GAME CHANGER

HOOFDSTUK 54

Beide vallen we stil. Hunter omdat hij op adem moet komen en ik domweg omdat ik geen idee heb wat ik moet zeggen. Het is maar zelden dat Hunter zijn gevoelens uitspreekt. Iets wat ik erg koester elke keer dat het wél gebeurt. Ik laat elk woord van zijn bekentenis in me doordringen. Elke lettergreep en elke emotie. Ik slik en knik. 'Oké.'

Zijn wenkbrauwen schieten niet-begrijpend omhoog. 'Oké? Ik gooi al mijn frustraties op tafel en het enige wat jij kan zeggen is oké?!' Hij klinkt beledigt en gooit zijn handen in de lucht. 'What the fack Bella!' Hij draait zijn lichaam al om zodat hij naar zijn kant van de auto kan lopen als ik hem bij zijn arm vastgrijp.

'Oké, als in: Ik ga met je mee.'

Hij draait zich met een ruk om en zijn ogen worden groter. 'Echt?' Ik knik. Ik weet niet of ik er goed aan doe en ik hoop dat ik er later geen spijt van ga krijgen, maar het voelt op dit moment als het juiste. Niet het juiste voor iemand anders. Nee. Het juiste voor mijzelf. Hunter heeft me met zijn bekentenis mijn ogen doen openen. Altijd doe ik wat andere van me willen. Ik haal goede cijfers om mijn vader gelukkig te maken, ik heb me ingehouden om Victoria te beschermen. Maar nu? Nu wil ik voor eens doen wat íkzelf wil. En na alles wat Hunter heeft gezegd, weet ik wat dat is. Ik wil bij hem zijn. Alleen bij hem.

'We moeten wel het één en ander ophalen bij mij thuis, maar...' Maar voordat ik mijn zin af kan maken, drukt hij zijn lippen al op de mijne. Vurig en verleidelijk. Zijn handen legt hij op mijn heupen en met een klein duwtje, drukt hij me tegen me tegen de Range Rover aan. Ik krijg het bloedheet en overal op mijn lijf vormt zich kippenvel. Hoe kan hij altijd zo verschrikkelijk opwindend handelen.

'Ik hou zoveel van jou', mompelt hij tegen mijn lippen aan, terwijl hij een van zijn handen op mijn wang legt. Ik glimlach. 'Ik ook van jou Hunter.'

........................

Na de korte rit, komen we aan bij mijn huis. Ik weet dat dit het moment gaat zijn waar ik in eerste instantie al tegenop keek, maar nu al helemaal. Ik moet mijn vader gaan vertellen dat ik nog wat langer wegblijf en ik weet zeker dat hij dat niet goed zal vinden. Ik heb er nog even over nagedacht om Martha een berichtje te sturen in de hoop dat zij mijn spullen in kon pakken en ik mijn vader niet onder ogen hoefde te komen. Maar als ik dat zou doen zou ik haar inkomstenbron ook in gevaar brengen en dat zou ik mezelf nooit kunnen vergeven...

'Wil je dat ik met je meeloop?' Voorzichtig legt hij zijn hand op de mijne en knijpt er zachtjes in. Ik slik en schud mijn hoofd. 'Nee, ik moet dit alleen doen.' Ik schenk hem een glimlach en open de portier. 'Ik ben er over tien minuutjes.'

Voorzichtig klop ik op de deur. Hopend dat Martha opendoet en mijn vader weer weg zal zijn voor werk. Maar helaas. Als de grote deuren opengaan, zie ik mijn vader met een grote frons op zijn voorhoofd tevoorschijn komen.

'Eindelijk weer bij zinnen gekomen?', zegt hij op dominante toon. Ik slik en zucht. 'Pap, ik heb geen zin om weer ruzie te maken...' Ik wil er net aan toevoegen dat ik het juist uit wil praten, als hij me al onderbreekt. Waarom kan niemand mij ooit uit laten praten?!

'Dat had je dan eerder moeten bedenken', brengt hij nors uit. Met alles wat ik in me heb, probeer ik mezelf te beheersen. Als ik nu ruzie ga maken, laat hij me nooit meer gaan. Niet dat hij dat sowieso zou doen, maar ik bedoel meer dat hij me anders echt op zou sluiten. Ik besluit verder niks meer te zeggen en voorzichtig beweeg ik langs hem heen naar de grote trap.

'Wat ga jij doen?!' Zijn grote stappen achtervolgen me en hij pakt me bij mijn arm beet. Nog nooit eerder ben ik bang geweest van hem, maar nu komt het er toch wel bij in de buurt. Ik weet niet meer waar hij toe instaat is, aangezien ik ook niet had verwacht dat hij me het huis uit zou sturen.