GAME CHANGER

HOOFDSTUK 72

Eindelijk gaat de bel wat betekent dat we weer pauze hebben. Niet dat ik mega veel zin heb in de pauze, want dat betekent dat ik hem weer tegen kan komen, maar nog een les trek ik ook niet. Ik pak mijn tas in waarna ik samen met Stan en Taco naar onze vaste plek in de aula loop. In de verte kan ik al zien dat Victoria al op ons zit te wachten, waardoor er meteen een lach op mijn gezicht verschijnt. Weer even een half uurtje lachen en mijn gedachten op andere dingen zetten!, zeg ik hoopvol in mijzelf.

Echter verandert die lach al snel in bezorgdheid als ik haar beter in me opneem. Haar rode krullen hangen voor haar gezicht en haar uitstraling is nou niet bepaald vrolijk... Zou ze misschien met Charlie hebben gepraat? Is er iets ernstigs gebeurt?

'Hey Vic.' Verward en geschrokken kijkt ze op. Zat ze zo met haar gedachten ergens anders dat ze ons helemaal niet aan heeft zien komen?

Al snel begroet ze ons terug en neemt ze weer dezelfde inactieve houding aan als daarnet. Het moet wel iets ernstigs zijn, als zelfs Victoria niet meer vrolijk kan zijn. Ik besluit op de plek naast haar te zitten en haal mijn eten uit mijn tas.

'Gaat het?', fluister ik. Ik wil niet dat iemand anders het hoort, omdat ik zeker weet dat ze dat niet op prijs zal stellen. Ze knikt onovertuigend, maar zwijgt verder. Oké, het gaat dus absoluut niet goed met haar...Iets wat ik al wel had gedacht, maar nu alleen nog maar meer wordt bevestigt.

'Wil je hier weg?', stel ik voor, maar weer zwijgt ze. Even kijk ik op om te zien of Taco en Stanley het ook doorhebben, maar die zijn te druk bezig met praten over een of ander nieuw videospelletje. Misschien alleen maar beter, aangezien die twee vaak toch niet weten wat ze moeten zeggen in dit soort situaties.

Ik draai me weer naar Victoria en grijp mijn kans nu de jongens met iets anders bezig zijn. 'Vic heeft dit te maken met...'

'Hou er gewoon over op!', snauwt ze harder dan de bedoeling was. Stanley en Taco kijken nu ook op en trekken beide een bezorgt gezicht. Ik voel me schuldig dat ik door ben gaan vragen, want nu ik erover nadenk was het meer dan duidelijk dat ze er niet over wilde praten. Ik dacht alleen dat het misschien zou helpen om haar een uitweg te geven om te praten. Maar ik had beter moeten weten. Ik hou er zelf ook niet van als mensen doorvragen....

Ongemakkelijk veeg ik een pluk haar uit mijn gezicht. Iedereen aan de tafel staart nu naar me. Zelfs Lillian en Mason, die er in de tussentijd bij zijn komen zitten, kijken mij vragend aan. Victoria wuift met haar hand als teken dat iedereen weer door moet gaan met waar ze mee bezig waren en tot mijn geruststelling doen ze dat ook.

'Het spijt me', zeg ik zachtjes. Misschien had ik mijn mond moeten houden, maar ik vind dat ze een verontschuldiging verdient. Ze zucht diep en slaat tot mijn verbazing een arm om me heen. 'Het geeft niet. Ik ben gewoon een beetje chaggerijnig. Daar kan jij niks aan doen', verzekert ze mij, maar ik trap er niet in. Ik weet dat er meer speelt en dat ze zich niet zomaar ineens rot voelt. Zeker Victoria niet. Zij is één van de meest vrolijke mensen die ik ken.

Echter besluit ik dit keer om mijn mond te houden. Als ze erover wil praten, komt ze wel een keer naar me toe...tenminste...als ik het niet verpest heb.

De pauze gaat langzaam voorbij. Ik heb nog even meegepraat met Stanley en Taco, maar was voornamelijk bezig met mijn beste vriendin. Het verbaasde me dat niemand anders naar haar heeft omgekeken en dat iedereen met zichzelf bezig was. Ik bedoel, het was niet erg onduidelijk of zo dat ze verdrietig was.

'Ik ga nog even naar mijn kluisje. Ga je mee Bella?'

Ik knik en sta op van de tafel. Ergens voel ik me rot dat ik Victoria alleen achterlaat, maar de pauze is toch bijna voorbij en ik heb niet het gevoel dat ze die laatste vijf minuten nog zou willen praten. Misschien moet ik haar gewoon een berichtje sturen of ze vanavond samen wil slapen? Of zal ik haar gewoon met rust laten? 

