GAME CHANGER

HOOFDSTUK 24

Met tegenzin pak ik de chips zakken van het tafeltje en loop richting de woonkamer. Vic en ik hebben voordat we gingen opmaken al een plekje uitgekozen om de drank op te zetten aan de linkerkant van de kamer. Ik loop erheen en begin met het uitstallen ervan. De Chips zakken zet ik er gewoon naast in de veronderstelling dat mensen hem zelf wel open zullen maken als ze honger krijgen. Achter me hoor ik Victoria giechelen om een grap van Charlie. Meteen verschijnt er weer een lach op mijn gezicht. Ik ben blij dat Vic het naar haar zin heeft.

'Waarom ontloop je me?' Ik draai me met een ruk om, waardoor ik me tegen de tafel stoot. Ik waggel voor een moment, maar verlies mijn evenwicht. Twee grote handen pakken me vast en zorgen ervoor dat ik niet omval. 'Laat me los Hunter!'

Ik ruk me los uit zijn armen en zet een stap achteruit. 'Waarom doe je zo?', vraagt hij geïrriteerd. Ik zie dat hij zijn kaken op elkaar klemt om zich in te kunnen houden. Hij mag zich dan wel inhouden, maar ik dus mooi niet. 'Ik?! Waarom doe ik zo?!' Mijn stem is luider dan ik wil waardoor ik snel achter Hunter langs kijk of ik Vic en Charlie zie. Maar die zitten gelukkig op de bank en hebben geen aandacht voor dingen die om hen heen gebeuren.

'Je hoort me toch of moet ik het herhalen voor het groentje?!', zegt hij op een neerbuigende manier. Ik schud mijn hoofd en lach sarcastisch. 'Zijn we weer op dat punt?', vraag ik.

'Zijn we ooit op een ander punt geweest dan?', weerkaatst hij. Voor een moment voel ik een pijnlijke steek door mijn lichaam razen. Ik weet onderhand wel dat het voor mij meer betekende dan voor hem, maar om het er op zo'n manier in te wrijven?

'Laat me gewoon met rust Hunter', zeg ik vermoeid. Het heeft geen zin om tegen hem te schreeuwen. Dat is iets waar ik ook achter ben gekomen. Echter krijgt hij me altijd weer op dat punt waar ik het niet meer kan inhouden. Dat verdomde kookpunt.

'Niet voordat je uitlegt waarom je me in godsnaam ontloopt', laat hij me weten, terwijl hij zijn armen over elkaar heen slaat. Wil hij nou serieus ook nog dat ik hem ga vertellen waarom ik niks meer met hem te maken wil hebben? Het is al een kwelling genoeg dat ik hem onder ogen moet komen, laat staan wanneer ik aan hem moet toegeven dat gisteravond mij meer deed dan hem. 'Nou?', voegt hij er vragend aan toe.

'Dat weet je zelf best Hunter. Ik heb geen zin meer in je spelletjes.' Ook ik sla mijn armen over elkaar en kijk hem geïrriteerd aan.

'Nee dat weet ik niet. Over welke fucking spelletjes heb je het?' Ik zucht en rol met mijn ogen. 'Wil je echt dat ik het hardop uitspreek?! Wil je me dat echt aandoen?!'

Hij trekt een frons. 'Bella waar heb je het verdomme over?!'

'Je hebt me na vannacht alleen in je kamer wakker laten worden, na alles wat er was gebeurd, om er vervolgens achter te komen dat je weg bent gegaan. Ik had geluk dat Charlie me wilde brengen anders had ik naar school moeten lopen! Vind je het serieus gek dat ik niks meer met je te maken wil hebben?! Je wist wat het voor me betekende en het interesseerde je gewoon helemaal niks!'

Ik merk dat ik na het uitspreken van deze woorden lichtjes op adem moet komen. Ergens ben ik blij dat het eruit is, maar aan de andere kant irriteert het me dat het van hém moest en het dus niet uit mezelf is gekomen.

'Wat?' Zijn stem klinkt zachter en breekbaarder dan daarnet. Hij haalt zijn handen door zijn haar en zet een stapje mijn richting in. 'Ik heb je niet alleen gelaten Bella.'

Ik lach sarcastisch. 'Nou, ik weet toch zeker dat je niet meer thuis was toen ik wakker werd.'

'Dat klopt. Ik moest al vroeg weg om te werken...' Mijn blik schiet omhoog. Dit is de eerste keer dat ik hem in zijn prachtige ogen aankijk. Ik had er nog niet over nagedacht dat hij misschien een bijbaan had. Daar heb ik hem nog te weinig voor gesproken. '...ik had een briefje achtergelaten om het je te laten weten', vervolgt hij. Heeft hij een briefje voor me achtergelaten? Waarom heb ik dat niet gezien? Waar zou die hebben gelegen?

'Maar je had er niet over nagedacht dat ik naar school zou moeten lopen', breng ik hem in herinnering. En dat is ook zo. Het is stom van me dat ik het briefje niet heb gezien, maar het feit dat hij me aan mijn lot overlaat vind ik nog steeds niet tof.

Hij kijkt me vermoeid aan en slaakt een zucht. Alsof hij zich schaamt voor wat hij hierna gaat zeggen. 'Mijn autosleutels en geld voor ontbijt lagen naast het briefje Bella. Ik ben naar mijn werk en school gelopen.'

Mijn ogen worden groter. Wat zegt hij nou? Een prikkend schuldgevoel trekt door me heen. 'Wat?'

'Moet ik het serieus herhalen?', vraagt hij geïrriteerd.

'N...n...nee', stotter ik. 'Ik...'

'OMG BELLA!', onderbreekt de stem van Victoria.

Achter Hunter verschijnt ze. Ik schrik als ik mijn roodharige vriendin als verloren ziel zie staan. De tranen stromen over haar wangen als ze haar telefoon naar me omdraait.

-------

HOOFDSTUK 24 STAAT ONLINE! ZIJN JULLIE BENIEUWD WAT ER IS GEBEURD? LAAT EEN STEM ACHTER ALS JE MIJN VERHAAL LEUK VINDT! DAT ZOU IK MEGA LEUK VINDEN OM TE ZIEN!

XXX