpen. Te laat. Voor ik het weet ben ik in elkaar gezakt en heb ik niet meer de energie om op te staan. 

---------

HEY GUYS, 

NOG EEN EXTRA HOOFDSTUKJE VOOR JULLIE! HOEVEEL HOOFDSTUKKEN ZOUDEN JULLIE PER DAG WILLEN? EN ROND WELKE TIJDSTIPPEN MOET IK ZE UPLOADEN? LET ME KNOW! 

XXX