Met duizenden vragen en nog steeds dat vervelende onderbuikgevoel als vanmorgen, loop ik achter Stanley aan door de hallen. Gelukkig zijn de kluisjes niet een heel stuk lopen vanaf de aula en is de kans dus klein dat ik hém ineens tegenkom. Want ja, de pauze heeft me niet echt afgeleid, waardoor ik nog steeds de hele tijd aan hem moet denken. 

'Bella?' Stanley en ik draaien ons om en kijken recht in de ogen van de persoon waarvan ik vermoed dat hij degene is die mijn vriendin zo verdrietig heeft gemaakt. 'Alleen Bella', voegt hij er met een dreigende blik naar Stanley aan toe. Even kijkt Stanley mij vragend aan, maar al snel knik ik dat ik me wel red. Om eerlijk te zijn ben ik wel benieuwd naar wat hij te zeggen heeft. En bang van hem ben ik al helemaal niet.

Stanley knikt en loopt naar zijn kluisje, waardoor ik alleen met Charlie achterblijf. Ik sla mijn armen over elkaar en kijk hem vragend aan. 'Wat is er?'

Ik merk dat hij nerveus wordt, aangezien hij met zijn vinger de lijnen van zijn tatoeage overtekent. 'Het heeft met Vic te maken', geeft hij toe. Zijn harde en dreigende stem van daarnet is compleet weg en vervangen door een zorgelijke. Meteen heeft hij mijn aandacht en laat ik mijn handen naast mijn zij slingeren. 'Ze wil niet meer met me praten, vanwege... ja....het feestje.'

Ik weet maar al te goed waar hij het over heeft en ik weet inderdaad ook dat Vic nog steeds erg boos op hem is. Ik knik en wacht de rest van zijn zinnen af. 'Ik wil het goedmaken, maar ze ontwijkt me', geeft hij toe. Ik zucht en kijk hem verontschuldigend aan. 'Het spijt me Charlie, maar ik kan niet...'

'Bella alsjeblieft', begint hij om me weer tot zwijgen te brengen. 'Vanavond is de volgende ronde van de voetbalcompetitie. Het is in een andere stad en iedereen die meegaat, slaapt in een hotel daar in de buurt. Kan je haar alsjeblieft overhalen om te gaan. Ik stuur je het adres en de tijden en alles is op mijn kosten.'

Ik twijfel. Ik weet niet of dit wel zo verstandig is. Aan de ene kant wil ik haar heel graag weer vrolijk en gelukkig zien samen met Charlie, maar ik wil niet iets achter haar rug om afspreken. Ik wil haar geen reden geven om mij te haten. 

'Ik kan niet liegen tegen haar', geef ik toe. Meteen schudt hij zijn hoofd. 'Dat hoeft niet. Vertel haar dat ik het wilde en haal haar alsjeblieft over om te komen', dringt hij aan. 'Jij bent de enige naar wie ze luistert en...' Even zwijgt hij en twijfelt hij of hij het volgende wel zal zeggen. Ik zie de angst in zijn ogen en ben benieuwd wat zijn volgende woorden zullen zijn. Waar is deze grote getatoeëerde jongen zo ongelofelijk bang voor dat hij..., maar mijn gedachten worden onderbroken door een zin die ik nooit uit zijn mond had zien aankomen. 

'Ik...hou van haar.'

Ik val stil en mijn ogen worden groot. Aan alles zie ik dat de woorden die hij net uitsprak gemeend zijn. Net zo gemeend als die keer dat Hunter het tegen mij zei... zoiets hoor je gewoon en voel je diep van binnen. Zijn ogen stralen wanhoop uit en ik kan dan ook niet anders dan eraan toe te geven. 

'Ik ga het proberen.'

-------------

HEY GUYS, 

WEER EEN NIEUW HOOFDSTUKJE VOOR JULLIE! 

IK BEN EVEN HEEL ERG BENIEUWD WAT VOOR CIJFER JULLIE HET BOEK ZOUDEN GEVEN! WEES NIET BANG OM EERLIJK TE ZIJN. DAT WAARDEER IK ALLEEN MAAR. 

EN VERGEET NIET TE STEMMEN ALS JE HET LEUK VOND! DAT LAAT MIJ WETEN DAT JULLIE MEER WILLEN ZIEN EN ZAL IK ZO SNEL MOGELIJK EEN NIEUW HOOFDSTUK POSTEN!

XXXX